De Snelheid van Tijd

27 Juli 2012 – De eerste weken
Eenmaal bij thuiskomst ben ik blij dat ik weer op bekend terrein sta. Geen naalden of infusen of andere slangen die in of uit me steken, maar de vertrouwdheid en veiligheid van mijn eigen bed, mijn eigen douche (wat heb ik jou gemist!) en mijn eigen gevulde koelkast. Maar onwetend staat de grootste uitdaging nog recht voor me…

Ondanks deze home-advantage valt de revalidatie me erg zwaar. Ik heb zo weinig energie, dat ik niet eens in staat ben voor mezelf te koken. Douchen kost zoveel inspanning dat ik er zeker een half uur van moet bijkomen en boodschappen doen is letterlijk een flink aantal stappen te ver. Gelukkig ben ik blij met de hulp van mijn moeder (en ook haar drie honden houden me goed gezelschap), maar ik weet dat ze hier niet oneindig lang kan blijven. Ze heeft haar eigen woning aan de andere kant van het land, haar eigen leven en haar eigen bedrijvigheid. Na bijna twee weken keert ze dan ook terug en sta ik voor de uitdaging om het dagelijkse leven en diens bijbehorende activiteiten in eigen handen te nemen.

Verzwakt en koppig als ik ben neem ik het besluit om zo veel mogelijk zelf te doen. Hoewel het me lukt om alles gedaan te krijgen, ligt de prijs die ik er voor moet betalen ruimschoots boven mijn beschikbare budget: drie weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis krijg ik tijdens een routinecontrole te horen dat ik opnieuw zal worden opgenomen. Mijn energie is met enorme stappen achteruit gegaan, ik ben in zes weken tijd meer dan 13 kilo afgevallen en de belangrijkste waardes voor mijn nieuwe nier rijzen de pan uit. Met de conclusie dat ik dan ook te weinig heb gedronken en gegeten de afgelopen tijd, word ik aan een 3 liter Nacl-infuus gelegd (water met zoutoplossing).

Gelukkig gaat het snel beter met me, en na drie dagen laat de zaalarts me weten dat de uitslagen goed genoeg zijn om me te ontslaan. Ik ben blij dat ik deze dagen heb kunnen gebruiken om bij te tanken. Het heeft me ook de tijd gegeven om na te denken hoe ik vanaf nu een andere strategie kan inzetten om me volledig te concentreren op mijn herstel.

Verschillende vrienden hebben weliswaar aangeboden om me te helpen, maar tot nog toe ben ik daar niet op ingegaan, overtuigende dat ik het zelf moest en kon doen, en eveneens niet tot extra inspanningen bij anderen wilde zorgen. Het inzicht dat ik, zeker in deze situatie, niet alles voor mijn eigen rekening hoef te nemen heeft me doen besluiten om onder meer hulp in de huishouding en een gezonde thuisbezorgservice in te schakelen. Nu ik niet meer hoef te koken en me ook niet meer druk hoef te maken om het schoonmaken van mijn huis, kan ik mijn energie meer richten op mijn herstel.

Toch blijft één ding knagen. Een vriendin die ik jaren niet gezien heb brengt een bezoekje langs en we hebben een heerlijke namiddag. Op een bepaald moment attendeert ze me erop dat wanneer mensen aanbieden om een ander te helpen, ze dat doen omdat het ze zelf ook een goed gevoel geeft om een ander van dienst te zijn. In altruïsme schuilt dus ook egoïsme, en dat is natuurlijk prima. “Als iemand zijn hulp aanbied, en de ander zegt dat het niet nodig is, ook al ziet de aanbieder dat het de ander ontzettend veel moeite kost om het zelf allemaal te bolwerken, dan laat je de ander met een wrang gevoel achter”, vertelt ze me. Ik besef dat ze gelijk heeft.

Het is een harde les voor me, maar wel een met grote waarde. Het moest een ziekenhuisopname kosten om dit in te zien: ik kan vanalles doen, maar ik kan niet alles. Soms is het de beste keus om een ander om ondersteuning te vragen wanneer het je op eigen houtje meer kost dan het je oplevert.

Inmiddels zijn we zeven weken verder. De eerste drie weken na de operatie waren de zwaarste die ik ooit heb ervaren. Weken waarin de tijd leek stil te staan. Ook de weken na mijn ontslag verliepen langzaam – weliswaar sneller dan de weken in het ziekenhuis, maar evengoed langzaam. Na mijn tweede opname lijkt de tijd sneller te verlopen. Misschien omdat ik ook beter in m’n vel zit. Dan blijkt het dus toch te kloppen: de flow van tijd vertraagt bij onaangename situaties en versnelt bij positieve situaties.

Hoewel de dokter heeft gezegd dat hij versteld stond van mijn snelle ontslag (normaal staat er minimaal zes weken voor en ik was in minder dan de helft van de tijd al weg uit het ziekenhuis), hij liet me ook weten dat hij er niet raar van zou opkijken als ik binnen het jaar nog wel terug zou kunnen komen. Ik heb daar zo mijn twijfels over, zeker omdat ik na deze opmerking maar al te graag het tegendeel wil bewijzen. Toch staat mijn herstel, en niet mijn drang om deze opmerking om te zetten naar een wild doel, bovenaan. Een investering in jezelf blijft toch altijd het meest waardevol. Wat kun je de wereld bieden als je zelf niet in de best mogelijke staat bent?

Ik heb nog een behoorlijke weg te gaan. Met een gemiddelde herstelperiode van drie maanden tot wel een jaar heb ik genoeg tijd om stapje voor stapje terug te klimmen naar mijn gewenste fysieke niveau. Zonder een beperking van dialyse en diabetes staat de wereld ineens een stuk dichter bij me dan ooit tevoren en kan ik me langzaam gaan concentreren op mijn grootste en stoutste dromen.

Of dat nog lange tijd duurt of niet… de tijd zal het leren.

Op ons succes!

Robert
PS: kom je steeds weer die momenten tegen waarin je niet sterk in je schoenen staat? Is het tijd om echt de basis te leggen voor een leven van zelfvertrouwen en eigenwaarde? Download dan hier mijn gratis boek Sterker Dan Ooit.