De Snelheid van Tijd

11 Juli 2012

De snelheid van tijd hangt voornamelijk af van de ervaring waarin het plaatsvindt. Ik kreeg dit concept vandaag wederom haarscherp gepresenteerd toen ik in een flits van een seconde delen van mijn leven aan me voorbij zag trekken en tegelijkertijd mijn mind op hol voelde slaan, toen de specialist me om zes minuten over vier in de middag toesprak. Na vier eerder verwoede en mislukte pogingen werd ik eindelijk door mijn broer gebeld met de mededeling dat ik “nu de dokter moet bellen want er zijn twee organen voor je beschikbaar!”

Hoewel snelheid voor het plaatsen van een stel nieuwe organen niet veel anders is dan het bezorgen van een pizza – zo snel mogelijk – is het traject naar de daadwerkelijke transplantatie een van lang wachten, checken, dubbel checken en nog wat meer wachten. En geloof me, wachten in ziekenhuizen is een unanieme ervaringsbeleving waarbij de tijd langzaam voorbij tikt.

Tijdens het inpakken van mijn spullen, wat met veel verwarring en verbijstering gebeurt, spreek ik mijn broer, moeder, en twee zeer goede vrienden. We regelen wie waar staat en wat kan doen, zodat ik zo snel mogelijk van A naar B kan komen. Terwijl het ongeloof, de angst en de grote onzekerheid inhaalt reageer ik alsof ik een zuurstoftekort heb en pak de spullen in waarvan ik denk dat ik ze nodig zal hebben. Mijn specialist had me op nonchalante en bijna humoristische manier al enige instructies gegeven: jou kennende, neem wat kleding en je laptop maar mee.

In het ziekenhuis voel ik de ontknoping en schakel ik over op ratio; als een amygdala die in een flight-fight-or-freeze reactie voor de overleving kiest. Op de afdeling Nefrologie zit ik dan, een goede twee uur nadat ik het telefoontje heb ontvangen, met broer, moeder en een lieve vriendin te wachten op instructies. We praten wat in de tussentijd en bespreken verschillende scenario’s. Ik voel de spanning overal en besef dat ik ontzettend bang ben. Alles behalve gek.

Na een uur komt een beeldschone verpleegkundige een infuus aanleggen in mijn arm. Eén van vele, zo zal later blijken. Langzaam aan vertrekken mijn broer en moeder weer richting huis, en ook een aantal uur later vertrekt ook de lieve vriendin. Ik voel me gesteund, en tegelijkertijd besef ik dat ik mijn lot alleen moet dragen, en zelfs uit handen moet geven aan de chirurgen die me zullen opereren. Als het doorgaat tenminste. Want de kans op een mismatch blijft aanwezig tot op de operatietafel.

Die nacht doe ik geen oog dicht. Drukte en leegte vullen tegelijkertijd mijn hoofd en het voelt alsof ik in het oog van een orkaan verblijf; de rust ontbreekt, maar de stilte verdwaast en vertroebelt de werkelijkheid. Een fictiefilm, zo lijkt het – te onwerkelijk om waar te zijn. Voordat ze wegging, heb ik met de vriendin afgesproken dat ze morgenochtend nog kan langskomen voor moral support. En even na half zeven komt ze dan ook mijn eenpersoonskamertje binnenlopen, vragend of ik nog wat geslapen heb. Ik antwoord ontkennend. Klokslag zeven uur komt de verpleegkundige binnenlopen met het hoge woord: we gaan naar de OK.

In enkel een operatiejasje en een boxershort lig ik dan met een infuus in een steriel ziekenhuisbed. Ik word gereden door de lange gangen naar de lift, alwaar ik afscheid neem van de vriendin. Op het laatste moment neemt ze nog een foto, waar ik met een non-expressief gezicht mijn middelvinger opsteek.

Eenmaal op de OK mag ik mezelf overhevelen naar de operatietafel en krijg de laatste instructies. Ik opper nog dat er siliconenolie in mijn ogen zit en dat ik in verband met het behoud van mijn gezichtsvermogen beter niet plat op de rug kan blijven liggen . Of ze er gehoor aan geven zal ik nooit weten. Dan vertelt de anesthesist dat ze het narcosemiddel gaan toedienen via het infuus en al knikkend voel ik de weerstand opkomen. Ik wil zo lang mogelijk wakker blijven. Ik vecht tegen de slaap, maar voel mijn hoofd langzaam lichter worden en bij elke ademhaling verdwijn ik in een steeds diepere slaap…