Ik was een verse spons. Zoog alles op wat ik leerde toen ik voor het eerst begon met NLP/B. Ik kende de termen wist waarvoor ze stonden en wist hoe je ze moest toepassen. Ik plaatste mezelf als verheven persoon boven anderen, omdat ik in één oogopslag kon zien waar ze tegenaan liepen – ik was de observator magnus opus. De toeschouwer van het grote werk.
Maar het grote werk was mijn speeltuin. Een geweldig georkestreerd systeem waarin we zelf mogen ervaren hoe iets werkt, of juist niet. Een speeltuin waarin je het meeste plezier hebt als je er actief in bent, en niet als je als toeschouwer aan de zijlijn staat te kijken hoe anderen aan het spelen zijn.
Natuurlijk is het makkelijker om van een afstand te zien hoe een situatie zich ontvouwt of gaat ontvouwen; je staat er letterlijk van een afstandje naar te kijken, in tegenstelling tot degene die er middenin zit en de situatie vanuit de eerste persoon beleefd. Aanwijzingen geven, roepend vanaf de zijlijn kan weliswaar voordeel bieden voor de persoon die al ’touwtje springend’ een obstakel overhet hoofd ziet. Maar het is ronduit arrogant te noemen als je vervolgens die persoon de les gaat lezen hoe hij het obstakel had kunnen vermijden.
De beste stuurlui staan aan wal wordt wel gezegd. En ik denk dat die stuurlui alleen ervaring hebben hoe ze het beste anderen kunnen wijzen op situaties waarin ze het anders hadden moeten doen. Dit leerde ik op de harde manier toen ik als een trotse pauw werd geattendeerd op mijn niet zo perfecte leven door degene die ik zojuist heel wijzelijk vertelde waar hij de fout was ingegaan en wat de oorzaak van was.
Psychologensyndroom
Ik noem dit het psychologensyndroom. Mensen die vertellen waar je problemen zitten, je in rondjes laten en vervolgens laten hangen in het vacuüm van overpeinzingen, twijfel en radeloosheid.
Ik heb in mijn leven met verschillende psychologen gewerkt, en allen hebben een imposante indruk achter gelaten, die mij deed concuderen dat zij op dat moment de beste stuurlui aan mijn wal waren. Dit betekent overigens niet dat alle psychologen zo zijn of dat ik vind dat psychologen beter ander werk zouden moeten zoeken.
Je kunt iets nog zo goed weten, maar zolang je er zelf geen ervaring mee hebt, waarom zou je dan een ander vertellen hoe iets moet? In mijn optiek zijn ervaringsdeskundigen de beste adviseurs. Zij weten in welk traject je zit, weten wat voor obstakels je op je pad kunt tegenkomen en hoe je het makkelijkst en snelst van A naar B komt.
Win je beleggingsadvies in bij …de slager?
Stel je eens voor. Bij wie vraag je advies of raad als je wilt weten hoe je het beste een woning kunt aanschaffen? Je gaat naar een hypotheekmeneer die weet hoe de vork in de steel zit en er zelf ervaring mee heeft. Als je het meeste rendement uit je financiën wilt halen, dan ga je naar iemand die dat al heeft gedaan, en niet naar de slager op de hoek of bij een pas afgestudeerde, ambitieuze Hbo’er die carrière wil maken. Als je wilt weten hoe je een bedrijf moet runnen, dan ga je naar iemand die een bedrijf heeft en de uitdagingen al heeft meegemaakt en niet naar iemand die enkel de theoretische kennis erover heeft.
We hebben allemaal meer kennis in ons hoofd zitten dan dat we gebruiken en toepassen in ons gedrag. We weten op veel gebieden wat verstandig is en wat niet, wat ons ondersteunt en wat niet, en wat ons verder in het leven helpt en wat niet. Maar van al die kennis is er slechts een gedeelte dat we gebruiken. Dat wat we gebruiken vormen onze dagelijkse rituelen. Kijk je naar het totaalplaatje, dan zie je jouw leven.
Eén van mijn leermeesters zei ooit tegen me “één van de moeilijkste dingen is het omzetten van je kennis naar je gedrag.” Door niet alleen in de theorie te blijven hangen, maar ook proefondervindelijk te ervaren wat er gebeurt als je zelf met de materie aan de slag gaat, zul je merken dat je veel effectiever bent als coach of therapeut.”
Hoewel ik mijn leermeester geloofde en vertrouwde, duurde het toch een aantal maanden voordat ik daadwerkelijk de kennis die ik tijdens mijn opleidingen had opgedaan in mijn eigen gedrag kon implementeren. Maar het heeft wel mijn leven veranderd.
Niet alleen heb ik door mijn eigen blokkades aan te pakken, mijn angsten overwonnen en oude beperkende overtuigingen weten om te vormen naar nieuwe ondersteunende overtuigingen (wat op zichzelf al een enorme winst is!), maar ook heeft het me tot een veel betere coach en trainer gemaakt. Ik ben niet meer één van die stuurlui die aan wal staat, maar ik ben de kapitein van mijn eigen schip die weet hoe hij door een storm moet varen.
Kennis om zetten in gedrag dat in je voordeel werkt
Natuurlijk ben ik geen heilige. Dat zeg ik ook in mijn boek ‘Geef nooit op’. Ik heb nog steeds te veel kennis in mijn hoofd ten opzichte van het gedrag wat ik met mijn lijf laat zien. Maar het zijn kleine stapjes die je neemt.
Er zijn 4 stappen die je kunt nemen om je kennis in te zetten om niet ondersteunende gewoontes of gedrag om te zetten in ondersteunend gedrag:
- Bewust worden welk gedrag je ondersteunt, en welk gedrag dat niet doet
- Eén gebied kiezen waar je de verandering in wilt aangaan.
- Bepalen welk alternatief gedrag je ervoor wilt verruilen.
- Systematisch voor 21 tot 30 dagen dit gedrag aanhouden, totdat het in je systeem geïntegreerd is.
Eén tip nog. Terwijl je bezig bent met je kennis om te zetten in succesvol gedrag, stap niet in dezelfde valkuil door anderen de les te lezen hoe zij hun gedrag kunnen veranderen. In plaats daarvan, wees nieuwsgierig en kijk met fascinatie hoe zijn invulling geven aan hun leven. Ongevraagd advies wordt over het algemeen niet erg gewaardeerd.
Het is goed dat we allemaal erg veel informatie in ons hoofd hebben. Maar de informatie is nagenoeg waardeloos als we er niets mee doen. Daarom is het belangrijk dat we selectief onze mind, de supercomputer van ons lichaam, de input geven waarmee we vervolgens aan de slag gaan en een leuker, interessanter, rijker en succesvoller leven aangaan.
Want het is de actie, je gedrag die je uiteindelijk het meeste oplevert. Je acties brengen je naar je doel. De daadwerkelijke stappen die je zet zorgen ervoor dat je je grenzen verlegt en de resultaten bereikt waar je op doelt.
Niet theoretiseren, maar praktiseren.
Op jouw succes!
Robert
@Bo: wat je zegt is exact de spijker op de kop slaan.
Er is een groot verschil tussen plannen en planning. En op het moment dat je met de uitvoering aan de gang gaat, vind ik het helemaal niet zo raar dat er een vorm van angst optreedt. Toen ik mijn reis naar Spanje plande, was ik vol goede moed. En toen de vertrekdatum dichterbij kwam, begon ik ‘m toch best te knijpen.
Angst betekent voor mij een boodschap dat ik me mogelijk niet volledig heb voorbereid op dat wat er komen gaat. Dat is prima, want ik vraag me af of ik me ooit ergens volledig, dus voor de volle 100% op kan voorbereiden. Situaties lijken vaak toch ook nog een onverwachte wending te hebben of een onvoorziene omstandigheid met zich mee te brengen… 🙂
De clou is om, ondanks die angst, toch door te zetten en de eerste stappen te nemen. Makkelijker gezegd dan gedaan, but so is saying you want to have a million bucks. Door het nemen van die eerste stappen elimineer je langzaam maar zeker namelijk de angst die in je huist. Die angst krijgt als het ware de re-assurance, de verzekering, dat het goed gaat, waardoor het gevoel afneemt.
Blijf je echter in de theorie, dan zal het nooit gedrag worden, en zit je ultimately vast in je hoofd. Een plek waar denk ik alleen de meeste theoretische physicists willen zitten 😉
Thanks for your comment. Like it!
Wanneer er uren gesproken wordt over een idee is er nog niets neergezet..het verschil tussen ‘plannen’ en ‘planning’ 😉
Ik vind het wel moeilijk om plannen concreet te maken, er is altijd wel een angst die gepaard gaat met het idee en het gaan uitvoeren ervan.
Zo’n angst kan faalangst zijn of een tekort aan vertrouwen in jezelf of zelfs de ongunstige meningen van je omgeving.
Op de één of andere manier zijn we meester doemdenken 😉
Dus wat ik probeer te vertellen is dat het helemaal niet gek is dat er een soort ‘stilte voor de storm’ ontstaat alvorens je iets ten uitvoeren brengt.
Ik ben een scenario-denker en weet maar al te goed dat ik daar heel veel tijd (insomnia) aan kan besteden..alle scenario’s moet ik afgespeeld hebben om mijn allergrootste angst te kunnen paaien en dat is de controlfreak in me..ik ben soms teveel bezig met de regie in plaats van met de uitvoering en wanneer ik iedere keer ertoe moet aanzetten over te gaan in “doen” in plaats van denken, sta ik weer precies waar ik stond; Helemaal aan het begin van mijn plannen 😉
Wanneer je met je ogen dicht kan lullen, schrijf dan maar dat alles op een blaadje op en bekritiseer dan je eigen idee, dan ben je in ieder geval al bezig met het finetunen van je plan 🙂
Er is maar één manier van doen en dat is het daadwerkelijk te doen 🙂
I enjoyed reading about your experience and your big progress in how to use your experience in a professional way!