What’s the point of asking a question when
you don’t want to hear the answer?
Vandaag kreeg ik een vraag voorgesteld over issue waar iemand mee zat. Hoewel dit op het internet gesteld werd, voelde ik me geroepen om mijn mening te delen, aangezien ik goede ervaringen heb met de methodiek die ik ooit zelf heb toegepast met goed resultaat. Helaas werd mijn tip direct in de wind geslagen, met als gevolg dat er een reeks van opmerkingen ontstond over de gebruikelijke methodiek en afwijkende methodes om het probleem op te lossen.
De ironie die ik in dit verhaal terugvind, is dat er veel vragen worden gesteld door een vraagsteller, die uiteindelijk helemaal niet open staat voor andere antwoorden dan het antwoord dat hij of zij zelf al in gedachten had.
Natuurlijk, er zijn antwoorden op vragen die kant noch wal raken en niet met de vraag te maken hebben, vaak gemaakt door een lolbroek die grappig denkt te zijn. Maar soms zijn antwoorden eerder onwaarschijnlijk dan ongeloofwaardig. Het verschil wat ik probeer aan te duiden is dat een antwoord soms niet voor de hand liggend is. Echter, dit betekent niet dat het antwoord onjuist is.
Helaas zijn er ook vraagstellers die je slechts een deel van de vraag stellen, zonder het totale plaatje te schetsen, waarbij je al snel het risico loopt op een eindeloze discussie en waarin de ander jou ervan probeert te overtuigen dat jij het verkeerd ziet en de vraagsteller het juiste antwoord heeft.
Wanneer je iemand om een advies vraagt, dan ligt het voor de hand dat je dat advies zoekt bij een persoon waarvan je denkt of weet dat hij of zij er meer vanaf weet dan jijzelf. Op het moment dat je dan het antwoord gepresenteerd krijgt, en het is in jouw optiek niet de juiste, schuif je het dan van tafel, of wordt je nieuwsgierig en stel je een vervolgvraag?
In mijn trainingen vertel ik vaak dat methodes waar ik mee werk voor mij goed werken, en dat het tenminste de moeite waard is om het voor jezelf te proberen. Werkt het niet, hopelijk blijven we dan even goede vrienden. Werkt het echter wél, dan heb je een oplossing te pakken waar je mee verder kunt. Het proberen waard lijkt me.
De meerwaarde van het vragen ligt in het verkrijgen van nieuwe inzichten, niet van het ontvangen van bevestigingen op vermoedens; het stellen van de vraag heeft in dat opzicht geen toegevoegde waarde – Immers, je zoekt bevestiging, en in dat perspectief kun je beter je vraag omzetten naar een stelling, al dan niet gevolgd door de vraag of de ander het ermee eens is of niet.
Als je doet wat je altijd gedaan hebt, krijg je de wat je altijd gehad hebt. Wil je een ander of beter resultaat, dan is het handig om open te staan voor nieuwe meningen van anderen, zodat je ze kunt uitproberen en kunt ontdekken of ze ook voor jou werken.
Blijf nieuwsgierig. Stel vragen.
Op ons succes,
Robert
Als iemand mij om advies vraagt, vraag ik meestal of hij of zij echt “af” wil van datgene waar verandering door een geïmplementeerd advies toe leidt. Ik heb het misschien wat ingewikkeld geformuleerd, een voorbeeld maakt het wat eenvoudiger: een cliënt vraagt “wat kan ik doen tegen uitstelgedrag” voordat ik die vraag beantwoord wil ik weten wat de positieve intentie van het gedrag is: wat voor positiefs levert je uitstel gedrag op, en wil je daar van af? Daarmee zorg ik ervoor dat de persoon open staat voor verandering.