Voel de Kracht

Het schemert buiten. De avond is laat gevallen en de warmte van de dag hangt nog steeds als een warme deken in de lucht. We zijn op een plek die speciaal is voor je. Een mooie plek, waar goede herinneringen geborgen liggen. Ergens op de achtergrond hoor ik een geluid. Water, denk ik. De maan staat hoog aan de hemel en ik ben blij dat we bij elkaar zijn. ik heb lang op dit moment gewacht.

Ik voel ook een spanning tussen ons. Een statische lading van elektriciteit die van mijn lichaam naar het jouwe toe siddert en die door het jouwe weer teruggezonden wordt. Mijn hele lijf schokt van binnen, en ik kan het maar ternauwernood in bedwang houden.

Er was iets vanaf het eerste moment dat ik je ontmoette. Een chemie, een klik, misschien wel die blik in je ogen toen je me voor het eerst groette. Wie had gedacht dat wij elkaar op zo’n plek tegen zouden komen. De zachtheid van je vingertoppen glijdend langs mijn handpalm, de ogenschijnlijke nonchalance waarmee je stem me begroette.

Het waren je ogen die je verraden. De blik waarmee je een boek aan woorden zou kunnen vullen zonder dat je ook maar één woord zegt. De samentrekking van de spiertjes rond de ogen, ook ik voelde ze. Als een OCD’er die de drang niet meer in toom kan houden en de controle over zichzelf verliest. Ik zie je, ik voel je.

Het is stil hier. Zo stil dat ik mijn hart hoor kloppen in mijn borstkas. Het lijkt wel alsof de spanning toeneemt. Ik heb me in tijden niet zo gevoeld en misschien wel daarom voelt het onwennig om me zo te voelen. Droge mond, kloppend hart, oppervlakkige ademhaling. Als ik niet beter wist zou ik zeggen dat ik aan het hyperventileren was. Maar ik weet wel beter. En jij ook.

Alsof we vooruit turend de niets verhullende noch bedekkende oneindigheid in staren, besef ik wat ik moet doen om deze avond te bezegelen.

Voorzichtig kom ik dichterbij, schuif ik wat meer naar je toe. Ik ruik de parfum die je draagt en kan haast de doordringende geuren proeven. Ze zijn subtiel, maar zeker een onmisbare aanvulling van het beeld wat ik van je heb gevormd: zwoel, sexy, zachtaardig doch sterk en krachtig, een tikje verlegen, maar ook zeker niet onzichtbaar. Mijn hoofd lijkt zichzelf te hebben uitgeschakeld, want ik heb geen idee wat ik doe of moet doen. Het is het gevoel waardoor ik me laat leiden en zij weet exact waar ze heen wil.

Als in een slow motion lijkt de wereld verder te vervagen. Een blik van wazige beelden en warme gevoelens die de elektriciteit tussen ons alleen verder doet versterken. Ik zie dat je me in de ogen kijkt, en ik weet dat jij weet waar dit heengaat.

Langzaam leg ik mijn hand op het jouwe en nog langzamer laat ik mijn vingertoppen de contouren van jou voelen. De zachtheid van je huid, de fijne haartjes. Mijn streling is zo zacht dat je er bijna kippenvel van krijgt.

Mijn gezicht komt dichterbij het jouwe en alsof het ingestudeerd is sluiten we onze beider ogen. Jij kantelt je hoofd een beetje en voorzichtig en zo teder als ik kan laat ik mijn lippen de jouwe vinden. De zachte smaak en de textuur proef ik direct en het versterkt enkel dit moment. Het nu. De enige tijd die er is en waarvan ik nu hoop dat ‘ie stilgezet wordt.

Ergens op de achtergrond klinken verschillende geluiden alsof ze een symfonie spelen en net als jij en ik vermengen ze zich met elkaar tot een mix van perfectie.

Die eerste kus, die waarschijnlijk niet langer dan een paar seconden duurt is de verzegeling van de eeuwigheid in het moment. De wereld brokkelt af, vlammen schieten uit de grond, tornado’s rijzen op uit het niets en vegen alles om ons heen aan de kant. De wind zo sterk, maar niets van dit alles kan het moment verbreken.

Ik voel je. De elektriciteit raast door me heen als een bliksemschicht die de grond raakt en zich diep in de aarde begraaft. I’m on fire. mijn adem stokt en voorzichtig doe ik mijn ogen open terwijl ik langzaam mijn lippen van de jouwe haal en met het puntje van mijn tong over de mijne strijk.

We kijken elkaar aan, wetend dat dit slechts het begin is. de nacht is pas net begonnen…

De kracht van Visualisatie

Nu is dit niet zomaar een willekeurig verhaal dat ik geschreven heb. Maar waar ik het meest benieuwd naar ben, is of je in het verhaal zat? Creëerden je gedachten de beelden en het gevoel wat je ogen in de woorden lazen?

Als je antwoord ‘ja’ is, dan heb je net ervaren hoe het is om een geleide visualisatie te doen. Een verbeelding waarbij fictie werkelijkheid wordt en alles mogelijk is. een onuitputtelijke bron van waaruit je te allen tijde kunt putten om dromen te vormen en je voor te stellen hoe het is om ze te leven.

Natuurlijk kan het ook zijn dat je niet helemaal in het verhaal mee kon gaan. Misschien omdat je van te voren een gedachte had die je niet liet meegaan - bijvoorbeeld: ‘Ja wacht eens. Ik ben een man en ik lees de woorden van een andere man en dit soort gevoelens heb ik niet!’ of ‘Ik heb al een relatie en dit soort dingen hoef ik er niet bij te hebben’.

Wat het ook is wat je dacht toen je aan dit verhaal begon, kijk eens of je het los kunt laten. Bedenk bijvoorbeeld dat de woorden die hierboven staan door de voor jouw meest aantrekkelijke en sexy persoon ooit geschreven zijn en lees het verhaal nog een keer.

Je mind is een supercomputer die wacht op opdrachten die jij het geeft. Met een (geleide) visualisatie creëer je blauwdruk van het beeld en de gevoelens die je in werkelijkheid wilt ervaren. Daarmee verklein je de kloof tussen fantasie en werkelijkheid en manifesteer je sneller de wens die je zojuist in detail en full feeling hebt gecreëerd.

Life’s a fantasy, create your own.

Op jouw succes,

Robert