You don’t have to be perfect to start. You have to start to be perfect. Met deze zin, afkomstig van mijn trainer Nisandeh Neta, ging ik mijn trainersopleiding in. En hoewel het even duurde voordat ik de kern van de uitspraak werkelijk begreep, is hij toch tot me doorgedrongen. Perfectie is een killer en alleen al om die reden zou je perfectie uit je woordenboek moeten schrappen.
Jarenlang droomde ik van dingen waarvan ik dacht of vond dat ik ze eerst tot in perfectie moest beheersen voordat ik er iets mee kon doen. Gitaar spelen, tekenen, zingen, zelfs het trainen van mensen. Rond 2003 had ik al eens een trainersopleiding gedaan, maar tot aan vorig jaar had ik er geen werk van gemaakt; ik vond dat ik eerst een perfecte trainer moest zijn die alles tot in de puntjes wist. Het resultaat was dat ik in al die jaren geen enkele training heb gegeven, uit angst om af te gaan of om het niet te weten.
Niet alleen heb ik mezelf daarmee unieke kansen en ervaringen onthouden, maar ook die van mijn deelnemers. En dat was het grootste argument om bij mijn tweede trainersopleiding in het diepe te springen voordat ik zeker wist dat ik niet alles wist.
Zoals ik het zie, leven we in een wereld waarin we enerzijds de mogelijkheid hebben gekregen om ontzettend veel te leren in een korte tijd en anderzijds als het ware in dienst staan van anderen. Ongeacht het beroep wat je uitoefent doen we het werk wat we doen voor een ander (naast ons eigen plezier dat we erin beleven). Een bakker bakt brood voor zijn hongerige klanten, een timmerman bouwt een huis voor een familie dat onderdak zoekt en een politieagent zorgt voor een vergroot gevoel van veiligheid in de buurt.
Wat je ook doet, in feit help je met het oplossen van een probleem dat een ander heeft (gezien vanuit het oogpunt dat de definitie van een probleem het verschil is tussen de gewenste en de huidige situatie).
Als we onszelf limiteren – in wat dan ook – door de overtuiging of het label van perfectie ergens aan te hangen, ontnemen we onszelf, en ook de ander, om als persoon te groeien. Door niet te musiceren ontmeen je de ander de kans om ervan te genieten of om tot het besef te komen dat dit wellicht ook iets voor hem of haar kan zijn. Door niet te tekenen ontneem je de ander de mogelijkheid een inzicht te hebben over datgene wat hem of haar triggert in jouw schildering.
De lijst is eindeloos. Waar het om gaat is dit: we zijn vaak zo gefocust op iets goed doen, dat we het zo goed willen doen, dat we het daarom niet doen. We eisen van onszelf dat we, het liefst in één keer, een volleerd ervaren natuurtalent moeten zijn op het moment dat we voor de eerste keer ergens aan beginnen.
Maar zo is het niet altijd geweest. Misschien herinner je je nog, dat je als klein kind tientallen, misschien wel honderden keren hebt geprobeerd om te leren lopen. Dat je voor de eerste keer eindelijk stond, maar dat je bij je eerste stap direct weer op je gat viel. Als je toen had gedacht dat je eerst perfect moest zijn om te lopen, dan had je nu nog steeds over de grond gekropen. En niet alleen jij, maar wij allemaal!
De overtuiging dat je iets perfect moet kunnen zorgt voor verlamming. Je komt niet verder, maar blijft door die gedachte precies op dezelfde plek staan waar je al stond. En dat lijkt me niet de bedoeling. Het leven is toch om vooruit te komen?
Wat het ook is wat je zou willen leren, wat je zou willen doen, mijn raad is om er mee te beginnen. En in te calculeren dat je niet meteen een professional of expert bent. Dat vraagt oefening en toewijding. Ik speel al twaalf jaar basgitaar, en bijna elke dag oefen ik, maar ik speel nog steeds niet de sterren van de hemel J
Je hoeft niet perfect te zijn om ergens mee te beginnen. Begin maar gewoon, dan wordt je vanzelf perfect.
Op ons succes!
PS: vind je nu dat dit bericht meer mensen mag bereiken of dat er meer van dit soort posts mogen komen? Dan vraag ik je hulp om hier te klikken en onder mijn naam op het duimpje te klikken! Hoe meer duimpjes dit artikel krijgt, hoe breer en groter het publiek zal zijn dat in staat is dit bericht te lezen. Perfect toch? 🙂 Dank je wel.
Robert
