Over ankers en triggers, het verleden, heden en de toekomst.
11 September heeft een lading. Vraag het aan iedereen van voor 1990 is geboren en hij of zij zal je van een antwoord voorzien. Dat betekent dat deze datum een trigger is voor een gebeurtenis die mer dan 10 jaar terug is gebeurd. Waarom is dat?
Anker
11 september 2001, de dag waarop twee vliegtuigen zich in de Twin Towers in New York stortten. Een ingrijpende gebeurtenis, want niet alleen kwamen er 3000 mensen om, het was ook de eerste keer dat zoiets gebeurde. Veel vuur, veel puin, enorme chaos. Zo’n enorme gebeurtenis maakt een diepe indruk, waardoor we de emotie die we op dat moment voelden tot in ons onderbewustzijn inprentten. Dt heeft een anker.
Trigger
11 september (2001) heeft als datum dus de trigger (een soort ontstekingsmechanisme dat het anker naar boven haalt) de emotie die we op dat moment hadden. Zo zitten we vol met ankers die getriggerd worden: op bepaalde woorden en diens intonaties, op voorwerpen, op geografische plekken). Soms is het anker positief, soms is het negatief.
11 september 2001 had voor mij tot gisteravond ook dit anker. Ik keek een aantal dagen geleden naar een programma dat meer informatie gaf over de dag waarop Amerika haar Twin Towers verloor. Het verhaal greep me aan en ik merkte dat ik lang gefascineerd naar het scherm bleef kijken. ‘Hoe kon dit gebeuren?’ was mijn gedachte. En telkens als ik 11 september hoorde riep het weer de herinnering en emoties in me op die ik had op die specifiek dag van dat jaar.
Verleden, heden of toekomst?
11 september 2001 heeft dus een lading. Maar dat betekent niet dat elke 11 september die lading hoeft te hebben. Nee, 11 september 2010 heeft voor mij een andere lading. Mijn anker en triggers op 11 september 2010 zijn ontzettend positief, liefdevol en vredig.
11 september 2010 verliep in eerste instantie als een dag zoals velen. Het was een zaterdag, dus voor mij betekent dat geen verplichtingen aan mezelf. Ik kon uitslapen, rustig mijn huishouden doen, wat boodschappen in huis halen en voor de rest lekker ontspannen de dag doorbrengen. Alleen ’s avonds zou een vriend met zijn partner langskomen en misschien dat we nog een hapje samen zouden eten.
Verleden
11 september 2009, of misschien een week later, exact een jaar eerder, liep ik de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella, in Spanje. Rond die tijd had ik er al een week of 4 opzitten en was ik aan het laatste stuk van de tocht begonnen. Ik had al met verschillende groepjes mensen meegelopen, maar een van de meest bijzondere personen van de hele Camino zou, zou vanaf dit moment met me meelopen tot het einde van de wereld (Finisterre, aan de Spaanse kust). Guido heette de jongen, en hij kwam uit Brazilië. Filosofisch, spiritueel en vriendelijk als hij was klikte het vanaf het eerste moment, en ik herinner me dat we dagelijks vele boeiende en diepgaande gesprekken hadden.
Guido heb ik na het afsluiten van mijn voettocht enkel nog een paar keer gesproken via e-mail en Skype, maar telkens als we elkaar spraken ontstond er magie. Een sterke band van diepgaande vriendschap verbond onze twee zielen alsof het puzzelstukjes waren die perfect passen.
Heden
11 september 2010. Rond de klok van acht uur in de avond. Met een lege buik en halve energie hang ik op de bank te luisteren naar muziek. Ik vraag me af of ik eten voor mezelf moet gaan maken of dat ik mijn vriend nog maar eens zal bellen om te vragen of hij nog langskomt. Op het moment dat ik de keuze maak om het gasfornuis te ontsteken rinkelt mijn telefoon. Het is mijn vriend Guido die me vertelt dat hij op Haarlem station staat en vraagt waar hij heen moet.
Verbaasd als ik ben dat hij toch nog gekomen is, antwoord ik dat ik hem binnen 5 minuten zal ophalen en dat hij het beste kan blijven staan waar hij staat. Vol energie trek ik mijn jas aan, grijp mijn sleutels en trek de deur achter me dicht. Een paar minuten later verwelkom ik mijn goede vriend Guido en zijn vriendin Juliana in mijn huis en een half uur later lopen de door de stad, op weg naar restaurant Het Specktakel, een culinair en sfeervol restaurant, dat exclusieve en bijzondere gerechten.
Het is een superavond! Niet alleen halen we oude herinneringen op, die meteen warme en positieve gevoelens triggeren, maar ook nieuwe herinneringen worden gecreëerd. Het voelt alsof we alle drie zo connected zijn, dat het is alsof we elkaar al een leven lang kennen.
11 september heeft daarmee voor mij een andere lading gekregen dan alleen de verschrikking van de gebeurtenis in New York, die de wereld in één klap (of twee eigenlijk) totaal deed veranderen. 11 september heeft vanaf dit jaar voor mij een extra betekenis gekregen. Één die net zo sterk en krachtig is, maar me een goed, veilig en positief gevoel geeft.
Uiteindelijk is het maar zoals je het bekijkt. We plakken bijna altijd automatisch labels op ervaringen die we opdoen in ons leven. Positieve en negatieve labels, die, als ze getriggerd worden, zorgen voor de bijbehorende gevoelens.
Modellen
We maken daarmee een model van de wereld, wat zorgt voor een simplificatie van de wereld alsook het gevaar dat we daarmee ons verleden naar het heden trekken.
Een model is een vereenvoudigde weergave van de realiteit. Dat maakt het enerzijds makkelijker voor ons om dingen te begrijpen. Maar het sluit ook dingen uit, en daarmee creëert het een risico van onvolledigheid, aannames en zelfs miscommunicatie. Daar is weinig aan te doen, want van de ongeveer 4 miljard bits aan informatie die we elke seconde zouden kunnen registreren, filteren we er ‘maar’ ongeveer 3 miljoen.
Welk anker?
11 september heeft voor velen van ons een negatieve lading. Maar dat hoeft niet zo te zijn. Door nieuwe positieve ervaringen er naast te leggen kan een anker veranderd worden, en daarmee kunnen – als je het betrekt op je eigen leven – oude pijnlijke momenten, trauma’s of langdurige problemen opgelost worden.
Het gaat er niet alleen om hoe je het toen ervoer, maar ook om hoe je er nu tegen aankijkt.
Daarmee wil ik niet insinueren dat 11 september 2001 uit het zicht geschoven moet worden of gebagatelliseerd moet worden, maar wil ik eerder aangeven dat ankers andere gevoelens of perspectieven kunnen krijgen wanneer dit gewenst of noodzakelijk is.
11 september. Een dag waarop de wereld voorgoed veranderde. In 2001 gold dat voor de hele wereld, en in 2010 gold dat voor mij, en misschien de rest van de wereld.
Uiteindelijk is het maar hoe je het bekijkt.
Op ons succes!
Robert
[…] Een anker is eigenlijk ook een trigger: Stel, je hebt jarenlang van je vader of moeder spruitjes moeten eten, en ondanks dat je ze smerig vond, moest je ze toch opeten. Nu, jaren later, kom je op visite bij iemand, en nodigt hij of zij je uit om mee te blijven eten. En wat serveren ze? Juist; spruitjes. Direct denk je terug aan één of meerdere momenten waarbij je, toen je nog klein was, van je vader of moeder de tot het laatste overgebleven vieze spruitjes moest opeten. […]