Mooie ideeën en plannen zijn prachtig, maar de realiteit geeft vaak toch een iets andere afspiegeling, dan de verwachting. Hoe laat je een verwachting los, en wat zijn de kosten – en baten van het vasthouden en loslaten ervan?
Ik had een volle agenda. De afgelopen maanden reisde ik een aantal keren naar het buitenland om te werken, mijn nieuwe bedrijf op te zetten en één van mijn grootste passies verder uit te rollen. Tussendoor bedacht ik dat het nog wel een aardig idee zou zijn om het laatste overblijfsel van mijn nierdialyse-tijdperk aan te gaan en af te sluiten; een relatief kleine operatie waarbij mijn shunt, de verbinding van een ader op een slagader in mijn arm, zou worden ontbonden. En zo geschiedde… of toch niet.
Direct na de operatie bemerkte ik dat mijn hand en vingers Tintelden. Ik gaf er niet veel aandacht aan, omdat ik net uit de roes ontwaakte – en bedacht dat het mogelijk de narcose was die me dit gevoel gaf. Dit gevoel echter hield langer dan verwacht aan, en het leverde me flink wat problemen op, zoals een onderbroken nachtrust en een noodzakelijke “1-hand schrijven”.
Een week later lag ik opnieuw op de operatietafel. Nadat ik een dag eerder me het ziekenhuis belde werd ik de dag erna door de chirurg opgebeld om zo snel mogelijk langs te komen voor controle. Wat bleek: er was een fout gemaakt. De operatie die volgde zette de eerder gemaakte fout recht en zorgde ervoor dat alles zou moeten werken zoals het hoort. Toch zaten er consequenties aan vast…
Mijn hand voelt nog steeds verdoofd aan en mijn vingertoppen voelen nagenoeg niets. Dat dwingt me om directe maatregelen te nemen, en dat brengt me tot de kern van dit artikel.
Ik kan niet in de toekomst kijken en ik weet niet of mijn vingers het zullen doen. En ondanks dat het ziekenhuis de fout heeft erkend, blijven we toch zoeken naar mogelijkheden om de vingertoppen weer voelbaar te krijgen. Maar naast dit praktische gedeelte heeft het me ook tot een logistiek inzicht gebracht.
Een plan hebben om een doel te bereiken is een goed begin. Maar obstakels, problemen of noodgedwongen koerswijzigingen komen – of je ze nu wilt of niet. En in dat kader is het een goed idee om naast je initiële plan ook nog een back-up –plan te hebben. Wat doe je als plan A niet slaagt?
Ik heb er in de dagen dat ik in het ziekenhuis lag over nagedacht: hoe ga ik dit aanpakken? De afspraken die ik kon verzeten heb ik uiteraard verzet en de afspraken waarbij ik mijn hand niet voor hoef te gebruiken houd ik aan.
Als ik geen artikels kan schrijven met 2 handen, wat kan ik dan doen? Mijn back-up is om meer tijd te investeren in het schrijven met één hand, of om video’s te maken. Sporten mag voorlopig niet vanwege de operatiewond, maar wandelen kan wel. Zaken die ik niet in mijn eentje kan doen besteed ik uit of ik vraag de hulp in van anderen om me erin te ondersteunen.
Je kunt je natuurlijk vastbijten in je eigenwijsheid en koppigheid en – net als ik in eerste instantie – roepen dat je het wel alleen afkan, maar de vraag is of je daarmee op langere termijn niet meer moet betalen dan dat het je oplevert.
Misschien herken je het wel: je hebt je zinnen op iets gezet en bent er voor de volle 100 procent mee aan de slag. Je gaat en je gaat, totdat je tegen een obstakel of uitdaging aanloopt dat je dwingt om van je geplande koers af te wijken. De gedachte dat je enkel het plan op de door jouw uitgestippelde route kunt bereiken of anderzijds moet kiezen voor opgeven, maakt je nog meer vastberaden en je start een loopgravenoorlog met jezelf waarvan je stiekem weet dat je hem op deze manier gaat verliezen.
Vastberadenheid is een prachtige kwaliteit en ik moedig je ook aan om deze competentie bij jezelf te versterken. Maar vastberadenheid wil niet zeggen dat je beoogde uitkomst enkel op de door jouw bedachte manier bereikt kan worden. In die zin is flexibiliteit van gelijke waarde en belang.
Ik heb mezelf de tijd gegeven om goed en wel te herstellen en alleen taken te doen waar ik de energie voor heb. Zolang ik met een niet-werkende hand blijf zitten heeft het geen zin om mezelf te forceren activiteiten te ondernemen waar ik niet toe in staat ben of die me meer kosten dan opleveren. Een back-up-strategie helpt daarbij.
Stel jezelf vooraf de vraag: wat wil ik? – en beschrijf voor jezelf zo gedetailleerd mogelijk je uitkomst. Maak vervolgens een plan of strategie hoe je dat resultaat gaat bereiken. Wat is de eerste stap? En de tweede? En vervolgens: noteer de mogelijke obstakels die je onderweg kunt tegenkomen. Welke acties kun je nemen om die obstakels te vermijden of zelfs te voorkomen? Met andere woorden: zet een strategie uit en maak ook een tweede strategie voor wanneer de eerste niet toereikend is.
Op deze manier hoef je geen vaarwel te zeggen tegen je doel, maar ben je flexibel genoeg om de uitdagingen te omzeilen of op te lossen voor ze je doen vastlopen.
De beste strategie om je doel te bereiken is om meer dan één strategie te hebben
Wat is een droom of doel waar jij je zinnen op gezet hebt, maar waar je tot nog toe niet het gewenste resultaat in hebt bereikt? Probeer deze methode eens uit en laat me weten wat je resultaten zijn.
Op jouw succes,
Robert
Beste Robert,
Dank je voor deze prachtige blog.
Omdat ik een probleem met schrijven had, heb ik het programma Dragon NaturallySpeaking 9 gekocht. Wellicht een oplossing om toch te schrijven.
Overigens lukte het schrijven met spreken ook niet zo goed en uiteindelijk heb ik met een EMDR-sessie het probleem kunnen oplossen. Vandaag kwam versie 13 van Dragon binnen. Schrijven gaat bij mij nu met vulpen, keyboard en spreken.
Ook jij succes,
Fred