We zeggen dat we het allemaal doen. Luisteren. Maar in een wereld van kakofonie overschreeuwen we elkaar het hardst om gehoord te worden. De ironie dat het met zich meebrengt, is dat als we allemaal tegelijk ons zegje doen, er niemand is om te luisteren. Versta jij de kunst van het luisteren?
Luisteren wil zeggen dat in een conversatie of discussie de ander het woord heeft, en jij zonder reeds klaar te staan met jouw opinie of kant van het verhaal de woorden van de ander laat binnenkomen. En dat is soms nog lastiger dan je denkt!
Nu zijn het vaak niet de conversaties, maar de discussies die ervoor zorgen dat we graag gehoord willen worden. Een botsing van meningen, overtuigingen of normen resulteert in een trigger van heftige emoties zoals boosheid, woede, irritatie en een collision course is haast niet meer te vermijden.
Niet vreemd ook, want de boodschap of betekenis van boosheid en daaraan gerelateerde emoties is: Ik wil dat je me ziet! Wat ik te zeggen heb ik belangrijk voor me en de reden dat ik boosheid voel is omdat jij een norm, overtuiging of mening van mij overtreedt.
Dat wil overigens niet zeggen dat dit fout is en dat we dit niet mogen voelen. Ik ben wat dat betreft van mening dat boosheid één van de vele emoties is die we tot onze beschikking hebben in ons systeem waar we de meerwaarde van kunnen ervaren (hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik niet graag die emotie voel).
Onlangs had ik een aanvaring met iemand om wie ik veel geef, en deze aanvaring zorgde voor veel roering in korte tijd. Gedurende de dag gleed we de discussie van verbaal over naar het digitale papier, wat overigens de zaak niet verbeterde.
Het funeste van een discussie op papier, is dat woorden gemakkelijker anders over kunnen komen dan dat ze bedoeld zijn, en daarmee vergroot je de kloof die ontstaan is tussen jou en de ander. De drang om jouw eigen kaart van de wereld te verduidelijken groeit en de wil om de ander te begrijpen neemt langzamerhand af.
Stilzwijgen nadat de storm is gaan liggen lijkt me hierin geen beste keus, aangezien de boosheid (of enig andere gerelateerde emotie) onderhuids blijft bestaan.
Ik denk dat je veel meer resultaten boekt wanneer je besluit om samen de tijd te nemen om zowel jouw eigen kant van het verhaal te vertellen, alsook te luisteren naar dat van de ander.
Een zeer effectieve methode is door gebruik te maken van de talking stick.
Een talking stick is een (ritualistisch) voorwerp (bijvoorbeeld een versierde stok, een knuffel of zelfs een pen) dat de persoon die zijn zegje wilt doen vasthoudt. Terwijl de ander aan het praten is, luister jij. Elke gedachte, opmerking of reactie die je hebt over dat wat er gezegd wordt hou je voor jezelf totdat de ander is uitgepraat en de beurt aan jou is om je verhaal te doen. Dit gebeurd wanneer de ander de talking stick aan jou overhandigt.
Op deze manier wordt je meer gedwongen om te luisteren naar dat wat de ander zegt en heeft de ander de gelegenheid om te zeggen wat hij op zijn lever heeft.
De afwisseling van praten en luisteren herhaal je net zo vaak als nodig is. Op die manier haal je de angel uit de boosheid en creëer je meer ruimte voor openheid en rust.
Luisteren is een kunst, en zelfs de besten onder ons die het luisteren al aardig beheersen kunnen hun vaardigheid ongetwijfeld nog veel meer verdiepen.
Luisteren in een discussie of ruzie zorgt ervoor dat je de ander sneller begrijpt dan wanneer je triggert op de woorden en er direct jouw stem overheen wilt laten galmen.
In een conversatie zorgt luisteren ook voor verdieping. Door nieuwsgierig te worden naar wat de ander te zeggen heeft leer je de (kaart van) de ander beter te begrijpen en vergroot je de verbinding met die persoon.
Een paar weken geleden was ik op de uitvaart van de tante van mijn moeder. En één van de grootste kwaliteiten die over haar werd aangehaald, was haar kunde om goed te kunnen luisteren.
Deze vrouw, die al meer dan 12 jaar met Parkinson leefde, blind was, in een rolstoel zat en door haar hele lijf reumatisch was, had vrijwel geen enkele vrijheid meer om nog van het leven te genieten.
Maar dat wat nog wel perfect werkte, haar mind, gebruikte ze volop in haar contacten met haar familie en vrienden. Door juist te vragen naar de ervaringen en belevenissen van de mensen die haar opbelden of kwamen bezoeken, en met haar volledige aandacht bij de ander te zijn, was zij toch nog in staat om haar eigen wereld te vergroten. Ik heb daar diep respect voor.
Luisteren is een kunst, en iedereen zou in mijn optiek deze kunst moeten waarderen.
Ik sluit af met een typerend gedicht van Leo Buscaglia over luisteren, die de essentie van het luisteren goed beschrijft.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij adviezen te geven
dan doe je niet wat ik je vraag.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij begint mij te vertellen waarom
ik iets niet zo moet voelen als ik het voel,
dan neem je mijn gevoelens niet serieus.
Als ik je vraag naar mij te luisteren
en jij denkt dat je iets moet doen om
mijn problemen op te lossen,
dan laat je mij in de steek,
hoe vreemd dat ook mag lijken
Dus, alsjeblieft, luister alleen maar naar
me en probeer me te begrijpen.
En als je wilt praten, wacht dan even en
ik beloof je dat ik op mijn beurt naar jou
zal luisteren.
Op ons succes,
Robert
@Bo: Een goede aanvulling op deze blog. We krijgen inderdaad ontzettend veel informatie te verwerken en het lijkt soms wel alsof de tijd die we daarvoor nemen steeds korter wordt. Dat kan voor verwarring zorgen en voor miscommunicatie.
Het blijft overigens een kunst om boven de trigger van de motie van ongelijkgestemdheid (prachtig woord overigens!) te gaan staan. Onze natuurlijke reactie vanuit de amygdala (de vecht-vlucht-verstarren katalysator in ons brein) is gekoppeld aan die van emotie en niet van ratio. Soms is bezinning en stilte daarin de beste keuze om van daaruit de draad weer op te pakken.
Luisteren naar de ander en nieuwsgierig worden is een traject waar velen van ons nog pas aan het begin staan. En ook al ben je gevorderd, zelfs dan stap je nog wel eens in een kuil.
Bedankt voor je waardevolle reactie.
Gevorderd zijn heeft geen relatie met kuilen.
Een gevorderde recovered sneller 😉
Verwerken is een groter werkwoord dan we ons beseffen.
In deze tijd hebben we heel wat te verwerken wat info en allerlei interactie betreft.
Een onenigheid is een signaal dat er een parameter ergens niet gelijk staat, jammer genoeg is de ongelijkgestemdheid een trigger emotie het woord te laten doen.
Stilte en bezinning is niet altijd een verkeerde keuze, het geeft de gelegenheid het onzinnige uit te filteren.
Wat er over blijft met het archiveren en begrijpen van je emotie is vooral dat het voor jezelf duidelijker wordt en daardoor beter uit te leggen is naar een tweede.
Wanneer tijd een rol speelt is er onbewust een eindtijd gezet.
Hoe sta je in een conflict..
Thanks for the post, i think a good brainer for many.