Aanprikken

Onverwacht voel ik de spanning in me opkomen als één van de verpleegkundigen in het dialysecentrum me vertelt dat vandaag word begonnen met het aanprikken van mijn shunt in mijn arm. ‘Eigenlijk had het vorige week vrijdag al gemoeten. Acht tien.’. Ik had achttien begrepen, en dus de interpretatie gemaakt dat het pas vrijdag aanstaande zou zijn. Maar het was dus al eerder.

Een vreemd ongemakkelijk gevoel trekt vanuit mijn buik omhoog en even voel ik de wereld om me heen draaien. Ik heb niet ontbeten, dus het zou ook nog kunnen komen door gebrek aan voeding. Maar het is dan wel uiterst toevallig dat het juist nu plaatsvindt, net nu de verpleegkundige deze mededeling heeft gedaan.

We gooien het op een akkoordje door de shunt aan te prikken op woensdag. In mijn mind is dat alsnog twee dagen eerder dan gepland, en in de mind van de verpleegkundigen is dat vijf dagen later dan gepland. Ik vind het spannend en eerlijk gezegd kijk ik er ontzettend tegenop.

Ik voel me angstig door de wetenschap dat er hoogstwaarschijnlijk twee naalden (en niet één) in mijn arm geprikt zullen worden, en dat ik wekelijks zes extra gaten erbij zal krijgen. Die angst wordt nog eens aangevuld met grote teleurstelling en ongenoegen als ik een aantal uur later van de nefroloog hoor dat ik beter niet met mijn arm kan gaan werken. In het belang van het bloedvat mag ik enkel mijn arm laten stilliggen, zodat er geen potentiële schade ontstaat aan het vat. ‘Je hebt een groter probleem als de naald door het vat heen prikt. Dat staat gelijk aan een slagaderlijke bloeding, en dan ben je nog veel verder van huis.’ De woorden komen hard aan, maar ik besef me dat ik feitelijk weinig tot zelfs geen keus heb. Enerzijds staat mijn gezondheid, mijn vrijheid en mijn toekomst op het spel, anderzijds mijn werk, mijn passie en mijn contributie aan de wereld.

Daarbij komt nog dat tot nu toe mijn focus lag op het werk als ik ging dialyseren. Dat kan ik nu wel vergeten. En daarmee riskeer ik een flinke terugval in mijn doorzettingsvermogen, mijn positiviteit en mijn focus. Mijn werk was er al die tijd voor me, en zorgde ervoor dat ik nog het gevoel had dat ik nuttig bezig was tijdens de vier uur dialyse elke twee dagen. Nu valt dat weg, en kan ik eigenlijk niets anders dan stilzitten, een filmpje kijken of slapen. Geen van allen lijken me aantrekkelijk, zeker niet voor lange termijn.

‘Snel transplanteren’ antwoordt de nefroloog, wanneer ik mijn teleurstelling en lichtelijk beklag doe dat ik niet meer kan werken. ‘De wachttijd is ongeveer een jaar en…’ Ik onderbreek haar. “Dat is niet helemaal waar. Het is namelijk anderhalf tot twee jaar”. ‘Ja, maar daar heb je nu in ieder geval zes maanden van op zitten en…’. Weer onderbreek ik haar. “Dat is ook niet helemaal waar.” Het startsein wordt namelijk pas gegeven wanneer ik door alle onderzoeken ben, en vanaf dat moment duurt het nog anderhalf tot twee jaar voordat ik aan de beurt ben. Ik zit nu slechts in een grijs tijdsvlak.

‘Meer kan ik niet voor je doen. I’m sorry.” Ik weet het, en hoewel ik niet mijn gedachten spreek, kunnen de verpleegkundigen alsook de nefroloog zien dat ik baal als een stekker. Wat moet ik in hemelsnaam gaan doen de komende maanden? Werken is niet meer een optie…

Ik weet het even niet meer, en terwijl ik dit opschrijf realiseer ik me dat ik wil genieten van dit moment, waarop ik met beide handen over het toetsenbord kan razen en mijn gedachten op het digitale papier kan zetten.

Dit was een flinke teleurstellende klap in mijn gezicht. Een extra punt voor de ‘tegenpartij’.

Het leven omvat ook tegenslagen, en het is de kunst om daar niet alleen mee om te gaan, maar ze te ervaren en er evenwel kracht uit te putten, zodat je kunt blijven focussen op een schtterender toekomst, in plaats van een bleker heden.

Setbacks in planning and manifestation are inevitable. However, persisting nonetheless will bring solutions, and victory.

I know this, and I also know that accepting setbacks as a change towards improvement is probably the biggest challenge in this whole process.

Robert