Een tijdje geleden stond ik op het centraal station te wachten op de trein.
Het platform was enigszins gevuld met mensen die waarschijnlijk allemaalstonden te wachten op de trein om ze te vervoeren naar hun bestemming.
Terwijl ik het perron opliep, viel mijn oog op een meisje dat op het koude zwartgeschilderde stalen bankje zat. Zij zat voorovergebogen. Met haar hoofd naar beneden, gesteund door haar armen en deze op hun beurt weer leunend op haar benen. Ik merkte in eerste instantie niet op dat ze zachtjes geluid maakte, omdat het geroezemoes van het wachtend publiek op het perron dit overtrof.
Geïntrigeerd door wat er allemaal mogelijk was teneinde het scenario van zojuist te rechtvaardigen, besloot ik op een veilige afstand van haar, niet te ver, maar ook zeker niet te dichbij, me niet al te opzichtig op te stellen. Gelukkig kon ik haar nog zien, althans, haar lichaamshouding was voor mij nog goed waarneembaar, en daar ging het me om.
Het duurde even voordat ik in de gaten kreeg dat ik niet de enige was die met volle aandacht gefocust naar het meisje zat te kijken.
Een tweetal jongens, ik schat ze ergens tussen een jaar of 18 en 22, waren op een net iets te hard volume – zodat het hoorbaar was voor de mensen om hen heen – aan het discussiëren over het meisje.
“Ze is vast gedumpt door haar vriendje”
– “Nou, is ze lekker single nu. Prima toch!”
“Ja ze ziet er wel lekker uit. Daar zou ik wel een avondje zoet mee willen zijn”
“Gast, je kan nog niet eens een lantaarnpaal versieren”
“…. . Maar ze is wel bedroefd. Moet je kijken hoe ze erbij zit!”
“Gast, ze is gewoon verdrietig omdat er iets naars gebeurd is”
“Denk je?” – zegt de ander lichtelijk vragend.
Het tweegesprek ging nog even door en terwijl ik met mijn ogen bleef kijken naar het meisje, waren mijn oren gefocust op het gesprek van de 2 jongens. Ik merkte dat met de minuut mijn nieuwsgierigheid en aandacht voor het gesprek van de 2 jonge mannen groter werd. Maar waarom?
Wat zij aan het uitvoeren waren, was het perfecte voorbeeld van wat ik jullie graag wil leren: de 3 stappen van succesvol contact.
De eerste twee hebben we inmiddels in het verhaal al gehoord.
- Waarnemen
- Interpreteren.
De jongens uit het voorbeeld zien een meisje voorover gebogen op het perron op een bankje zitten. Vervolgens maken zij de vertaalslag naar wat zij waarnemen: hun interpretatie is dat het meisje gedumpt is door haar vriendje, en daarom bedroefd is. Er ontstaat gedebatteer over het meisje: is ze bedroefd omdat ze gedumpt is, of is ze verdrietig omdat er niets (anders) naars gebeurd is?
Het verhaal gaat verder…
Langzaam hoor ik het geluid van de trein vanuit de verte sterker worden en mijn bewustzijn vertelt me dat ik zo het beste zo dicht mogelijk bij een van de deuren van de trein kan gaan staan, want dan heb ik zo nog een zitplaats. Het perron is inmiddels behoorlijk vol met mensen en allen staan in kluitjes opeengepakt bij de deuren van de trein die zijn laatste centimeters aflegt om tot stilstand te komen.
Ik zie dat het voorover gebogen meisje blijft zitten en überhaupt geen aanstalten maakt om de trein in te stappen. En in plaats van de trein in te stappen besluit ik te blijven staan. “Er komt zo toch nog een volgende aan. Die kan ik ook nemen” denk ik nog. Als de deuren van de blauwgele trein dichtgaan en het vaartuig langzaam aan het station vertrekt, merk ik tot mijn verbazing dat de 2 jongens ook zijn blijven staan. Moesten ze wel met de trein? Of zijn het van die hangjongeren die in stations op de grond spugen, en sigaretten roken bij de rookpalen?
Niettemin vertel ik mijzelf zachtjes dat ik naar het meisje toe ga en die jongens maar even laat voor wie ze zijn, of denken te zijn. Ik maak aanstalten om in beweging te komen. Mijn voeten de route te laten afleggen naar het zwart stalen bankje. Ik voel spanning. Waarom eigenlijk? Misschien van de nieuwsgierigheid. Ik motiveer mezelf in gedachten om de eerste stap te zetten…
En nét op het moment dat ik er klaar voor ben, zie ik één van de twee jogens mij passeren en dezelfde route lopen die ik uitgestippeld had om bij het meisje te komen. “Hmm, even kijken wat er gebeurd. Dit is interessant!”
Ik zie de jongen het meisje langzaam benaderen, en ik hoor hem nog iets zeggen. Zijn stem gaat lichtelijk omhoog aan het einde van zijn zin, en ik bedenk dat hij een vraag stelt. Zoiets als “gaat het goed met je?” of misschien wel “kan ik iets voor je doen?”
Het meisje reageert wel, maar niet direct. Langzaam komt haar hoofd omhoog en nu pas zie ik meer van haar gezicht.
Nog voordat het meisje een antwoord kan geven op de vraag van de jongen, hoor ik hem een nieuwe vraag stellen. “Liefdesverdriet, of is er iets anders naars gebeurd?”
Ogenschijnlijk lichtelijk verbaasd reageert het meisje op zijn suggestieve vraag. “Joh, ik ben kapot. Op. Ik kan niet meer. Ik heb er 32 uur nonstop opzitten en ik ben blij al sik zo mijn bed in kan.”
Ik voel de vermoeidheid in haar stem en in een split second betrap ik mezelf erop dat ik verbaasd ben. “God, Rob, je had ook een interpretatie van haar gedrag gemaakt! Lul!”
Dit laatste is wel enigszins terecht, want ik pretendeer dat ik eigenlijk nooit interpreteer zonder te kijken of het klopt. Maar dat had ik in dit geval niet gedaan. De jongen wel. En hij reageerde net zo verbaasd als ik, alleen mét fysieke uitingen.
“Oja joh? Zo! Wat heb je dan gedaan?” – en direct was er contact tussen de jongen en het meisje.
Voor een tweede keer in de verte hoorde ik de piepende stalen wielen van de trein afremmen en wisselen op het ijzeren spoor. “Nu maar wel de trein in stappen. Met die meid komt het denk ik wel goed.”
De moraal van dit verhaal?
We nemen allemaal dingen waar. Maar wat we zien is niet altijd de werkelijkheid met wat er is. We nemen waar, interpreteren (maken de vertaalslag naar ONZE kaart van de wereld) en gaan vervolgens verder met het gesprek, de discussie of zelfs een andere bezigheid.
Maar vaak vergeten we de belangrijkste stap die essentieel is in goede communicatie, goed contact en het voorkomen van problemen: kalibreren.
Kalibreren is een mooi woord voor ijken. En ijken is weer een mooi woord voor checken. Met andere woorden: check of je interpretatie die je zojuist gemaakt hebt ook klopt!
Een leuke manier om dit te doen is bijvoorbeeld vragen: “Klopt het wat ik zeg, of ben ik lekker aan het fantaseren?”
De drie stappen Waarnemen – Interpreteren – Kalibreren is zo simpel, en toch vergeten we vaak die laatste stap te doen.
Vast en zeker omdat we in een tijd leven waarin we snel moeten handelen, druk bezig zijn en eigenlijk geen energie willen verliezen aan stom gepraat. Dat stomme gepraat dient toch nergens voor. Hadden we maar een draadloos zwijgzaam contact van communicatie. Dat zou pas schelen! Dan hoeven we ook niet al die moeite te doen!
Het grappige is, dat zoiets technologisch al bestaat. Het heet telepathie. Maar dat is iets voor een volgende keer. Voor nu: Neem waar, interpreteer er op los, en check of je interpretatie van de ander klopt.
- Waarnemen
- Interpreteren
- Navragen
Deze 3 stappen leiden tot een absolute WIN-situatie.
Op jouw succes,
Robert
[…] bedoelde met de woorden die hij of zij uitsprak. Check het even, en check het daarna nog een keer. WIN‘en noem ik […]