Na een fikse winterslaap komt vrijwel altijd een frisse wind, die op een of meerdere manieren door je leven blaast en voor een nieuwe koers zorgt. Bij mij is dat niet anders. Ik heb in de laatste maanden van het afgelopen jaar veelal binnen achter mijn computer gezeten en in kleine stapjes gewerkt aan verschillende projecten. Weinig contact met de buitenwereld, veel contact met de binnenwereld. Rustig, voortkabbelend, in slow-flow. Tot de wind kwam.
Niet zomaar een wind, maar als een wervelwind baande hij zich een weg door mijn ingedoezelde leven. Nu terugkijkend op die wervelwind, zie ik dat gebeurtenissen die meegenomen worden door deze kracht, niet veroordeeld hoeven te worden door de observator of de persoon zelf. Ik zal het je uitleggen. Deze wervelwind schudde mij wakker, deed me tijdelijk doen trillen op mijn grondvesten en liet me nadenken over wat voor mij nu echt belangrijk is. Het is de waarde die ik er zelf aan koppel die het belangrijk maakt, niet de gebeurtenis zelf. En daarom is een wervelwind soms goed om te beseffen wat nu hoofdzaak is, en wat bijzaak.
Mijn eigen vader moest vanwege kortademigheid opgenomen worden in het ziekenhuis. Om een lang verhaal kort te maken: 4 weken opname, 1 tussentijdse operatie aan de prostaat als gevolg van gepruts van de verpleging, 1 kjikoperatie, 1 hartinfarct, 33 kilo minder lichaamsgewicht, een apotheek aan medicijnen en bijna drie weken op de IC verder, wordt hij nu – in een ander ziekenhuis – behandeld voor zijn verzwakte hart. En het einde lijkt nog niet in zicht.
Maar de wind gaat verder, als een razende vervolgt hij zijn route en zorgt voor meer tumult op zijn weg. Het lijkt wel alsof hij niet te stoppen is. Alsof hij iedereen wakker wil schudden en wil laten realiseren dat verandering noodzakelijk en onvermijdelijk is.
Een lieve vriendin van me, heeft kanker. Liposarcoom. Tussen haar longen zit een tumor van circa 8 centimeter in omvang en die zorgde voor ademhalingsrisico’s. Om dat te verhelpen werd er binnen 24 uur besloten dat ze onder het mes ging en een stent kreeg. Mogelijke vervolgbehandelingen worden niet uitgesloten, en hiertoe behoren onder meer chemo en bestaling. Voor iemand die hier al een aantal jaar mee bezig is, is dit toch wel een grote nieuwe stap. Dit alles las ik via een blog, en bij het lezen van de laatste regel werd het even stil. Hoe? Wat? Waarom?
Vragen die logischerwijs goed beantwoord kunnen worden, maar als je even stilstaat bij het feit van wat er gebeurt, je doen verzinken in gedachteloze leegte. Als een olifant door een porseleinkast, als een wervelwind door een houten huisje. Liefdevolle mensen die dichtbij staan ineens naar de verte geschoven. Anders dan bidden zit er denk ik niets op. Ik kan niets voor ze doen. Enkel mijn steun betuigen, ze hoogstens komen opzoeken. Er voor ze zijn.
Die wervelwind van gebeurtenissen doet me realiseren wat er voor mij nou echt belangrijk is. Een voorbeeld: in deze afgelopen periode, in de tijd waarin ik meer in mezelf gekeerd was, was ik gefocust op onder meer het voltooien van mijn boek, het opzetten van mijn bedrijf en het vinden van nieuwe opdrachtgevers. Zo gefocust op wat er belangrijk was voor mij, in mijn leven, leek het wel alsof ik verdoofd werd voor de buitenwereld. Geconsumeerd in mijn eigen leven met wat er enkel voor mij aan zekere winst behaald kon worden.. zonder te beseffen dat de grootste winst die van verbinding is. Verbinding, uiteraard met jezelf, maar ook met anderen die je na aan het hart gaan.
Een wervelwind wake-up call.
Uiteraard mag ik mezelf niet vergeten of als ondergeschoven kindje behandelen. Dat zou niet werken. Ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven. Zonder mij kan ik er ook niet zijn voor anderen. Maar het zet me wel aan het denken.
Zojuist hoor ik dat mijn vader morgen wordt onderzocht, en mogelijkerwijs gelijk gedotterd wordt of een bypass krijgt. Mijn lieve vriendin schrijft in haar weblog over haar benarde situatie en het wachten op de stonede TPG-Post bezorger die haar verlichting in de vorm van medicijnen komt brengen. Dit wordt een verhaal met een staartje. Een storm die verder raast.
Nee, de wervelwind lijkt nog niet te zijn gaan liggen. In de tussentijd gaat het leven door. Mijn leven. De start van mijn bedrijf, mijn boek, het werken aan nieuwe websites, binnenhalen van nieuwe klanten, en natuurlijk alle mentaal/emotionele bekommeringen, waar deze 2 lieve mensen toe behoren. Ik wou dat ik iets kon doen, en ik weet dat ik eigenlijk niets kan doen. Im weet dat ik mijn leven niet mag verwaarlozen en dat van anderen belangrijker mag maken, want ik weet dat niemand daarbij gebaat is. Ik weet het, en het is o zo verdomde lastig soms.
Soms is de flow van het leven langzaam, en hoef je je niet te haasten om ergens te komen. Dan is de uitdaging om uit je comfortzone te komen en nieuwe dingen op te pakken, je grenzen te verleggen. Maar soms is diezelfde flow zo snel, dat je tijd tekort komt en je soms achter jezelf aan rent. Massa’s komen er op je af. Ook dan is het de uitdaging om de grens die je ziet of voelt aankomen, te verleggen, en nét even dat ene stapje verder te gaan. Om in de continue verandering mee te gaan. Om te groeien.
Soms is een frisse wind, een wervelwind zelfs, op de lange termijn goed om onder de loep te nemen wat belangrijk is, en waar je prioriteiten liggen. Om te beseffen dat verandering plaatsvindt. Misschien is dat wel de metafoor van de wervelwind.
Het enige constante in de wereld is verandering.
