Wat Doet Het Er Toe? – Significantie als Basisbehoefte

“De 80-jarige oorlog duurde van 1568 tot 1648. En dat is ongelooflijk lang, he?” Het is dat ene laatste woordje ‘he’ dat ik van mijn geschiedenisleraar hoorde toen ik halverwege de jaren negentig mijn middelbare school doorploeterde. Zijn ‘hè’ hoorde ik zo vaak, dat ik er op ging letten, en zelfs ging turven hoe vaak mijn docent zijn stopwoordje gebruikte.

Het is dit stopwoordje, alsook vele andere, dat mogelijk een essentieel geheim met zich meedraagt, waar we allemaal mee te maken hebben: de basisbehoefte om van betekenis te zijn in het leven van anderen, en je eigen leven.

Of je nu twijfelt aan je zelf, wat meer eigenwaarde zou willen bebben, of reeds jezelf bestempelt als succesvol – we blijven allemaal op zoek naar validatie, naar goedkeuring. En is het niet zozeer goedkeuring, alswel erkenning voor datgene wat we doen.

Het verlangen dat hieronder ligt, is van ”betekenis zijn”. Voor jezelf, voor anderen, voor de wereld waarin je leeft. Maakt het uit dat je uitmaakt? Zeker weten! En het is belangrijk dat we die erkenning ook durven geven aan onszelf en de mensen die belangrijk zijn in ons leven.

Neem je geliefde als voorbeeld. De gedachten, overpeinzingen, struggels, overwinningen, euforieën en alles wat zich hiertussen bevindt zijn (of zouden moeten zijn) belangrijk voor je. Waarom? Omdat je partner belangrijk en van betekenis is voor jou. Wanneer mensen interesse en nieuwsgierigheid verliezen in de ander, dan zie je vaak dat het niet lang meer duurt voordat de relatie zoals hij ooit was, verder afglijdt en, wanneer er niets aan gedaan wordt, er uiteindelijk een breuk ontstaat.

Ook wanneer je single bent, zul je het vast en zeker wel herkennen. Of sterker nog, wanneer je verliefd bent: niets is belangrijker dan de ander. De wereld is gekleurd met transparante foto’s van jouw schatje en alles doet je aan hem of haar denken. Het is juist op dat moment dat je de ander zó belangrijk vindt, dat hij/zij significant is in jouw leven.

Significantie, ofwel ‘er toe doen’ of ‘van betekenis zijn’ op een fundamentele wijze. Dit is een essentiële basisbehoefte, en we zijn allemaal op zoek naar het moment waarin we die erkenning voor het feit dat we bestaan, dat we er zijn, in wat we doen, vinden bij degenen die belangrijk voor ons zijn.

Voor sommigen zal deze behoefte meer op onderbewust niveau liggen dan voor anderen, bij wie het meer aan de oppervlakte een rol speelt. Bij de één zal het tot uiting komen in het gebruik van een doorgaans als hinderlijk ervaren stopwoordje; bij de ander kan dat naar voren komen in overmatig pleasen; jezelf vrijwel geheel wegcijferen en je in dienst stellen van één of meer anderen, die vaak niet in de gaten hebben dat jij zo naarstig op zoek bent naar die validatie als persoon.

Ik denk dat het gevoel (of het gebrek eraan) dat je hebt, dat je uitmaakt en van belang bent in deze wereld, zowel van jezelf uit mag komen, alsook in de vorm van een terugkoppeling van anderen. En daar ligt in mijn optiek ook de crux: we zijn allemaal zo druk op zoek naar bevestiging, dat we vergeten om anderen, die eveneens op zoek zijn naar bevestiging, diezelfde bevestiging te geven.

Erken jezelf voor wie je bent, dat in de eerste plaats. Niemand is belangrijker in jouw leven dan jijzelf. Zonder jou kun je anderen, in welke hoedanigheid ook, niet helpen. Dat is de eerste reden waarom je er toe doet.

Daarnaast werkt het erg bevrijdend om anderen te erkennen voor wie ze zijn en wat ze doen. Neem ook zeker even de tijd om de ander te zien voor wie hij werkelijk is en in wat voor mate hij of zij impact heeft op jouw leven. En laat dit zien aan de ander. In je woorden, en ook zeker je daden.

Zonder validatie, erkenning, significantie, zowel naar onszelf, naar anderen als van anderen, vervreemden we. Natuurlijk, we kunnen ons aanpassen aan deze omstandigheden, dat is ons menselijk gedrag – flexibiliteit. Maar een overlevingsstrategie hanteren als een dagelijkse modus operandi is nauwelijks een goed idee noemen.

Ik weet dat ik jarenlang het stopwoordje ‘weet je’ hebt gebruikt. En heel soms, betrap ik mezelf erop, dat ik aan het einde van een zin deze twee woorden erbij plak, alsof ze een onderstrepende onderbouwing hebben aan dat wat ik zeg. En het is op zo’n moment dat ook ik besef dat ik op zoek ben naar validatie. Zoals we allemaal gezien willen worden voor wie we zijn en wat we doen.

Of nog mooier: misschien kun je dit zeggen tegen iemand die jou verder op weg heeft geholpen of er simpelweg voor je is wanneer je dat nodig hebt.

Heb jij een stopwoordje, of ken je iemand die een stopwoordje met elke zin gebruikt? En hoe vaak geef je iemand de terugkoppeling of het gevoel dat ze van grote betekenis is in jouw leven?

Misschien heb je zelf zojuist wel een inzicht opgedaan in welk gebied jij, of iemand die je kent mogelijk op zoek is naar significantie. Hoe ga jij daar mee om? Wat doe je precies? Het is de herkenning van je onbewuste gedragingen die tot de grootste veranderingen kunnen leiden.

Like, deel en plaats een comment hieronder om te laten zien dat ook jij mens bent.

Op jouw succes,

Robert