Wakker worden met God op zondag

De man is welgekleed, net pak, wit overhemd, stropdas en voert het woord. “Hebben we je wakker gemaakt?” Ik knik terwijl ik de slaap uit mijn ogen wrijf. De frisse wind en de regendruppels die op mijn armen en hoofd vallen, verfrissen me als koud biertje na een mentholsnoepje. Ik krijg nog wat vragen op me afgevuurd, maar de laatste blijft hangen. “Ben je gelovig?”

Phoe, zo’n vraag op de zondagochtend, en dan nog net wakker zijn! Dit is nog lastiger dan midden in de nacht je wakker laten maken om te zeggen wat je favoriete eten is! “Ik vind dat een lastige vraag” antwoord ik.

Maar zonder dat ik de deur dichtsmijt omdat ‘er weer van die Jehovagetuigen aan de deur staan’, besluit ik met ze in dialoog te gaan. “Ik weet niet of ik u hiermee beledig, en als ik dat doe, dan is dat zeker niet mijn intentie geweest”, begin ik voorzichtig. “En u weet dat de Bijbel incompleet is?”

Mijn kleine beetje kennis over de Bijbel, de Dode Zee scrollen die in 1046 gevonden zijn, de totale herschrijving van het Boek rond 400 a.d. omdat de grootste bibliotheek van Alexandrië toen in vlammen opging, en zo nog een paar wetenschappelijke feiten, vertel ik aan de dame en heer in kwestie. En zij luisteren aandachtig.

Zonder zich gepasseerd te voelen merk ik dat ze hun best doen om in dialoog te blijven, mij niet te willen afvallen voor wat ik zeg, en ik merk dat ik met hetzelfde respect en waardigheid hen te woord wil blijven staan.

We raken in conversatie over dat er vaak twee grote partijen zijn; de volgens van geloof en de volgers van de wetenschap. “Geloof en wetenschap staan haaks op elkaar” heb ik wel eens iemand horen zeggen. Maar ik denk dat deze twee stromingen goed parallel kunnen lopen. Dat ze meer overeenkomsten vertonen, dan we zouden denken.

Nog niet zo lang geleden was ik met een vriend naar Gregg Braden gegaan, een wetenschapper die de wereld is rondgereisd, naar de verste uithoeken om te zien of, en op welke manier wetenschap en religie in verbinding met elkaar konden staan. In het avondprogramma vertelde hij over fractale tijd, een nieuw concept, waaronder de welbekende 2012-theorie. In essentie vertelde hij het volgende:

Het hangt van ons af, hoe we de toekomst ingaan. Het is niet dat in 2012 de wereld vergaat. De verandering vindt namelijk al plaats, en 2012 is slechts een jaar waarin we ‘officieel’ van een ene periode naar een andere overgaan. Een cyclus, als je het zo wilt noemen. Echter, hoe we de toekomst ingaan, dat ligt aan ons. Wetenschap heeft bewezen en onderbouwt, dat wat we voelen in ons hart, dat dit een impact, een gevolg heeft op de mens zelf, en op zijn omgeving. Het weer, de structuur etc.

Vanuit deze verklaring kom ik terug bij het nu. Ik sta in de deuropening te praten met twee verregende mensen met paraplu’s in mijn joggingbroek en T-shirt. Het gevoel wat ik voel, is oprechtheid. Passie om mijn kennis te delen met die van, en misschien zelfs wel liefde, omdat deze twee mensen op zondagochtend de tijd en de moeite nemen om in de regen deur voor deur af te gaan, en bij mijn voordeur terecht zijn gekomen en een gesprek met me zijn aangegaan.

Er hangt een zekere magie in de lucht. Tussen ons. Aandacht en wederzijds respect. Zonder dwang. Zonder voeten tussen de deur. Het Engels heeft twee manieren om kracht uit te beelden in woorden: force en power. Force is wat je iemand oplegt, waar dwang achter zit. Power is iets wat vanuit jezelf komt, en wat in mijn optiek vele malen sterker is dan force. Dit gesprek had power.

Of er een clou of een moraal aan dit verhaal zit? Ach, het maakt niet uit wat voor een achtergrond je hebt, of zelfs wat voor een geloofovertuiging. Uiteindelijk zijn we allemaal mensen, en denk ik dat we er goed aan doen de bereidheid te vinden om tot elkaar te komen en te zien waar we een gemeenschappelijkheid kunnen vinden. Wees open, wees eerlijk, wees nieuwsgierig. Ook als je merkt dat het niet jouw ‘cup of tea’ is.

Uiteindelijk gaat het allemaal om liefde en schuilt er een goddelijke kracht in ons allemaal.

Fijne zondag.

Robert