Waarom Je Niet Zonder Visie Mag Leven

Stel je voor dat de hele wereld voor je opstaat en je al klappend toejuicht zodra je langkomst. Is dat een visie, dat je wel ziet zitten? Lees dan vooral dit inspirerende verhaal en en creëer je eigen visie voor een groots leven.

De kleine Sean werd geboren met een fysieke afwijking waar doctoren geen raad mee wisten. Zijn hele leven zou hij gebonden zijn aan zijn rolstoel en zijn lijf zou zo fragiel als een porseleinen vaas zijn.

Toch wist hij op vroege leeftijd al wat hij wilde worden: een keer zag hij dat een hele zaal opstond en de man die de ruimte binnentrad verwelkomd werd door luid geklap. De kleine jongen dacht bij zichzelf: nou dat is iets wat ik ook wel zou willen.

Zijn visie werd kraakhelder.

President worden. Dat was het helemaal.

Maar president worden doe je niet zomaar. Je moet van allerlei soorten zaken verstand hebben: ecologie, topografie, economie. Je moet diplomatisch zijn, tactisch, strategisch – de lijst lijkt eindeloos.

Maar kleine Sean liet zich niet tegenhouden door welk obstakel dan ook: als eerste bedacht hij dat hij dichter bij de president moest zien te komen. De president, zoals je weet, woont in het Witte Huis in Washington. Dus zijn missie werd om er dichter te komen.

Hij besloot zich te gaan richten op politiek, en vroeg al snel een stage aan in het Witte Huis. Een plek die maar weinigen toegewezen krijgen.

Heb je ooit een moment gekend waarop je leven op een tweesprong stond? Je wacht een telefoontje of een brief af, want het is het bericht dat je krijgt van de persoon aan de andere kant van de lijn of van de afzender van de brief, dat voor een groot deel bepaalt hoe de verdere koers van je leven zal verlopen? Ik noem dat een “envelop-moment”.

Voor Sean was de enveloppe-moment aangebroken toen de brief op zijn deurmat viel. Het beslissende antwoord. Op de enveloppe zelf stond in duidelijke blauwe letters “White House”, en dus wist hij direct of hij, als twaalfjarige, zou worden toegelaten.

Hij bracht de ongeopende brief tot aan zijn neus, alsof hij kon ruiken wat de inhoud te zeggen had.

“Beste Sean, van harte gefeliciteerd. Je bent door de selectie gekomen en behoort tot de gelukkigen die zich over twee maanden mogen melden in het Witte Huis voor een stage. “Een grote stap dichterbij zijn droom; bij zijn visie.

We hebben allemaal dromen, zeker op jonge leeftijd. De vraag “wat wil jij worden als je later groot bent” is er een die elk kind gesteld krijgt. En of het nu ‘brandweerman’, ‘politieagent’, straaljagerpiloot’, zuster of ‘dierenarts’ is, ik vraag me af hoeveel van deze kinderen hun droom of visie ook daadwerkelijk opvolgen.

Naarmate we ouder worden nemen we sneller genoegen met de normen die voor het merendeel opgelegd worden door onze cultuur, onze sociale achtergrond, de normen en waarden die we van anderen meekrijgen. Daarmee vormen we een status quo die ver beneden ons potentieel ligt, en het is de aangeleerde hulpeloosheid waar velen van ons intrappen; een illusoire valkuil waarvan we geloven dat hij echt bestaat.

Het is juist je visie die je helpt om los te breken van de onzichtbare schakels die je klein houden, die je vasthouden waar je bent, en je juist in staat stellen om de ultieme vrijheid te gaan leven. Fysieke beperking? So what? Geen geld? Nou en? Geen opleiding? Misschien wel beter.

Er zullen altijd obstakels en tegenslagen zijn in je leven, of je nu kampt met bovengenoemde uitdagingen of niet. Dat is de manier waarop het leven en de wereld geconstrueerd is. En waarom zou het anders moeten zijn? Als het leven zo makkelijk was, dan zou iedereen alles hebben doen en zijn. Maar het is juist omdat het uitdagend is, dat je ervoor moet werken, dat voor de beloning zorgt. Des te meer energie je erin stopt, des te groter de voldoening wanneer je ‘het’ behaald hebt.

Het is je visie die je juist door zware momenten heen helpt. Die ervoor zorgt dat je blijft groeien en die je katalysator is wanneer je net dat extra duwtje in de rug nodig hebt.

Jaren geleden stelde ik iedereen die ik ontmoette drie vragen. Eén daarvan was: waar wil je over vijf jaar zijn? Wat wil je bereikt hebben? En meer dan eens kreeg ik een stilte als antwoord, gepaard met een ietwat schaapachtig starende blik.

De bottom line is: jij bent verantwoordelijk voor jouw leven. Jij bepaalt waar je naartoe wilt, en wat de kwaliteit is van jouw leven. En ik kan je uit eigen ervaring zeggen, dat het je veel meer oplevert wanneer je een stap in het onzekere en onbekende neemt – ook al slaag je niet, dan wanneer je genoegen neemt met de beslissingen van anderen over hoe jij jouw leven moet leiden.

In de maanden dat de twaalfjarige Sean stage liep in het Witte Huis, bleef zijn visie doorleven. Om te zorgen dat hij dichter bij zijn doel zou komen, bedacht hij, dat hij daarom ook dichter bij de president zou moeten komen.

Op een dag, toen de president terugkwam van een buitenlandse trip en met de helikopter naar de achtertuin van het Witte Huis werd gevlogen, besloot Sean om zijn kans te grijpen. In de verte hoorde hij het geroffel van de heli al.

Niemand in zicht, geen supervisor, geen bewaking. Hij rolde zijn rolstoel naar de westelijke vleugel van gebouw en zag dat de deur naar de tuin onbewaakt was.

Eenmaal voor de deur, bemerkte hij dat deze niet gemakkelijk te openen was. Maar dat weerhield hem er niet van om zijn doel na te streven. Hij kon de wieken van de helikopter nu nog beter horen; de president moest binnen enkele minuten gaan landen.

Terwijl hij enkele meters terugreed met zijn rolstoel, richtte zijn ogen zich op het enige doel dat hem nog in de weg stond: de dichte deur. Als een American football speler pompte hij zichzelf op met moed, energie en daadkracht, en voor hij het wist, vloog hij af op de deur.

Met een klap vlogen de deuren open, en kleine Sean realiseerde zich dat hij in de tuin van het Witte Huis was; slechts enkele tientallen meters van de president verwijderd.

De helikopter raakte met zijn onderstel langzaam de grond en Sean kon de schuifdeur van de heli, wiens naam Marine One is, open zien gaan. Maar tegelijkertijd zag hij vanuit zijn linkerooghoek iets bewegen. Het was een grote zwiepende boom, van waaruit lange touwen naar beneden bungelden, en waarlangs mannen in donkere outfits naar beneden gleden.

Binnen een paar tellen, die in slow-motion voorbij leken te gaan, zag Sean de mannen op hem afkomen – en ze hielden iets vast wat leek op een automatisch geweer. Even keek hij naar beneden, naar zijn borstkas, en zag kleine rode bewegende puntjes steeds duidelijker zichtbaar worden.

Een angstschreeuw ontsnapte zijn keel, gevolgd door een, zo het leek, race tegen de klok. Sean zette zich schrap, duwde zijn rolstoel zo snel als hij kon in de richting van helikopter.

En met de mannen in het zwart achter hem aan rennend, bereikte hij ternauwernood de president van de Verenigde Staten, die net uitstapte en in totale onwetendheid dit hele scenario gadesloeg.

Hijgend bereikte Sean de president, die op zijn beurt de jongen aankeek en hem vriendelijk en gastvrij begroette. “Hi Sean.” “Good-zucht-morning, Mister President.” En toen gebeurde het.

Eén moment. Dat is alles wat je nodig hebt. En voor Sean was het dat ene zinnetje dat de kroon zou spannen op al zijn inspanningen.

“Zal ik je naar binnen rijden?”

“That would be an honor, Mister President”.

De president pakte de rolstoel, en het was alsof alle synchroniciteit zich bundelde in één moment. De mannen in de zwarte outfits stond stomverbaasd te kijken, de stagebegeleider, die aanvankelijk vanuit het Witte Huis had staan schreeuwen naar de kleine jongen, stond nu, terwijl de president en Sean hem aankeken, zijn frustratie te verbijten met een vertrokken gezicht van blijheid en verwelkoming.

En het mooiste: het was alsof de duvel er mee speelde – maar bij het betreden van het Witte Huis, klonk de voor miljoenen mensen bekende melodie van het Amerikaanse volkslied. Voortgeduwd door de president zelf, het Witte Huis in, was dit een overtreffing van zijn stoutste dromen.

Sean zou in de jaren die volgden zich ontwikkelen tot wereldberoemd spreker, auteur en coach. Zijn leven is gekenmerkt door ongekende moeilijkheden die jij en ik waarschijnlijk en hopelijk nooit zullen meemaken. En toch leeft hij, doelbewust, een fantastisch leven.

Sean Stephenson is een enorme inspiratie voor mij. Bij het zien van een presentatie van hem besloot ik om dit verhaal met je te delen. Omdat het hebben van een visie veel verder gaat dan wat je nu kunt zien met je ogen. Het is de nog fysieke ongemanifesteerde realiteit die je steunt, voortduwt en laat doorgaan om meer te bereiken dan je ooit voor ogen had kunnen hebben, en daarmee jou in staat stelt om meer te betekenen in de wereld waarin je leeft.

Hellen Keller zei ooit: The only thing worse than being blind, is having sight but no vision”.

Wat het ook is dat je nu ervaart in je leven: ik moedig je aan om een visie voor jezelf te creëren. Een droom die je houvast geeft, en waar je elke dag kleine stapjes in kunt nemen om die droom om te zetten naar werkelijkheid.

Wat is jouw visie?

Deel hieronder jouw visie. Voel je vrij om uitgebreid te zijn in je bewoordingen en omschrijving. Laat je visie leven.

Op jouw succes,

Robert

PS: deel dit artikel ook door op de sociale mediaknoppen hieronder te klikken, zodat vrienden uit je netwerk hier ook van profiteren.