Strek je spieren

Check, check, 1-2, 1-2
Ik schrijf me in als officiële renner van de ronde van Ankeveen, betaal de bijdrage om te mogen rennen en krijg het nummer 614 aangereikt, dat ik op mijn T-shirt speld. Mijn eerste officiële loop gaat zo van start en ik vind het een hele happening. Ik weet dat ik slechts één keer eerder heb getraind op een dijkje, en dat dit dus voor mij een flinke uitdaging wordt. Hoewel ik conditioneel gezien goed bezig ben, verwacht ik dat het niet makkelijk zal worden.

Ready, steady, GO!
Klokslag 20:00 uur klinkt het startschot en als een van de laatste renners ren ik met mijn trainer Stans mee. Ze is een topwijf en heeft geloof ik 3 triatlons achter haar naam staan. Een goede houvast, een geweldige motivator.

Volle kracht vooruit
Ambitieus als ik ben begin ik het eerste stuk vrij agressief en merk ik dat het me goed afgaat. Stans moet haar pas verhogen om me bij te benen, maar gelukkig houden we ongeveer hetzelfde tempo aan en kan ik haar er doorheen trekken. Het is een drukke loop voor zo’n klein dorpje; ruim 100 deelnemers en veel lokale mensen.

Altijd weer die omstandigheden
Het weer is drukkend en ook al regent het nog niet, de benauwdheid is goed te voelen. Met een tempo van zo’n 10 kilometer per uur en een hartslag van boven de 120 bpm gaan de eerste paar kilometers me goed af. Maar dan begint het: ik had vanmiddag niet geluncht en besloot daarom zo’n 1,5 uur voor de start nog een zelfgemaakt vruchtensapje naar binnen te klokken – meloen, peer, kiwi, mango; alles in de blender en drinken maar. Ik dacht dat het wel goed zou vullen en licht verteerbaar zou zijn, maar ik had er nooit bij stilgestaan dat het fruitzuur me parten zou gaan spelen.

Halverwege voel ik de misselijkheid langzaam aan omhoog kruipen en dat resulteert direct in een tempo afname. Ik weet nu dat ik voor een loop nooit meer fruit of fruitsap moet drinken…

De laatste loodjes
Stans loodst me door de laatste helft heen en ik ben ontzettend dankbaar dat ze me bijstaat. De spieren in mijn bovenbenen voel ik bij elke stap en voor mijn gevoel ga ik zo snel als  een schildpad!

Met positieve opmerkingen, afleidingen, tips over hoe ik mijn ademhaling kan reguleren lukt het me om gefocust te blijven en de misselijkheid te onderdrukken. Met mijn verstand op nul en mijn blik op oneindig zet ik de ene stap voor de andere, hopend op een snelle afloop.

Victorie!
Uiteindelijk hoor ik in de verte de namen van de renners omgeroepen worden en weet ik dat het nog minder is dan 400 meter. Ik heb het bijna gehaald. Nog even doorzetten. Ik verhoog mijn tempo zo hard als ik kan. Wanneer ik de laatste meters afleg hoor ik de mensen klappen en weet ik dat ik het gehaald heb. Yes! Een persoonlijke overwinning.

De tijd vind ik niet interessant. Mijn snelheid ook niet. En ik weet al dat mijn hart als een bezetene tekeer gaat door de constante piepjes die het afgelopen half uur al door mijn horloge zijn gekomen. Wat voor mij belangrijk is, is dat ik het gehaald heb. Niet slecht voor een slechtziende met diabetes en nierproblemen, niet?

Lessen
Drie belangrijke dingen heb ik hieruit geleerd:

Don’t be scared, be prepared
Voorbereiding is alles. Door mijn gebrek aan voorbereiding (dit was mijn tweede hardloop sessie) voel ik nu de spierpijn en dat zal wel voor de komende dagen zo blijven. Wanneer ik me voor de volgende loop beter voorbereid, zal ik makkelijker langere afstanden kunnen rennen. Soms met knikkende knieën de eerste stappen nemen in een nieuwe uitdaging, Dat komt door het gevoel van angst. Maar als je weet dat angst enkel een signaal is dat je ervoor wilt behoeden om een fout te maken, dan weet je dat de boodschap van angst een positieve is. Het zegt eigenlijk “misschien kun je je nog beter even wat meer voorbereiden”.

Focus, pas je aan en blijf gaan
Je kunt nog zo goed getraind hebben. Maar als het puntje bij paaltje komt, dan speel je voor het ‘eggie’. En ik heb gemerkt, dat er altijd wel omstandigheden zijn die niet ideaal zijn en niet in de voorbereidingen of anticipaties aanwezig waren. Benauwdheid, smoothies die dwars gaan zitten, spierpijntjes. Toch is het focussen op de finish en – desnoods als een zombie – in je eigen wereld op je doel afgaan. Je kunt de omstandigheden niet altijd aanpassen, de manier waarop je er mee omgaat wel. Blijf ademen, loop langzamer, veeg het zweet van je kop en blijf gaan.

Teamwork!
Het derde wat ik geleerd heb is dat je mensen om je heen nodig hebt die je kunnen ondersteunen. In een vorige blog schreef ik dat we vaak de dingen zelf willen doen. Ons ego komt op de voorgrond en we vinden dat we het alleen moeten kunnen doen. Toch ben ik zo ontzettend dankbaar dat Stans met door het laatste stuk heeft heen gepraat. Ik denk dat ik zonder haar al lang en breed had opgegeven.

Het gaat om het vereggen van je grenzen. Elke keer weer een stapje verder. Een centimeter uit je comfortzone. Jezelf ene doel stellen en er helemaal voor gaan. Je overwinningen vieren, je motivatiespier versterken en nieuwe grenzen opzoeken. Persoonlijke ontwikkeling heet dat.

Ik ga genieten van mijn medaille, mijn spierpijn en mijn overwinning. Want successen zijn er om gevierd te worden!  En met alle nieuwe kennis, zal de volgende loop nog beter gaan!

Op ons volgende succes.

Robert