Glazig sta ik op het station van Haarlem naar een blanco digitaal bord te staren. Mijn trein had er al moeten wezen, maar is in geen velden of wegen te vinden. Sta ik wel op het juiste platform? Ik loop wat heen en weer, maar zonder resultaat; de andere naastgelegen platformborden tonen beide hun verwachtingen over de binnenkomst va een trein die na zijn stop in de richting van Den Haag vertrekt.
Wanneer één van die treinen binnenkomt, spurt ik dan ook naar de conducteur, trek hem aan zijn jasje en vraag hem of hij mij kan vertellen wanneer de eerstvolgende trein richting Beverwijk vertrekt. ”Geen idee.” Antwoordt hij, en dirigeert me naar de borden in de centrale hal. Ietwat teleurgesteld door zijn antwoord druip ik af, in gedachten verzonken hoe ik nu op tijd arriveer in Beverwijk.
Vrijwel tegelijkertijd loopt er een jonge kerel met me in mijn richting. Ik schat een jaar of 25 oud. Hij draagt een dikke jas, met bontkraag, heeft een kort kapsel en komt vlot uit de hoek: Uit het niets zegt hij :Lekker is dat/ ik had wel gehoopt dat die conducteur het zou weten. Nu kom ik te laat!’ – ‘Zitten we mooi in hetzelfde schuitje’, zeg ik, terwijl ik richting een ander spoor loop, om te zien of de stoptrein naar Beverwijk nog vertrekt.
Geen trein. En dus zijn we gestrand op station Haarlem. Vanuit de speakers van het staton galmt een vrouwenstem de reden van de uitval van treinen. Een ongeluk met een persoon. Even schiet er een gedachte door me heen van een zelfmoord, maar al gauw focus ik me op mijn doel. Ik wil nu even niet nog meer onnodige gedachtes erbij hebben. Hoe kom ik naar Beverwijk?
De jonge man, die nog steeds met me oploopt laat me weten dat er ook een bus naar Beverwijk gaat. ‘Maar ik ga nooit met de bus’, roep ik ietwat vertwijfeld. ‘Ja, je moet de 73 hebben.’ Vertwijfeld loop ik met hem mee, in de hoop dat hij weet waar hij heen moet.
We lopen het station uit, richting de Kruisweg. Een lange straat, waar als gevolg van de verbouwingen aan het station nu de bussen staan geparkeerd. In zijn kielzog loop ik mee en hou een klein praatje met hem. ‘Waar kom je vandaan?’, ‘Wat doe je?’; de sociaal acceptabele gesprekken die ontstaan wanneer je in een dergelijke situatie op elkaar aangewezen bent. Wat blijkt? – Deze jongen is net begonnen aan een nieuwe baan, en heeft zijn passie gevonden als bouwvakker. ‘Lekker met je handen werken’. Het is tijdens deze korte wandeling dat ik besef dat meneer me op sleeptouw aan het nemen is. Hij weet niet dat ik hem zie als een wazige schim, en dat ik niet de buslijnen van de bussen kan aflezen. Zonder het te weten leidt hij me naar de juiste bus – en natuurlijk zichzelf ook 🙂
We stoppen om de hoek van de Kruisweg bij een bus, die op het punt staat te vertrekken. Met een korte snelle sprint halen we op tijd de bus. Ik koop een kaartje en plof ergens op één van de stoelen neer.
De stoel naast me is leeg. Tijdens het inchecken ben ik mijn bouwvakker uit het oog verloren en heb ik eieren voor mijn geld gekozen door gewoon maar ergens een plek te vinden.
De busreis verloopt spoedig, en na een klein half uur komen we aan op Beverwijk station, alwaar ik de bouwvakker weer tegen het lijf loop. We praten al lopende nog wat, en bij de ingang van het station gaan we ieder ons eigen weg.
Soms geeft het Universum je een ondersteuning om toch je doel te bereiken, juist wanneer je het nodig hebt – en meestal wanneer je het totaal niet verwacht. Een soort helpende hand. Telkens weer ben ik verbaasd als zulk soort gebeurtenissen plaatsvinden. Als een bizarre ontuitgesproken maar in vervulling gaande wens. Één die je nét even op weg helpt, je uit de brand helpt, of je juist in de juiste richting dirigeert.
Toeval bestaat niet. En soms komen de helpers uit de meest onverwachte hoeken.
Gelukkig maar.
Robert
