Toeschouwers zien wat er op het toneel gebeurt. Dansende of zingende mensen, performing. Acteurs en professionals die het publiek laten smullen van hun kunsten, vaardigheden en expertises. Maar wat er op de voorgrond plaatsvindt kan alleen tot stand komen door wat er achter de coulissen gebeurt. Dat is niet anders met het leven van jou en mij.
Vanmorgen ontving ik een telefoontje van ‘n vriendin die ik lange tijd niet gesproken had. Zij vroeg hoe het met me ging. Mijn antwoord was allesbehalve simpel en ik moest even de tijd nemen om te bedenken wat ik wilde zeggen. De gedachte van het toneel schoot ineens door mijn hoofd.
Achter mijn coulissen vind een orkaan aan gedachtes, overpeinzingen en twijfels plaats. De meeste hebben te maken met mijn gezondheid, en specifiek nog met dialyse en transplantatie. Sinds ik mijn eerste oriëntatiegesprek in het LUMC heb gehad lijkt het wel alsof de naald van mijn gedachten blijft steken in deze groef. En hoewel ik nog geen directe aanleiding heb om me hier fulltime mee bezig te houden – als er geen donor in mijn netwerk is, duurt het zeker nog 1,5 jaar voordat ik ‘the big switch’ onderga – ik vind genoeg redenen om mijzelf nu al te occuperen met verschillende scenario’s en hun mogelijke uitkomsten.
Daarbij komt ook nog dat mijn humeur deze week allesbehalve vrolijk was. De verplichte routinematige dialyse komt me mijn strot uit en deze afgelopen week was elke opmerking van de steevast optimistische medewerkers van het dialysecentrum er één te veel. Dat ligt niet aan het personeel van het dialysecentrum – die zijn aardig en doen goed hun werk – maar het ligt bovenal aan het feit dat mijn oogkleppende focus om enkel mijn tijd nuttig te besteden met mijn werk niet meer toereikend is om de werkelijke reden van mijn verblijf in het centrum secundair te stellen.
Nee, het is een gevoel van beperking.
Een gekooide leeuw kan nog zo wild zijn, maar hij blijft gekooid. En als je dat lang genoeg zo houdt, dan zal ook de wildernis en de ongerepte vrijheid op den duur uit de leeuw verdwijnen. En ja, ik verzet me tegen mijn gekooide vrijheid. Mijn kunstmatige keuzemogelijkheden lieten me deze week inzien dat er in dit geval geen beste keus is, slechts een selectiemogelijkheid van opties die ik geen van beide wil nemen: vrijheid en dood of ‘gekooid’ en leven.
Natuurlijk is de keuze simpel. Ik ben niet iemand die niets om het leven geeft. Er is nog te veel wat ik wil doen en alleen al daarom zijn die keuzes niet echt keuzes. De ‘beste keus’ was namelijk al lang geleden gemaakt.
Maar dat betekent niet dat ik er blij mee moet zijn. Nee, mijn aversie en tegendraadsheid die ik al sinds jongs af aan bij me draag speelt me deze week ook weer parten en schreeuwt intern dat ik het zat ben om driemaal per week plichtmatig mezelf aan een machine te laten koppelen. Hoewel ik begrijp dat ik deze frustratie voel, start ik de dialoog met mezelf, luister en vertel mijn interne vertegenwoordiger van dit gevoel dat deze keuze tijdelijk is, dat de toekomst er anders uit ziet en dat dialyse eerlijk gezegd toch eigenlijk wel wat pluspunten biedt, zoals een stop aan de verslechtering van mijn gezondheid en daarnaast het praktische voordeel van de gelegenheid om gestructureerd aan mijn werk te zitten.
“En dat brengt me op het toneel”, vertel ik mijn vriendin. Het toneel dat de voorgrond is en wat zichtbaar is voor mensen in mijn omgeving. Mijn werk, mijn toewijding aan dingen die mij passie brengen (mijn boeken, sociale media, websites, trainingen en lezingen) en aan mijn missie om de wereld te verbeteren.
Wat er op de voorgrond gebeurt kan alleen tot stand komen als er achter de coulissen systemen in werking gezet worden die het mogelijk maken om het toneel te voorzien van het speelveld dat nodig is om de juiste ‘set’ te creëren. Dat geld dus ook voor de juiste mindset, de juiste keuzes en de juiste stappen.
Ik weet dat pas op het moment dat mijn interne onrust gekalmeerd is en ik genoeg vrede heb met mijzelf om (bijvoorbeeld) een keuze te maken, ik ook daadwerkelijk in staat ben om die keuze tot in zijn volledigheid uit te voeren.
Door erkenning te geven aan mijn humeur (in dit geval mijn niet zo positieve humeur) en mezelf toe te staan om hierin te blijven voor een bepaalde tijdsduur, ontstaat er een ruimte waarin ik mijn ongenoegen mag ervaren. Na die tijd kies ik er dan weer voor om goed in mijn vel te zitten.
Bottomline is dat wanneer je sturing geeft aan je gedachten (door naar ze te luisteren, door met ze in dialoog te gaan, al dan niet met behulp van een coach), je keuzes en acties niet alleen makkelijker zijn om te maken, maar je ook meer in balans staat, je beter bestand bent tegen stress en uiteindelijk een gelukkiger je leven leidt.
Op ons succes!
Robert
