Dinsdagavond. Ik heb samen met Bo een etentje in een van de luxere restaurants in Haarlem Centrum. Ik vier dat mijn honderdste blog is gelanceerd, en dat combineer ik met uitstekend gezelschap van deze leuke dame. We praten veel en halverwege de avond stel ik haar de vraag ‘waar zie jij jezelf over vijf jaar? – Even is het stil. Maar na een korte pauze antwoord ze dat ze eigenlijk niet een vijfjarenplan heeft; dat ze geen concrete of specifieke doelen heeft. En met het uitspreken van haar woorden voel ik de innerlijke strijd in mij losbarsten. Wat een heftige reactie! Wat is dit?
Nadat ze is uitgepraat krijg ik de vraag teruggekaatst. “Waar zie jij jezelf over vijf jaar?” – ‘Goeie vraag’, antwoord ik nog. Want het is inderdaad een goede vraag. Maar een nog betere vraag is nu ‘Wat denk je nu je deze vraag hoort?’ Want er gaan allerlei processen af.
Enerzijds ben ik gedreven, en stel ik kleinere en grootse doelen, die ik dan ook met alle passie in me wil halen. Anderzijds lijkt het wel alsof ik meer van dag tot dag leef, min of meer zonder dagelijkse doelen. Ik weet waar ik naartoe ga, maar ik ben nog lang niet altijd even scherp gefocust of gedrild om iedere dag me ertoe aan te zetten stappen te ondernemen. Het lijkt wel of ik ervoor kies om eerder gelukkig te zijn, dan gedreven in het behalen van mijn doelen.
Beide zijn waar. En dat maakt het soms knap lastig, want ze staan lijnrecht tegenover elkaar. Tijdens het etentje merk ik dat het twee innerlijke delen van me zijn, die door mijn bewustwording de strijd met elkaar aangaan. Conflicterende innerlijke delen. Ik wil het één, maar ook het ander. Hoe los ik dit nu op? Het is de trigger die Bo in me aanzwengelt die me doet realiseren dat ikzelf degene ben die de oplossing kan vinden.
Conflicterende innerlijke delen zijn als twee landen die mot met elkaar hebben. Ruzie, pesterijen, zelfs oorlog – allen bedoeld om je eigen gelijk te behalen en om de ander zover te krijgen dat hij ingeeft en de ander voorziet in dat wat hij eist. Voor mijn innerlijke delen is dat niet anders, op één aspect na. En dat is dat ze beiden in mij zitten, en dus beiden het beste met mij voor hebben. Ik ben de verbindende factor die deze twee ruziënde delen met elkaar in contact laat komen.
Een dag nadat ik mijn etentje heb gehad en het succes van mijn 100e blog heb gevierd schiet er een gedachte door me heen. Die gedachte is een herinnering die me terugbrengt naar één van de eerste jaren van mijn persoonlijke ontwikkelingtraject.
Ik begeef me in Rotterdam, in een trainingscentrum, op een ruime zolder. Mijn trainer vraagt of er iemand is met een innerlijk conflict, en ik steek mijn hand op. Ik krijg de uitnodiging om in het midden te komen staan en kort uit te leggen waar mijn innerlijke tweestrijd om gaat. Na de uitleg komt de trainer naast me staan en vraagt of ik contact kan maken met één van de twee delen. ‘Hoe heet jij?’ vraagt hij. “Grrrr”, antwoord ik voor dat deel. “Hallo Grrrr. Dank je wel dat je erbij wilt zijn om het probleem binnen Robert op te lossen. “Is het oké met je als we het andere deel binnen Rob ook vragen om erbij te zijn? – Grrrr antwoordt ‘ja’. Dezelfde vraag wordt door mijn trainer gesteld, en ‘Au’ maakt zich kenbaar.
‘Grrrr’ en ‘Au’ staan nu lijnrecht tegenover elkaar (in mij dan) en geven elk hun kaart van de wereld. Doordat mijn trainer ze serieus neemt in wat te vertellen hebben, komt er in nog geen 10 minuten naar boven waar het probleem ligt. Nu dit mysterie ontrafelt is, wordt het tijd om het probleem aan te pakken en op te lossen. Beide innerlijke delen worden bedankt en mijn trainer en ik stappen over naar een andere techniek om het probleem aan te pakken.
Al met al duurt het ongeveer 30 tot 40 minuten voordat de oorzaak van het probleem zichtbaar, aangepakt en opgelost wordt. Ik sta verstelt van het effect, want ik voel vrijwel direct na het uitvoeren van deze methodiek meer ruimte en rust in me. De innerlijke delen zijn er nog – die zullen er ook blijven, maar ze hebben geen conflict meer. Waarom niet? Omdat de oorzaak van het probleem is opgelost.
Met deze oefening in mijn achterhoofd kom ik terug naar het heden. Het nu. De innerlijke tweestrijd over geluk en gedrevenheid lijkt nu makkelijker aan te pakken. Als de avond valt en ik de tijd aan mezelf heb, besluit ik om zelf contact te maken met mijn twee innerlijke delen. Na een korte meditatieoefening lukt het me om contact te krijgen. Als eerste komt ‘Whoohoo!’ aan bod (vraag me niet hoe ik aan deze namen kom; dit is hoe ze zich kenbaar maakten). Whoohoo is gedreven en is bereid om alle doelen te behalen, no matter what. Whoohoo vindt het belangrijk om een stempel achter te laten op deze wereld, zodat anderen kunnen zien dat een mens tot meer in staat is dan hij denkt. Tegenover hem staat ‘Hmmm :-)’ (inclusief smiley), die wil laten zien dat het leven gaat om gelukkig zijn, dat de waarde van het leven niet te vinden is in materie, maar in innerlijke voldoening. Hmmm 🙂 vindt het belangrijk om te genieten, zonder ergens druk op te leggen.
Nog voordat Hmmm 🙂 is uitgepraat dendert Whoohoo er doorheen en zegt dat gelukkig zijn wel belangrijk is, maar dat het vervullen van levensdoelen nog veel belangrijker is. De ruzie barst los, en ik voel meen migraine opkomen. Ongelooflijk hoe dit werkt.
Als een soort mediator probeer ik vanuit een metapositie (een soort toeschouwerrol) de beide partijen hun zegje te laten doen, zonder dat ze elkaar blijven proberen te overschreeuwen. ‘Jongens, jongens. Wat is het doel van jullie boodschap?’ – Het blijkt een gouden vraag te zijn. Zowel Whoohoo als Hmmm 🙂 antwoord dat hun intentie is om mij, Robert, een goed gevoel te geven. Eentje van voldoening. Dit is het turningpoint.
Met nog wat vragen en opmerkingen kom ik uiteindelijk tot de conclusie dat beide partijen het beste met mij voorhebben, en dat ook beide partijen het op hun eigen manier willen doen. Omdat ik de hoofdpersoon ben in wie deze twee partijen schuilen vraag ik ze of het oké is als ze om de beurt, op de momenten dat het ’t beste uitkomt, eerst de één en dan de ander aan bod kunnen laten komen. Op die manier halen we er allemaal het meeste uit.
Een mes gebruik je om te snijden en een vork om te prikken. Wanneer er meerdere delen in je zitten die het beste met je voor hebben, dan is de beste manier om de ene toe te passen wanneer dat het gunstigste resultaat oplevert. Dit geldt hetzelfde voor de ander binnen je.
Ik besef dat niet alle innerlijke delen altijd een gemeenschappelijk doel hebben – in dit geval was dat wel mooi meegenomen. Maar bottom line is, dat het conflict van innerlijke delen op te lossen is, en dat je er dus niet voor de rest van je leven mee hoeft te blijven lopen.
Voor mij is de tijd aangebroken om er te laten zijn wat er is. De ene keer is dat meer mijn gedrevenheid, de andere keer ligt de nadruk meer op gelukkig zijn. In beide gevallen zorg ik wel dat het andere deel ook aanwezig is, zodat we er met z’n allen van kunnen genieten J
Op ons succes!
Robert
Bravo to Whoohoo and Hmmm 🙂 for they want what’s best for you!
Een gelukkig gevoel komt voort uit jezelf, ik probeer zoveel mogelijk tijdelijke materieel geluk te vermijden, omdat het juist energie kost in plaats van energie toevoegt.
Het lieve conflict in mij ontstaat soms doordat ik een feinschmecker ben en graag mooie gadgets wil hebben 🙂 voor de gadgets heb ik een compromis met mezelf gesloten; mijn gelukkige gevoel mag ik belonen, maar ik mag never te nimmer een troostaankoop doen..
Ik doe het niet slecht, ik heb veel gadgets verdiend door mijn gelukkig zijn 🙂
Maak van je werk je hobby en van het gelukkig zijn je werk, want het is inderdaad je innerlijk geluk die als parameter werkt hoe je alles ervaart!
Bo’tje