Hoe Ik de New York Marathon Overwon

  Het alarm gaat af. 05:00 uur. Ik ben al zeker 2 uur wakker omdat ik weet welke dag het is. Het is de dag van de waarheid; de dag waar ik zal ontdekken hoe sterk ik ben, waartoe ik in staat ben en ver mijn grenzen te verleggen zijn. Ik voel de spanning al in mijn lichaam. In krap een uur kleed ik me aan. Mijn speciale kleren brengen me in een mentale staat van paraatheid, van focus en van van juiste mindset. Ik maak mijn aangepaste versie van mijn dagelijkse smoothie en toast met mijn coach op een mooie dag. 06:00 uur. We stappen het hotel uit en de bus in. Deze bus brengt ons in ongeveer anderhalf uur naar het startput op de Verrazano Bridge op Staten Island. Bij het uitstappen merk ik pas hoe scherp de wind is; de dame van de weersvoorspellingen op televisie had gelijk: Arctic winds die de renners een chill-factor geven van onder het vriespunt. Ik loop langs een security-check, waar ik van top tot teen gecontroleerd wordt. Daarna is het door naar het juiste stukje grasveld alwaar ik de komende drie uur mag gaan bivakkeren tussen zo’n tienduizend andere renners. We lijken we een stelletje pinguins, zo dicht zitten we op elkaar. Om 10:30 is het dan zover. Langzaam begeven we ons naar de start; het begin van de burg. Ik hoor de twee kanonsschoten zo’n 25 minuten later en dan is het echt officieel: ik doe mee aan de marathon der marathons. De spanning giert door mijn lichaam. Hoewel ik mijn hartslag laag wil houden door gefocust te ademen, krijg ik hem niet lager dan zo’n honderd slagen per minuut. Ik zal het ermee moeten doen. Zoals zoveel andere renners ga ik het eerste stuk veel te hard. Ik ren gemiddeld zo’n 14 kilometer per uur, en mijn hartslag schiet verder om hoog. Mijn hoofd schreeuwt ‘GAAN!!’ en mijn lchaam volgt uiteraard, nu het nog vol energie zit. Maar mijn coach remt me gelukkig af en het duurt niet lang of we komen in een redelijk stabiele cadans terecht. De burg is koud, en pas hier merk ik dat ik te koud gekleed ben. Slechts één laag kleding heb ik aan, en ik had er zeker drie moeten hebben. Mijn handen zijn ijskoud en zelfs de handschoenen werken niet goed. Wanneer we de brug over zijn komen we in de tweede brug terecht die New York rijk is: Brooklyn. Het is ergens tussen 11:30 en 12:00 en ik zie mensen van alle kanten me aanmoedigen. Ik voel me gesteund en ik zwaai terug naar deze enthousiaste groep mensen. De route brengt me door verschillende wijken van Brooklyn en het duurt ruim een uur voordat de tweede brug zich voordoet. Ik moet denken aan ‘the King of Queens’, een TV-serie die ik ooit gekeken heb. Nu, een aantal jaar later, voel ik mij de koning van Queens. Ik heb er inmiddels zo’n 10 kilometer op zitten schat ik, en het is nog iets meer dan 11 voordat ik halverwege ben. Tot nu toe gaat het goed. Ik heb mijn trance-muziek in mijn rechteroor, wordt gesteund en begeleid dor mijn vriend en coach Jorgen aan mijn linkerzijde en rondom mij hoor en zie ik verschillende bandjes op luid volume muziek maken en mensen me aanmoedigen. Anderhalf uur later: de Queens Bridge. Dit is ‘the half-way marker. Ik heb het koud, voel hier en daar wat spiertjes in mijn benen, kuiten en voeten en denk maar aan één ding: Dit was slechts de helft. Vanaf de brug zie ik Manhattan in de verte liggen; het eindpunt, en ik weet dat het nog wel een paar uur zal duren voordat ik daar ben. Maar opgeven is niet de keuze die ik wil maken; ik voel me nog goed genoeg om door te gaan en ik ben dit avontuur begonnen en zal hem ook afmaken ook! Eenmaal Queens uit, worden we verwelkomd door de mensen uit the Bronx. Ik dacht altijd dat dit een gevaarlijke wijk was, maar het lijkt wel alsof iedereen hier zich van z’n beste kant laat zien. Of het nu komt omdat ze een vrije dag hebben van het werk, of dat er overal muziek wordt gedraaid of mensen staan te juichen; het is een feestelijk onthaal. Nog eens een kleine tien kilometer, tot ongeveer de 29 totdat ik de laatste wijk in zal gaan. Mijn gezichtsvermogen neemt langzaam maar zeker af en de auditieve input wordt een overkill. De trance –muziek verplaatst zich naar de achtergrond en de trance in mij komt met horten en stoten op gang. De man met de hamer is nabij. Elke spier in mijn onderstel voel ik nu en ik heb het nog kouder dan aan het begin. De wind komt vanuit alle kanten en ik voel dat ik onderkoeld ben. Het was niet een verstandige keuze om slechts één laag aan te trekken, ook al was dat een long-sleeve shirt dat strak om mijn lijf zit. Mijn gedachten nemen toe en mijn spraak neemt af. De irritatie loopt op, evenals de vermoeidheid. Ik voel de angst ook; bang dat ik het niet ga halen. Dat ik vroegtijdig moet opgeven omdat mijn lichaam het niet aankan. Ik realiseer me goed dat ik niet alleen kamp met een visuele aandoening, maar dat ik ook een dubbele orgaantransplantatie hebt ondergaan én ruim twee jaar nierdialyse heb gehad; mijn lichaam heeft aardig wat klappen te verduren gehad, en ik weet niet hoe sterk het is voordat het de handdoek in de ring gooit. Ik weet dat mijn hoofd sterk is, sterker dan wat dan ook, maar mijn lichaam moet nu het zware werk doen, en ik vrees in stilte voor het welzijn van mijn lijf. Kilometer 30. Nog twaalf te gaan. Ik ben opgelucht dat ik deze afstand heb gehaald, Vanaf hier lijkt het mentaal gezien makkelijker en minstens net zo moeilijk tegelijkertijd. Ik weet dat ik twaalf kilometer goed kan hardlopen, maar ik weet niet hoe goed ik 12 kilometer kan hardlopen als ik er al 30 op heb zitten onder deze omstandigheden. Dit is een zware marathon. Veel heuvels en die verdomde wind maakt het er niet makkelijker op.De gels die ik eet om mijn suikervoorraad op peil te houden komen inmiddels mijn strot uit , evenals het ijskoude water dat me aangeboden wordt, om nog maar te zwijgen over de smerige Gatorade die plakt onder mijn voeten als ik de waterstations passeer. Ik zie steeds minder, hoor steeds meer en ruik ook steeds vaker de verschillende geuren van etenswaren: van barbecue en burgers tot Mexicaans en Indiaas eten. En hoewel ik geen vlees eet, is dit toch zeker een effectieve steun om door te blijven gaan (hoewel ik fysiek gezien geen hap door mijn keel zou kunnen krijgen). De laatste 10 kilometer. Het is in dit tempo nog zeker een uur en een beetje, misschien wel meer, maar het is de mentale barrière die ik nu doorbreek. In mijn gedachten hoor ik de woorden van Diana Nyad, wiens mantra ik heb overgenomen: Find a Way. Langzaam maar zeker begint de avond zich klaar te maken om zijn entree te komen doen. Ik heb er er al zo lang opzitten. Ik had mezelf een tijdsdoel gezet, maar eerlijk gezegd heb ik dit tijdsdoel zojuist overboord gegooid. Het gaat om het finishen, of sterker nog, om het ervarne van de volledige marathon, en daarbij wil ik dat ook het finishen er een onderdeel van is. Waarom ik de marathon koos om te doen? In ieder geval om mijn eigen grenzen te verleggen. Ik heb een To Do lijst. Maar naast mijn To Do lijst heb ik ook een To Be lijst, dat me laat zien wie ik eerst moet zijn of worden om te kunnen doen wat ik wil bereiken. Op mijn To Be lijst staat onder meer ‘Ik ben fysiek, mentaal en emotioneel sterk om een volledige marathon te lopen en te finishen.’ Het is met name mijn lichaam dat sterk genoeg moest worden om dit aan te kunnen. Na alle klappen van voorgaande jaren, waarin ik nierdialyse heb gehad en ene dubbele orgaantransplantatie moeten ondergaan, waarbij ik zelfs nog een tweede keer geopereerd moest worden in korte tijd vanwege een interne bloeding aan mijn getransplanteerde alvleesklier, kan ik met mijn hand op mijn hart zeggen dat ik nu, vier jaar en drie pogingen later, wel me wel in staat voel om deze marathon te lopen. Manhattan heeft maar één lange weg, vol ijzige tegenwind en een klim die niet lijkt op te houden. Mijn mantra staat op repeat en ik focus me zoveel mogelijk op mijn innerlijke cadans. Mijn ogen doen het vrijwel niet meer; er zit een waas voor waardoor alles in een mistige vaagheid veranderd is. Daarbovenop begint het te schemeren, voel ik de vermoeidheid van mijn nek tot mijn tenen en krijg ik de koude niet uit mijn lichaam. Het klopt wat ze zeggen: de laatste loodjes wegen het zwaarst. We naderen Central Park, het eindpunt van de marathon, van deze epische reis. Mijn coach vergelijkt het al met de Camino, maar dan in 1 dag, en ik kan niets anders dan een vage glimlach op mijn gezicht vertonen. Hij moest eens weten. Er staan hier nog steeds mensen. Meer zelfs dan aan langs de rest van de route, en ik voel me gesteund door hen. Nog 8 kilometer te gaan. Zeven, zes, vijf. Mijn lichaam is op, en ik voel me geestelijk ook op een lege tank doorgaan. Maar opgeven is geen optie. Ik ben al zo ver gekomen. Die laatste kilometers moeten er ook nog uit kunnen. Tussen kilometer vier en drie, houd mijn lichaam het voor gezien. Ik kan niet meer. Ik mompel op zachte toon tegen mijn coach dat ik niet meer kan en stop met hardlopen. Hij kijkt me aan en begrijpt meteen hoe ik er voor sta. Ook zijn pas vertraagt, en we lopen een paar honderd meter, terwijl hij me ruimte geeft om mezelf nog een beetje op te laden voor het allerlaatste stukje, en op de juiste momenten de juiste woorden zegt om me bij te staan. Samen bereiken we de finish, daar gaan we voor. Nog drie kilometer. Ik zie bijna niets meer. De schemering draait op volle toeren en en de bomen zorgen ervoor dat ik het nog moelijker heb om niet tegen wandelende renners aan te knallen. Jorgen begeleidt me door als een perfecte menselijk navigatiesysteem de juiste aanwijzingen te geven, zodat ik tussen de meute door mijn weg kan blijven vinden. Twee kilometer. Het einde lijkt in zicht. Een kwartiertje nog misschien? Tien Mensen klappen harder, en ergens in de verte lijkt het of ik mijn naam hoor: “come on Robert, you’re almost there! Keep going!” De laatste kilometer. Ik zie nu werkelijk niets meer. We worden in een trechter begeleid en aan beide kanten staan er duizenden mensen achter hekken ons aan te moedigen. Een damesstem hoor ik over de microfoon een omschrijving maken die ik wel passend vindt. Ze noemen me Superman, omdat ik een soort spandex shirt aan heb dat strak om mijn bovenlijf zit en van binnen lach ik als een boer met kiespijn. Even later roept dezelfde dame mijn naam om, en dat geeft me het laatste beetje om door te zetten. Kakofonie alom. Overal staan mensen te schreeuwen. Het is aarde donker, en ik denk nog maar aan twee dingen: de medaille en een warm bed. Het enige wat ik nog kan onderscheiden zijn de felle lampen van de finish ten opzichte van de duister er omheen, en daar focus ik me op. Bij het voorbijgaan van die lichten hoor ik mensen klappen en me feliciteren. Ik heb het gehaald. Een dag later voel ik welke prijs mijn lichaam heeft moeten betalen om deze uitdaging aan te gaan en te overwinnen. Maar het heeft het weerstaan. Ik ben sterker dan de marathon. De spierpijn zal slechts van korte duur zijn vergeleken met de voldoening en de emotionele zege die ik behaald heb en ervaar.     Ja, ik ben blijna blind. Ja, ik heb jarenlang ziekenhuizen van de binnenkant gezien, tal van operaties ondergaan, meerdere bijna-dood ervaringen gehad. Maar betekent dat, dat ik moet settelen voor een leven van middelmatigheid? Allerminst. Het zijn de keuzes die je maakt die de koers van je leven bepalen en uiteindelijk het resultaat ervan presenteren. En het zijn de normen en waarden die bepalen wat belangrijk voor je is en welke keuzes je uiteindelijk maakt. Het is niet meer een kwestie van kiezen tussen wat goed of slecht voor je is, maar eerder een keuze tussen goed en geweldig. Wanneer je gelooft dat er meer voor je is weggelegd, dat je een leven vol voldoening, geluk en succes verdient, en wanneer je de stappen zet en blijft zetten om je dromen en doelen te realiseren, dan kom je uiteindelijk tot de finish. Whether you think you can or you think you can’t, you’re right. Op jouw succes, Robert