Het Nieuwe Jaar In Het Nu

De hele dag ben ik al opgewonden van het idee. En het is dat ik tijdens dialyse stil moet zitten, anders had ik zeker duizend keer heen en weer gelopen om de spanning in mijn lijf de baas te zijn. een aantal verpleegkundigen vraagt me wat ik voor plannen heb voor tijdens de jaarwisseling, en als ik ze van mijn plan vertel, dan reageren ze zo verbouwereerd – alsof het ’t beste en het slechtste idee tegelijkertijd is! Desondanks trek ik me er niets van aan. Ik ga. Period. Eenmaal thuis is het snel inpakken geblazen en ik check tot drie keer toe of ik alles mee heb wat ik mee moet nemen. Wanneer alle benodigdheden in de koffer zitten zie ik dat het al donker begint te worden buiten. Dat heeft me altijd al het idee gegeven dat het laat op de avond is. Toch is het pas etenstijd, al kan ik van de spanning nog niet eten. Klokslag 18:00 uur staat de auto voor de deur. We gaan echt! We gaan naar Parijs! Met het navigatiesysteem als touroperator, een tas gevuld met lekker eten om ons niet uitgehongerd te houden en een stapel goede gesprekken vliegt de tijd in hogesnelheidstreinvaart voorbij, en al om kwart over tien rijden we door de straten van Parijs! Wauw! We zijn er echt! We rijden nog zeker een uur rond om het hotel te vinden, en nadat we het hebben gevonden besluiten we toch nog de gok te wagen om a) nog meer naar het centrum iets te vinden en b) om uiteindelijk bij de Eiffel toren het nieuwe jaar in te luiden. De stad is levendig, bruisend en overal lopen mensen. Ook de straten staan vol met auto’s en dat maakt het voor ons veel lastiger om door te komen. blijkbaar hadden er meer mensen het idee opgevat om tijdens de jaarwisseling bij de Eiffel toren te staan. Waarschijnlijk door de drukte van het verkeer, maar wellicht ook door andere oorzaken begeeft onze navigatie het en zijn we in het midden van de stad op onszelf aangewezen. We rijden nog wat rond, maar nergens zien we het beroemde geraamte opduiken. Langzaam aan begint de tijd te dringen en we hebben noch een toren noch een hotel met een beschikbare kamer in zicht. Met nog minder dan 45 minuten op de klok tot middernacht besluiten we eerst de weg te vinden naar de Eiffel toren. Later kunnen we altijd nog naar een hotel zoeken. Het is belachelijk druk en de wegen zijn overvol. Het lijkt wel of de hele stad op de weg rijdt en er is haast geen doorkomen aan, nog los van het feit dat de Parijzenaren als stuntcoureurs rijden. Tussen het gemanoeuvreer door vinden we per toeval een hotel, maar na een kort gesprek met de baliemedewerker blijkt dat er geen kamers meer beschikbaar zijn. ik voel de spanning in me toenemen. Redden we het wel om überhaupt nog op tijd bij de Eiffel toren aan te komen en daarna een hotel te vinden? Wanneer Bo het hotel uitstapt ziet ze een taxi voor de deur staan en loopt ze erop af. Ik sla het geheel vanuit de auto gade en een minuut later zie ik haar terug naar de auto rennen en stapt ze in. ‘Wat gaan we doen?’ vraag ik. We gaan achter deze taxi aanrijden. Hij gaat ons naar de Eiffel toren leiden. We rijden de halve stad door en overtreden minstens 30 verkeersregels – we pakken busbanen, snijden af, rijden nipt door het rode licht – maar we gaan de goede kant op! De taxichauffeur pakt alle mogelijke shortcuts en als brave, doch bijdehandse Nederlanders rijden we als gekke Fransen zigzaggend door de straten, over de Seine naar de andere kant van de stad. Naar de Eiffel toren. Met nog slechts 10 minuten op de klok tot middernacht staan we op zo’n honderd meter van de toren en kunnen we hem al zien staan. We geven de taxichauffeur, die volledig onbaatzuchtig ons wilde helpen een paar euro en een big thank you en sluiten ons aan in de ellenlange rij van auto’s richting het monument. In de vijf minuten die volgen presteren we het om tot ongeveer 25 meter van de Eiffel vandaan te komen. Iedereen op straat lijkt de situatie zoals hij is goed genoeg te vinden, en overal om ons heen parkeren automobilisten hun auto’s midden op de weg en stappen uit om de laatste minuten af te tellen. Het is bijna onwerkelijk, zo voelt het. Nog geen 5 uur geleden stond ik nog in mijn appartement in Haarlem de laatste spullen in mijn koffer te stoppen en nu sta ik enkele tientallen meters voor de Eiffel toren het oude jaar vaarwel te zeggen en het nieuwe jaar te verwelkomen! Met nog een minuut te gaan besluiten enkele mensen hun vuurwerk al af te steken en de knallen vliegen ons om de oren. Mensen juichen en de stemming is fenomenaal! Met een spa blauw voor mij en een fris voor Bo kijken we elkaar aan, roepen vol vreugde in koor: ‘Gelukkig Nieuwjaar!’ en geven elkaar een dikke omhelzing. Op datzelfde moment ontsteekt de toren al haar lichten. Nog meer gejuich, nu met geklap, ontspringt vanuit de menigte. Het is een schouwspektakel, en ik besef dat ik er deel van uitmaak. Wie had dat gedacht? Dat ik op zo’n manier mijn zeer heftige jaar op zo’n overweldigende manier en op zo’n unieke locatie zou afsluiten! Hoewel het koud is buiten, rilt mijn lijf van de spanning en de opwinding. Ik kan wel springen, dansen, schreeuwen en huilen tegelijk. Herinneringen vliegen als wilde beesten door mijn hoofd en ik realiseer me in een fractie van een seconde wat er het afgelopen jaar voorbij is gekomen en waar ik nu sta. En net zo belangrijk, met wie. De stad juicht. Het oude jaar laat ze achter zich, met al haar herinneringen. En het nieuwe verwelkomt ze. En ik? Ik ben deelgenoot van deze prachtige stad. Zo’n tien minuten later is het hoogtepunt van het moment aan het afzakken en begint de stoet van stilstaande auto’s langzaam aan weer op gang te komen. Ook wij stappen de auto weer in, op zoek naar een slaapplaats. Er is geen doorkomen aan. Bijna alle wegen zijn propvol en de Champs-Elysées staat muurvast en is zelfs afgesloten. Dat zorgt ervoor dat we er in totaal bijna een uur over doen om uit de massa te komen en enigszins op zoek te kunnen gaan naar een hotel. Gelukkig heeft Bo in een opwelling het nummer van het Hilton gevonden en na een kort telefoontje blijkt dat er nog een kamer beschikbaar is. we zijn slechts anderhalve kilometer van het hotel verwijderd, maar helaas moeten we wel weer de stroom auto’s in. Dat zorgt ervoor dat we weer een uur verder zijn voordat we het hotel bereiken. Het is negen minuten over twee in de ochtend. We zijn gaar, maar we zijn in Parijs, hebben het nieuwe jaar ingeluid bij de Eiffel toren en we hebben een kamer in het Hilton! Beter kan het niet. Ik ben gelukkig. Ik voel het in mijn hart. Het nieuwe jaar is begonnen. Vandaag is daar de eerste dag van. En niets is belangrijker dan het nu. Dat wat er achter me ligt is slechts een herinnering, en sommige daarvan koester ik; de belangrijkste. Op die herinneringen kijk ik terug, besef ik dat het herinneringen zijn die indruk hebben gemaakt en die belangrijk voor me waren. Die geef ik een plek, zodat ik vanaf vandaag weer verder kan. Nieuwe herinneringen maken. Leven. Gelukkig nieuwjaar! Robert