“M aar toch moet het kunnen”, zei ze dor de telefoon. “Een relatie waarin ik geen concessies hoef te doen en waarin ik uitgedaagd word. Waarin belangrijke dingen, en dat zijn ze eigenlijk allemaal wel voor me, kunnen blijven zonder dat ik dingen overboord hoef te gooien”.
Het is half drie ’s nachts en ik zit in een ontzettend boeiend en leuk gesprek verwikkeld met een dame die aan de andere kant van Nederland woont. Langs allerlei gespreksonderwerpen zijn we nu terecht gekomen op het pad van relaties. Als twee vrijgezelle mensen wisselen we gedachtes uit over hoe onze ideale partner zou kunnen zijn en aan welke kwaliteitseisen diegene moet voldoen.
“Het punt is, dat jouw ideale partner een exacte replica is van jezelf, maar dan in wedervorm”, antwoord ik op haar opmerking. “Ja, maar dat zou ik dan weer helemaal niet willen. Eén dominant figuur is al voldoende, daar hoef ik er geen twee van te hebben. Ik wil gewoon een vent die sterk is, in alle opzichten. Die slim is, op zijn eigen benen staat, me niet verveeld en die initiatief toont. En daar zijn er jammer genoeg niet zoveel van.”
“Had je dan gewild dat er op iedere hoek zo’n man (of vrouw) te vinden valt? Dan heb je er dertien van in een dozijn en dan wordt dat op den duur ook weer een verveling.” Ik probeer het gesprek in een meer positief daglicht te stellen. “Perfecte mensen zijn er niet. Er is altijd wel ruimte voor verbetering, voor groei. Maar je kunt het beste wel ergens beginnen.”
Je kunt tevreden zijn over jezelf, jezelf naar boven praten, met alle leuke gevolgen van dien. Meer zelfvertrouwen, meer geluk, meer optimisme. En je kunt jezelf ook naar beneden praten. Nooit tevreden zijn met wat je geleverd of gedaan hebt, complimenten langs je heen laten gaan, een hoge mate van continue zelfkritiek hebben. Het punt is, dat ruimte voor verbetering zeker goed is, maar ik betwijfel of het niet ‘vieren’ van je successen (de kwaliteiten van jezelf, je vaardigheden, je expertise, je bekwaamheid in iets) je op de lange termijn blijft motiveren om door te gaan of nieuwe uitdagingen aan te gaan.
Zo werkt dat ook bij relaties. Een ander is niet perfect, net zo niet-perfect als dat jij bent. Maar de verwachting dat de ander dat wel moet zijn, is net als het verlangen naar een kabelpakket zonder de vervelende TellSell uitzendingen of reclames. Je krijgt het hele pakket, en daar zitten de hoge kwaliteitskanalen bij en het tekenfilmkanaal en het Euroshopkanaal.
Besef dat je niemand kunt veranderen. Niemand, behalve jezelf. Sommigen zouden zeggen, dat ze wel degelijk in staat zijn om anderen te veranderen, echter, ik zou dat eerder geforceerde verandering noemen. En de vraag komt dan naar boven of dat wenselijk is en goed is voor de goede verstandhouding. Natuurlijk kun je een hond nieuwe trucjes leren, maar de vraag is of hij je niet zal bijten als je hem die nieuwe trucjes leert door hem te straffen voor het gedrag dat hij in het verleden heeft geleerd.
De clou is, dat wanneer je jezelf verandert – dat wil zeggen, de manier waarop je met een situatie of een persoon (anders) omgaat – je ook indirect je omgeving verandert. Zie het als een onderdeel van een groter systeem. Je bent een kleiner radertje in een groter geheel. Wanneer je jezelf als radertje verandert (sneller draaien, groter, kleiner), dan verandert het systeem ook. Alle delen van een susteem beïnvloeden elkaar dus. Dus, wanneer je jezelf verandert, verander je soms ook je relatie met anderen. Dit kan, in geval van een probleem, discussie of dilemma, zeker in je voordeel werken.
Bekijk eens hoe je op sommige situaties reageert of handelt. En vraag jezelf of je ook één of twee andere manieren zou kunnen bedenken om op een andere manier te reageren of handelen.
Communicatie, zeker in een relatie, is zoveel waard als het resultaat wat je met je woorden bereikt. Hebben je woorden de gewenste resultaten; super! Hebben ze dat niet, verander dan jouw communicatie.
Op ons succes!
Robert
