“Doen, Durven of de Waarheid” was een spannend spel dat ik vroeger als tien-, elf- en twaalfjarige maar al te graag speelde met mijn vriendjes van de basisschool. Rond die tijd – groep zeven en acht – begon mijn nieuwsgierigheid en interesse voor meisjes zich te ontwikkelen. Ik had wel gehoord van zoenen, tongen noemden we dat, maar ik had geen flauw idee hoe dat werkte en of ik er überhaupt wel goed in zou zijn.
Het nieuwe jaar is inmiddels ruim een week oud, en als veertiger lijken de dagen, zeker in deze bizarre tijd, steeds meer op elkaar. De afwisseling van de feestdagen en de jaarwisseling lijkt alweer ver in mijn geheugen begraven te liggen en de orde van de dag heeft zijn centrale plek in de routine van mijn bestaan weer ingenomen. Goede voornemens? Ik heb ze zeker, al zijn ze niet gemaakt tijdens de jaarwisseling. Met name een gezondere lifestyle, zowel fysiek als ook mentaal, emotioneel en spiritueel hebben mijn focus. Eén van mijn mentoren, een man die ik als rolmodel beschouwde, zei ooit, dat je lichaam tot je veertigste je zonder al te veel moeite en inspanning zal ondersteunen. Daarna wordt het tijd om aan de bak te gaan, om je in te spannen, het luie zweet eruit te sporten en de eventuele extra kilo’s eraf te trimmen.
Het gekke is, dat ik deze opmerking beter in mijn oren heb geknoopt dan ik had gedacht. Hij is per slot van rekening toch al zo’n vijftien jaar oud, wat betekent dat ik 25 jaar was toen ik hem voor het eerst hoorde. In die vijftien jaar is er veel gebeurd. Kijk ik alleen al naar de fysieke veranderingen, dan is de lijst op z’n minst indrukwekkend te noemen. Voettocht naar Santiago, dubbele orgaantransplantatie, medicijnvergiftiging, bijna-doodervaring, New York Marathon, emotionele burn-out. Niet je alledaagse gemiddelde lijstje van gezondheidsgebeurtenissen. Maar misschien juist daarom reden te meer om aan gezondheid te blijven werken.
Het afscheid van 2021 en het verwelkomen van 2022 gaat zo lang als ik me kan herinneren gepaard met lekker eten en drinken. Ik vind het altijd weer frappant om te zien hoe de commercie hier zo slim op in weet te spelen door met een overschot aan exclusieve en vaak exotische maaltijden, snacks en andere lekkernijen te komen die juist die week in de aanbieding zijn. De goede voornemens worden weliswaar gemaakt op 31 december, maar ze worden zeker niet eerder dan 1 januari gestart. Dit geldt overigens niet specifiek voor 2022, maar voor alle jaarwisselingen van de afgelopen vier decennia.
Goede voornemens maken terwijl je met een glas champagne in je ene handen een oliebol in de andere het nieuwe jaar in luid kan motiverend werken… zolang je niet het voornemen hebt om iets aan je conditie en gezondheid te doen. Het is de kat het spek ombinden. Een impulsieve doelstelling neerzetten gebaseerd op een wens waar geen kracht achter zit om hem te realiseren.
Als ik naar mijn eigen voornemens kijk, dan durf ik te stellen dat ik in de overgrote meerderheid van die voornemens weet wat ik moet doen. Het probleem zit hem niet in een gebrek aan kennis of informatie. Het probleem zit hem in continuerende daadkracht. Nou ja, probleem; ik zou het eerder een uitdaging noemen, gezien het feit dat als ik niet doe wat ik weet ik in de meeste gevallen toch niet direct de nadelige consequenties ervaar. En daarin ben ik niet uniek. De kloof tussen weten wat je moet doen en daadwerkelijk doen wat je weet is menselijk.
In de wereld waar we vandaag de dag in leven liggen de strategieën om ons leven beter te maken letterlijk aan onze vingertoppen. Google is God en kan je antwoord geven op bijna elke vraag of wens die je hebt. En als Google het niet weet, dan kan het ons altijd nog doorverbinden met iemand in de buurt die wel expert is op het gebied waar jij beter in wilt worden.
De uitdaging zit hem in de actie die nodig is om het voornemen te realiseren en het doel te bereiken. Daarom worden voornemens ook zo makkelijk gemaakt; ze worden en masse binnen een maand toch weer van tafel geveegd; vervangen door een snelle hap dat bezorgd is door een student op een fiets of een medewerker van een alternatieve supermarkt. “Ach, verdomd! Weer gevallen voor de verleiding van de quick fix!”.
Het stellen en bereiken van doelen is simpel. Je hoeft geen hogere wiskunde te hebben gestudeerd om te weten wat je moet doen of te komen waar je wilt zijn. De stappen zijn vaak overzichtelijk en begrijpelijk. Daarbovenop komt zelfs nog dat wij mensen een ingebouwde GPS hebben om doelen te bereiken. Noem het intuïtie of gewoon het brein van je lichaam; ik durf te wedden dat je precies weet wat je moet doen wanneer je met een volle blaas in de woning van een vriend of vriendin staat.
Het concept van verliefdheid als beginnende tiener is nieuw, eng en geweldig tegelijkertijd. Je ontdekt stukje bij beetje meer over jezelf en de gevoelens die een ander in je kunnen oproepen. In groep acht van de basisschool fuseerden mijn school en een andere, en het gevolg was, dat alle leerlingen, wij in dit geval, overgeplaatst werden naar het andere gebouw, dat zo’n tweehonderd meter verderop stond. Met die fusie kwamen ook nieuwe leerlingen, althans nieuw voor mij. Ineens was mijn klas twee keer zo groot en kende ik nog maar de helft van de mensen. Gelukkig zat ik in de laatste klas, had ik al de reputatie opgebouwd van ‘sterke jongen’ en wist ik blijkbaar ook al indruk te maken op de meisjes, al was het totaal onbewust. Mijn zelfvertrouwen bleef dit laatste jaar dus gelukkig ongeschaad en ik voegde me al gauw tot het groepje stoere jongens van de nieuwe garde.
Stoere jongens waren populair. En populaire jongens kregen ook aandacht van de populaire meisjes. Ze kregen ook aandacht van de minder populaire meisjes, maar als stoere jongen had je het meer voor het uitkiezen, en koos je uiteindelijk toch vaak voor het populaire meisje. Het meisje waar mijn oog op viel kwam van de andere school. Omdat ik haar niet kende, was de spanning groots en de bereidheid om haar tot mijn meisje te maken met wie ik als eerste zou zoenen nog groter.
“Doen, duren of de waarheid’ bleek het aangewezen spel te zijn om ons nader tot elkaar te krijgen. Ook al ging het er begin jaren ’90 voor twaalfjarigen nog onschuldig aan toe – je vond iemand leuk, je vroeg na veel getreuzel of ze verkering met je wilde, en daarna pas, als je de ijdele moed had om tot actie over te gaan, had je een kans op je eerste tongzoen. Dit proces nam tijd in beslag en moest lang van tevoren uitgedacht worden, zodat de slagingskans zo hoog mogelijk en de kans van falen of een flater slaan zo laag mogelijk was.
Tijdens een naschoolse woensdagmiddag speelden een aantal vriendjes en ik, jongens en meisjes, het spel “Doen, durven of de waarheid. Een spel dat we al vaker op het schoolplein hadden gespeeld, maar waar voor mij deze keer toch een andere lading op zat dan al die voorgaande keren. Ik had al laten doorschemeren dat ik met mijn vriendinnetje, want dat wat ze al inmiddels, wilde zoenen. Dat bericht ging via andere jongens en meisjes naar het meisje in kwestie, zodat het duidelijk was wat de intenties waren, wat de bedoeling was, en wanneer het doel behaald zou zijn.
Na wat onschuldige rondjes van “Doen, durven of de waarheid”, waarbij “Durven” en “De waarheid” respectievelijk altijd de gemakkelijkste opties waren, omdat je niets hoefde te doen, werd het tijd om in actie te komen. De eerstvolgende die me de drie keuzeopties zou voorleggen, zou van mij “Doen” als antwoord krijgen.
Ik vond het doodeng, maar zei toch de woorden. Iedereen wist meteen wat er zou gaan gebeuren, en dat maakte de druk voor mij des te groter. Maar het was tijd. Opgeven of afbreken waren geen opties. Het verlossende oordeel werd gesproken: zoenen. De meisjes die meededen giechelden, en de jongens begonnen stoere opmerkingen te maken. Alles was precies zoals het moest zijn voor een twaalfjarige, ook al wenste ik toen dat niemand erbij zou zijn om dat magische moment tussen ons te aanschouwen.
De wereld leek voor mij op dat moment enkel nog te bestaan uit mij, haar en de ruimte tussen ons. Elke stap dichterbij was er een van angst en opwinding. Ik concentreerde me op haar ogen, zodat ik die van de anderen niet hoefde te voelen. Haar onzekere glimlach stelde me enigszins gerust en me weten dat dit ook voor haar spannend en eng was. De statische elektriciteit tussen ons vonkelde. Ik ademde diep in, wachtte even, en bij de uitademing keek ik haar aan terwijl ik dichterbij kwam. De laatste centimeters deed ik met mijn ogen dicht en op goed geluk vonden mijn lippen de hare. Een stortvloed van adrenaline, oxytocine, serotonine en andere “happy hormones” golfde over me heen en ik wist dat met deze stap ik een sprong in mijn ontwikkeling had gemaakt.
Ondanks het feit dat niemand me had uitgelegd hoe ik moest zoenen, had ik uitgedokterd welke strategie het beste werkte om er te komen. En eenmaal daar, bleek het een kwestie te zijn van doen. De feedback kwam later wel, evenals het verfijnen van de techniek. Zelfs al wist ik niet wat ik moest doen, ik durfde de sprong te wagen om te krijgen wat ik wilde. Dat is de waarheid.
Het kan goed zijn dat waar je nu bent en waar je wilt zijn twee punten zijn waar een kloof tussen zit. Misschien is het je wens om fitter en vitaler te zijn, misschien om een liefdevolle relatie met iemand te hebben. De wens en het verlangen om er te zijn is er. En of je nu weet hoe je daar moet komen of niet, waar het om draait, waar de essentie van elk succes in ligt, is de mate van actie die je zult nemen om daar te komen.
Kennis is geen power. Kennis is potentiële power. Actie is power. Actie geeft je de resultaten die je beoogt. Ga daarom nog eens even na bij jezelf. Wat is het dat je wilt dit komende jaar? Sluit de wereld even buiten en richt je op die vraag. Zodra je met een antwoord komt dat vanuit jou komt, schrijf het dan op, evenals de redenen waarom je juist dat wilt. Je “Wat” en “Waarom” vormen namelijk de fundering voor de strategieën en acties (de “Hoe”) die leiden naar jouw succes.
Dat is de waarheid.
Op jouw succes,
Robert
