Het is meer dan een maand geleden sinds de liberale lock-down in ons land is ingegaan. In den beginne waren mensen angstig en onzeker over wat het Corona-virus voor impact zou kunnen hebben op ze. Evenementen mochten eerst nog doorgaan, zij het in zeer kleinschalige groepen; niet veel later werden bedrijven, restaurants, massagesalons en kapperszaken gesloten uit voorzorg voor verdere verspreiding. De 1,5-meter afstandsregel werd ingevoerd en ‘sociale distantiëring’ werd al snel ‘sociaal isolement’. Onrust nam toe en het nieuws werd gedomineerd door zaken die allen rondom het virus te maken hadden. De grote onzichtbare vijand had de wereld langzaam maar zeker in zijn greep. Hoe zou dit ooit goed af kunnen lopen?
Binnen een kwestie van dagen ontstonden er groepen om met de eerste golf van verplicht thuisblijven om te gaan. Online sociale media platforms vierden hoogtij en mensen vonden diverse manieren om alsnog samen te komen… Maar de afstand bleef, en het verlangen groeide. De wil om weer naar buiten te gaan, iemand de hand te schudden, een knuffel te geven, nieuwe mensen te ontmoeten.
Ik zit vaak thuis. Ik werk vanuit huis, en heb ook er ook mijn kantoor. Ik kan daarom makkelijk lange tijden alleen zijn. Maar ook ik voel na meer dan een maand thuiszitten het verlangen om iemand vast te houden, een knuffel te geven of om buiten de deur actief te zijn met anderen. Dat verlangen groeit in ons allemaal. Het is voelbaar.
Maar wat zullen de consequenties zijn van deze hele pandemie?
Ik voorzie twee groepen welke zullen ontstaan. De mensen die het Corona-virus en alle voorzorgsmaatregelen tot op de letternauwkeurig zullen naleven – de fanatici, en de mensen die het hele gedoe zat zijn en de groeiende weerstand tegen deze opgelegde regels willen doorbreken – de rebellen. Hoe zullen deze twee groepen straks met elkaar omgaan? Wat moeten bedrijven en andere sociale ondernemingen doen? Niemand weet het, terwijl er een meerderheid is die niet verder wil gaan zoals de zaken er nu voor staan.
Een paar dagen geleden sprak ik met een echtpaar uit Canada. We deelden veel informatie uit over de lock-downs waar we aan onderhevig zijn; de verschillen en overeenkomsten, en de manier waarop we ermee omgaan en wat we zelf kunnen doen om ‘socially sane’ te blijven.
Gedurende mijn gesprek kwam het woord ‘God’ langs, evenals ‘de Bijbel’, ‘Jezus’ en ‘the Antichrist’. Je raad het al: behoorlijk gelovige mensen – ondanks het feit dat beiden talloze complottheorieën hadden over wie achter deze hele happening zou zitten, en waarom. Wat ik opmerkelijk vond, is niet dat dit lieve echtpaar zowel aanhangers zijn van het woord van God én in complottheorieën geloven, maar dat zij ondanks deze hoogst bizarre historische gebeurtenis bleven hangen aan hun principes. De Bijbel was, is en zal altijd hun centrum blijven, wat er ook gebeurt.
Al schrijvende bedenk ik me dat wanneer alle zekerheid van je weggenomen wordt, inclusief je vrijheid, je natuurlijk terugvalt in dat waar je bekend mee bent. En geloof is daar misschien wel één van de sterkste pijlers in. Zo gek is het dus misschien nog niet.
Wat ik wel gek vond, is dat de overtuiging dat – in dit geval – het woord van God het enige juiste woord zou zijn. Elk ander geloof, religie of niet, dat afwijkt van wat zij zelf geloven, is fout. Het verheven gedrag kennen we allemaal; we scheppen op over hoe we omgaan met Jehova’s die op zondagochtend aan de deur staan, ridiculiseren moslims en de kreten die uit de moskee komen, steken de draak met Jezus en zijn kruis en gebruiken hem zelfs als scheldwoord, snappen niet waarom de Krishna-aanhangers in hun gewaden altijd op het centraal stations in Amsterdam staan om gratis boeken uit te delen over de duizenden goden die het Hindoeïsme heeft, en maken Boeddha belachelijk om zijn voorkomen en buikomvang, of verzinnen een combinatie van al het bovenstaande.
Alles moet kunnen, behalve als je zelf iemand bent die tot één van de groepen behoort. Want dan is het opeens uit den boze om je eigen baas te kakken te zetten. De rest zit naast en jouw geloof of religie is het enige juiste.
En het is precies waar we hier de mist in gaan.
Nee, ik heb het niet over religie of over geloof, maar over het idee dat we als liberaal land nog steeds vasthouden aan het spreekwoord ‘Schoenmaker, blijf bij je leest’ en ‘Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’.
We hebben allemaal een kaart van de wereld; een representatie van hoe onze eigen wereld er voor ons uitziet. Dat diezelfde wereld er hetzelfde voor de ander uit moet zien voor een ander, is iets waar we voor willen staken, demonstreren, vechten en zelfs sterven.
En dat terwijl elke opvatting, inclusief de zienswijzen van alle religies en geloofsovertuigingen, gebaseerd zijn op het optimaal kunnen leven van je leven. Iedereen wil een comfortabel, financieel voldoende, gezond, voorspoedig en vooral gelukkig leven. Iedereen wil in vrijheid leven.
Vast blijven houden aan je eigen overtuigingen en niet openstaan voor de mening van anderen is daarmee een mentaliteit waarin je wereld zo klein is geworden dat het angstig wordt om erbuiten te stappen. En dat is precies waar we nu staan. In 8 miljard kleine en individuele wereldjes.
Ik schreef het al in mijn blog van vorige week. United we stand, divided we fall. End at geloof ik vandaag nog steeds, misschien wel sterker.
Ook al weten we niet wat er precies na deze hele situatie gaat gebeuren, de wereld zal nooit meer hetzelfde zijn. We kunnen niet meer terug naar de oude wereld, en zijn genoodzaakt om vooruit te gaan. De vraag is alleen hoe.
Dat antwoord heb ik niet voor je helaas. Wat ik wel heb, is een droom. Een visie. Een wereld waarin we na sociale distantiëring of sociaal isolement naar buiten gaan, anderen weer gedag zeggen, de hand schudden en waarin we toleranter zijn dan ooit tevoren. Een wereld waarin we openstaan voor eenieders mening, zelfs als dat ingaat tegen dat van het onze. Een wereld waarin we met respect elkaar kunnen en willen horen, waarin conversatie niet berust op ego-principes als ‘Ik heb gelijk, en jij zit fout’, maar waarin we kunnen blijven herinneren dat dit virus ons allemaal gevangen heeft gehouden.
De onzichtbare vijand mag dan voor een hoop onrust en onzekerheid gezorgd hebben, het heeft er tegelijekrtijd voor gezorgd dat we ook figuurlijk naar binnen mochten gaan, inzichten konden krijgen en introspectief over ons eigen leven mochten ervaren.
Het heeft me doen realiseren dat ik me als mens op nog heel veel vlakken kan en wil ontwikkelen. Dat ik helderder mag zijn in wat belangrijk voor me is, dat ik om helderheid mag vragen en mijn grenzen mag aangeven terwijl ik empatisch en compassievol blijf naar anderen.
De herinnering van het verleden kan een diepe impact maken en een flinke indruk achterlaten die nog jarenlang doorwerkt. Uit eigen ervaring kan ik hierover meepraten. Maar tegelijkertijd kan het verleden ook letterlijk tot het verleden behoren wanneer de status quo weer wort bereikt; de lock-down is over, en we gaan weer over tot de orde van de dag. Over een jaar zijn velen misschien al weer vergeten hoe het was om alleen of met partner en kids thuis opgesloten te zitten. En dat is iets wat we nou juist mogen blijven herinneren.
Deze tijd biedt ruimte voor zelfreflectie en introspectie. Het geeft ons de gelegenheid om die dingen te waarderen die we nu juist niet hebben, die we missen en die ontbreken. Wanneer straks de deuren weer opengaan en we op straat het leven mogen vieren, laten we dan onthouden dat er ook een andere tijd geweest is, zodat we de neieuwe tijd des te meer waarderen.
En laten we vooral die nieuwe tijd samen vieren. Daarom mijn titel: gaat heen en verenig u.
We mogen dan een individualistisch volkje zijn, wanneer we allen aangetast worden in het grootste recht dat we hebben – vrijheid – laten we dat dan ook gezamenlijk vieren wanneer we dat weer hebben.
Martin Luther Kind Jr. zei “I have a dream”. Gandhi zei “Be the change you wish to see in the world”. John F kennedy zei “ One person can make a difference, and everyone should try”.
Wees daarom iemand die het verschil maakt, of je jezelf nu als fanatiekeling ziet of als rebel, of gewoon als jezelf. Maak het verschil. In je eigen leven, in het leven van een ander, in je samenleving, in ons land, en misschien wel de rest van de wereld. Het is een ideaal dat de moeite waard is om na te streven. En dat begint met jezelf toestaan dat er duizenden meningen zijn die mogelijk niet samengaan met het jouwe, maar waarin je evenwel met respect, een open mind en nieuwsgierigheid naar de ander kunt blijven luisteren zonder hem of haar te overtuigen van jouw kijk.
Laten we samenkomen. Laten we weergeloven dat Nederland het land is waar mensen elkaar kenen en elkaar helpen. Laten we geloven dat de toekomst beter wordt dan het verleden. Laten we het samen doen.
Hier is mijn vraag voor jou vandaag: Wat kun jij nu doen dat jou én anderen straks helpt om dichter bij elkaar te komen?
Ik ben benieuwd naar je ervaring en mening. Wil je daarom hieronder je reactie achterlaten, dan kom ik er zeker bij je opterug.
Op jouw succes,
Robert
PS: kom je steeds weer die momenten tegen waarin je niet sterk in je schoenen staat? Is het tijd om echt de basis te leggen voor een leven van zelfvertrouwen en eigenwaarde? Download dan hier mijn gratis boek Sterker Dan Ooit.
