Bewegen

Dat sport goed voor je is, weet iedereen. Dagelijks een half uur bewegen per dag wordt door menig overheidsinstantie via verschillende mediale kanalen verstuurd, in de hoop dat meer Nederlanders de benenwagen zullen nemen of actiever de hond hun wandelingetje laten doen. Maar hoewel we allemaal weten dat beweging goed voor ons is, toch lijkt het niet een prioriteit te zijn. Hoe komt het dat we iets niet doen, ondanks dat we weten dat het ons op termijn (of zelfs direct) ten goede komt?

Ik moet eerlijk bekennen, de afgelopen zes maanden heb ik geen enkele stap binnen een sportschool gezet. Ik gaf als reden op dat ik toch niet kon sporten met een kabel die uit mijn lijf stak? Hoewel het wellicht een goed argument zou kunnen zijn, heb ik niet onderzocht of het überhaupt kon, maar ging ik er eigenlijk al van uit dat het niet kon. En zoals bij vele andere zaken, een goed voornemen was het gevolg: ‘Zodra er geen katheter meer aan me vast zit, ga ik sporten’.

Begin November was het keerpunt. Want even ervoor werd ik verlost van het uitsteeksel dat zo’n half jaar mijn fysieke vrijheid had verkleind. Maar wat me opviel was dat ik, zelfs een week later, nog steeds geen stappen had ondernomen om te gaan sporten. Er was altijd wel weer een reden te vinden om het niet te doen, of om het nog wel even uit te stellen.

Uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt, en heb ik mezelf gedwongen te gaan sporten. Ik moest van mezelf, eiste ultimatums en mocht ik er geen doekjes meer omheen winden. Hoewel het me behoorlijk at overredingskracht kostte om mezelf in beweging te krijgen richting sportschool, ben ik blij dat ik gegaan ben. Die eerste keer is altijd de moeilijkste. Daarna wordt het makkelijker.

Een wijze les die ik heb opgedaan tijdens mijn voettocht door Spanje: de eerste stappen zijn altijd het zwaarst. Dat gold toen letterlijk voor me (ik begon met de beklimming van de Pyreneeën), en dat geldt in de meeste gevallen zo. De eerste stap is het zwaarst. Maar wanneer je volhoudt en doorzet zul je merken dat je gaandeweg steeds minder ‘starters-energie’ erin hoeft te stoppen om in beweging te komen, en te blijven.

‘De mens is van nature lui’, hoorde ik een motivational spreker ooit zeggen. “Als we iets kunnen bereiken met minder inspanningen, minder geld en minder tijd ten opzichte van hetzelfde resultaat waarbij je meer inspanning, tijd en geld kwijt bent, dan kiezen we altijd voor de eerste optie.” Daar ben ik het ontegenzeggelijk mee eens.

Dat is ook exact de reden waarom we dingen doen die niet goed voor ons zijn of dingen niet doen die we beter wel zouden kunnen doen. Of het nu om sporten, stoppen met roken of afvallen gaat, er zijn slechts weinigen die honderd procent tevreden zijn met de manier waarop zij op deze gebieden hun leven hebben ingericht.

Dat komt omdat wij als mens twee beweegredenen hebben om iets te doen. Het eerste is het ontwijken van pijn; het tweede het zoeken van plezier. Pijn en plezier; deze twee vatten samen waarom we doen wat we doen. Roken: omdat het ontspant of stress afvoert. Eten, omdat het onszelf moet voeden in het goed willen voelen. TV kijken, omdat we soms willen ontsnappen aan de beslommeringen van ons eigen leven (to name but a few).

Sporten betekent inspanning. Inspanning betekent uit je comfortzone komen. En uit je comfortzone komen houd in dat je gebieden betreedt die nieuw zijn. Angstig. En daarom roept je mind, die gebouwd is om je te beschermen, dat je wellicht twee keer moet nadenken om dit te gaan doen. Het geeft een potentieel pijnsignaal af, gecombineerd met de mededeling dat je dit wellicht beter niet kunt doen. En wanneer je daar gehoor aan geeft, is het cirkeltje weer rond en sta je nog steeds op hetzelfde punt; bij de starting line.

Door deze vicieuze cirkel te doorbreken ontkom je aan je eigen mentale houdgreep die je in bedwang houdt en immobiel maakt.

Je verlegt je grenzen door de eerste stap te nemen. En som sis die eerste stap letterlijk de eerste stap.

Op ons succes!

Robert