Ik zat net een profiel op één van de social media sites te bekijken en zag daarin een heel bijzondere uitspraak/motto staan: “Live each day, as if it were your last.”
Daar ben ik het helemaal mee eens. Je weet nooit wat er kan gebeuren, en er zijn drie vragen die ik me continu blijf stellen zorgen ervoor dat ik het maximale uit mijn leven haal, zowel voor mijzelf als in bijdrage naar anderen.
Het zijn vragen die me bewust maken van waar ik sta in mijn leven en hoe de kwaliteit van leven is. Een ex-vriendin van me, die me heel dierbaar is nog, heeft kanker, en als ik zie hoe zij enerzijds ermee worstelt en anderzijds desondanks tóch van het leven weet te genieten, dan kan ik niets anders dan bewondering en respect hebben voor de manier waarop zij in haar leven staat. Direct komt de opmerking ‘Voeg je dagen aan je leven toe, of leven aan je dagen?‘ in me op. Het gaat juist om de kwaliteit van je leven, die de inhoud zo bijzonder maakt, niet de lengte.
Mocht mijn ‘kaartje voorliggen’ en ik zou mogen gaan, dan kan ik terugkijken op een bijzonder leven, waarin ik vele uitdagingen ben aangegaan en zelfs vele heb overwonnen. En hoewel ik graag nog een tijdje zou willen blijven in deze boeiende wereld, besef ik ook dat het oké is als mijn leven zou eindigen wanneer het er de tijd voor zou zijn. Ik ben blij met wat ik in de wereld achterlaat. Ik laat hem in ieder geval beter achter, dan dat ik hem aantrof.
Door elke keer weer die drie vragen te stellen, besef ik me wat nu echt waarde heeft in mijn leven, waar ik mijn aandacht aan wil geven en wat een prioriteit mag zijn. Die drie vragen zijn “Did I live? Did I love? Did I matter?”
Het zijn die vragen die ik op mezelf richt, en daarmee reflecteer op mijn leven, alsook zie wat de impact is die ik op anderen heb gehad.
Het leven is namelijk zo kort, dat we nauwelijks beseffen dat we in sneltreinvaart op onze eindbestemming afgaan. En het zou ontzettend jammer zijn als we bij de Hemelpoort (spoor 1 😉 ) aankwamen en beseffen dat we ons onbewust enkel hebben gefocust op de plaats van bestemming, in plaats van te genieten van het uitzicht, of zelfs af en toe ons voertuig hebben laten stoppen om uit te stappen en te genieten van de omgeving. We zijn zowel passagier als machinist van ons eigen leven, en daarmee ligt de verantwoordelijkheid van dat leven bij onszelf.
Slechts enkelen hebben besloten om uit die trein te stappen en het levenspad te bewandelen. Dat zijn vaak de mensen die raar aangekeken worden, omdat ze niet van deze tijd zijn, althans zo wordt gezegd. Of het zijn de mensen die weten hoe waardevol het leven is en het niet zomaar voor normaal aannemen. Het zijn de mensen die iets hebben meegemaakt in hun leven en beseffen dat het leven niet op de automatische piloot moet blijven draaien. Die door verlies of ziekte binnen de kaders van hun nieuwe grenzen het maximale uit hun leven willen halen, of soms nog pogingen doen om buiten die grenzen te komen (tja, ik ben er ook zo één…).
Wat is het toch dat we in een wereld leven waarin mensen met elkaar vergeleken worden en de waarde van iemands leven geschat wordt op dat zijn prestaties zijn geweest? Hoe vaag het leven ook is, en wetenschappers, filosofen zijn al millennia bezig met het raadsel van leven te ontcijferen, er lijkt mij in ieder geval 1 ding duidelijk. En dat is dat het leven een ervaring is. Een leerweg. Een speeltuin als je zelfs zou willen. Waarin je aan de levende lijve mag ervaren hoe het is om te leven. Dat is iets wat jammergenoeg ver weggestopt is als ik zo naar onze hedendaagse cultuur kijk. Die TGV van ons leven raast sneller en sneller en sommigen lijken zelfs al vergeten dat er nog een leven buiten de coupé is. Ze zien slechts enkel het uitzicht door het raampje nog en moeten diep graven om zich te herinneren hoe het was om buiten te spelen of in eigen ervaring over het pad van het leven te lopen.
Maar de clou is, dat juist doordat je in je eigen tempo over jouw pad blijft lopen, je jezelf in staat stelt om te genieten van wat je onderweg tegenkomt, en niet als een malle bijft sjezen tot je erbij neervalt.
Tja, de wereld draait sneller dan ooit en de afstanden worden kleiner dan ooit. En misschien wel daarom is het juist zo belangrijk om de tijd te nemen om de kwaliteit van het leven te waarderen en te vergroten, door stil te staan of in ieder geval vaart te minderen en jezelf af te vragen:
Do I live?
Do I love?
Do I matter?
Op ons succes.
Robert
[…] drie vragen zijn: Do I live fully? Do I love openly? Do I matter? En elk van deze drie vragen zette me onlangs weer opnieuw aan het […]