“Life is like a box of chocolates”. Met deze woorden werd Tom Hanks als Forrest Gump superberoemd. Wereldwijd sloeg de film in als een bom. Maar wat maakte de film nu zo bijzonder? Wat is het moraal van het verhaal, waardoor het zo aangrijpend en herkenbaar is? Mijn visie op de film:
In de film verteld Tom Hanks zijn levensverhaal aan passagiers die op hun bus aan het wachten zijn. Van zijn jeugd, waarin hij als een niet zo slimme jongen met een fysieke handicap (zijn benen zijn misvormd en moeten in de ‘steigers’ om te kunne blijven staan) zijn beperking leert te overkomen en het uiteindelijk zelfs als kracht weet te gebruiken. Van het nationale footballteam verlaat hij uiteindelijk met een ‘college degree en vertrekt naar het leger, waarin hij zijn beste vriend Bubba ontmoet. Wanneer hij wordt uitgezonden naar Vietnam redt hij de levens van het halve peloton, inclusief die van zijn luitenant Dan, die zijn beide benen verliest in de strijd. En na zijn dienst begint hij een visserscarrière in de garnalenbusiness. Waarom ik dit allemaal vertel?
De onvoorziene omstandigheden in Gump’s leven zorgen ervoor dat zijn leven de meest ongebruikelijke wendingen neemt. Frappant genoeg weet hij uit vrijwel elke ervaring iets positiefs te halen. Wellicht door de opmerking van zijn moeder. Zij vertelt hem dat het leven een route bevat. Een destiny, een punt waar je naartoe werkt en leeft en dat wat je doet niet zomaar lukraak is.
Vanuit zijn handicap wordt hij nationaal footballspeler, en in het leger klimt hij op naar een van de beste soldaten van het moment. Zelfs op de garnalenboot weet hij zichzelf zo goed te redden, dat hij er uiteindelijk voor zorgt nooit meer te hoeven werken.
Is het leven inderdaad een doos chocolaatjes? Wanneer ik denk aan wat er voor chocola op de markt te krijgen is, dan komen de meest gangbare smaken in mijn gedachten langs: melk, puur, wit, zwart, zoet, bitter, gekleurd, met nootjes, met sinaasappel, met mint, zachte vulling, karamel, noga, crème; de lijst lijkt oneindig.
Voor elke smaak kan ik wel een situatie in mijn leven bedenken waarop de vulling van toepassing is op het betreffende chocolaatje. In dat opzicht zou de stelling van meneer Gump wel kloppen. Maar voor wie zich de film nog goed kan herinneren, weet dat bovenstaande oneliner niet compleet is neergezet.
“Life is like a box of chocolates, you never know what you gonna get”
En met name dit laatste zet mij aan het denken. ‘Je weet nooit wat je krijgt’. Is dat zo? Hoe zit het dan met al die mensen, die motivational speaker, trainers, coaches, managers, leraren, ouders en vrienden die in vol enthousiasme en overtuiging roepen dat je jouw eigen leven creëert? Weten die dan precies wat voor chocolaatje ze krijgen? En zo ja, hoe weten ze dat dan?
Het einde van het verhaal nadert. Gump heeft zijn jeugdliefde Jenny opgezocht, is met haar getrouwd en voedt samen met haar hun kind (ook Forrest genaamd) op. Weer eens komt er een onverwachte wending in de film, wanneer Jenny vertelt dat ze ongeneeslijk ziek is en uiteindelijk in het verloop van het laatste stuk overlijdt.
Wanneer Forrest bij haar graf staat denkt hij nog eens met weemoed terug aan wat zijn moeder heeft gezegd. “Maybe momma was right by saying we all have a destiny. Lieutenant Dan says we’re all just floating around… I think maybe we have both. Both things are happening at the same time.”
Stel je voor dat het leven een doos chocolaatjes is, en dat je weet welke smaken er in die chocolaatjes zitten. En stel je voor dat je weet dat je de hele doos uiteindelijk zult eten, hoe eet je dan die doos chocolaatjes op?
Misschien zitten er smaken tussen die je lekker vindt, misschien zijn er chocolaatjes die je liever links laat liggen. Het uitzonderlijke is dat je een keuze hebt welke chocolaatjes je kunt eten. Door trial and error proef je van de chocolaatjes die je het liefste eet, en logischerwijs pik je diegene eruit die je het lekkerst vindt. Af en toe een occasional chocolaatje die je niet smaakt leert je dat er ook onverwachte situaties voorkomen in het leven, waarvan je wellicht niet had verwacht dat het zo bitter of wrang zou zijn.
De grap is, dat smaken verschillen, en dat sommigen van bittere chocola houden en anderen van zoete. Met andere woorden, de manier waarop je tegen het leven aankijkt, is afhankelijk van jouw smaak. Het is onze conditionering in combinatie met onze persoonlijke voorkeur die ervoor zorgt dat we een bepaalde situatie prettig of onprettig vinden. Dit bepaalt over het algemeen ons humeur, onze energie en onze communicatie naar de buitenwereld.
Maar feit is, dat je in de doos vol chocolaatjes soms ook een chocolaatje gepresenteerd krijgt die je liever niet wilt, maar toch voor je kiezen krijgt. Hoewel je altijd de keus hebt om het smerig te vinden en er met ongenoegen van te eten, heb je ook de mogelijkheid om er op een andere manier naar te kijken en je smaakpapillen te kans te geven daadwerkelijk de verschillende substanties te proeven. Wellicht dat je er nog iets uithaalt waarvan je denkt dat je kunt gebruiken in een andere situatie.
Simpel gezegd; hoe benard of penibel een situatie ook lijkt, de kans s groot dat je er iets uit kunt halen waar je wat aan hebt. En in het gekste geval levert je het nog iets op waar je voor de rest van je leven profijt van hebt. Of het nu gaat om een kwakkelende gezondheid, het beslechten van een ruzie of geschil of het runnen van een garnalenbusiness.
Life is like a box of chocolates. Taste them all.
Op ons succes.
Robert
