Je hebt er vast wel eens bij stilgestaan. De dood. Maar hoe vaak heb je dit onderwerp met anderen besproken? Het lijkt iets te zijn wat alleen ter sprake komt bij begrafenissen, terminale mensen en bejaarden. En toch wacht de dood ons allemaal op.
Al op jonge leeftijd geloofde ik dat de dood voor mij niet het einde betekende. Ja, misschien wel van mijn leven op deze aardbol, maar zeker niet in mijn universele bestaan. Ik heb dan ook dikwijls nagedacht over de dood. Misschien om dat mijn Schorpioen-sterrenbeeld gefascineerd is door het morbide, misschien omdat ik op vroege leeftijd al wist dat mijn leven niet over rozen zou gaan en ik meer dan eens de dans met de dood zou hebben. Een dans die ik overigens tot nog toe heb weten te ontspringen.
Met een Out of Body Experience (OBE), een comateuze ervaring en een bijna-dood ervaring alsook het verlies van diverse dierbaren – waaronder mijn vriendin en vader in hetzelfde jaar – heb ik inmiddels ook aardig wat persoonlijke ervaringen om de dood als gespreksonderwerp aan te snijden, en het taboe dat erop ligt te doorbreken.
Als de dood
Niemand wil het er over hebben. Maar zoals ik al zei, we krijgen er allemaal mee te maken. We gaan uiteindelijk allemaal dood. Ons leven is eindig. Maar zolang we 20, 30, 40, of zelfs 60 zijn vermijden we de dood alsof het bespreken ervan al een vergroot risico geeft op de ervaring ervan.
Zoals we allemaal weten is struisvogelpolitiek nooit de beste benadering om ergens mee om te gaan. Je ogen afwenden voor wat je niet wilt zien, horen of voelen zorgt eerder voor een hogedrukpan-effect dat vroeg of laat, en altijd op het minst gelegen moment uitbarst. Het is daarom ook niet vreemd dat de dood als alledaags gespreksonderwerp een taboe is voor velen.
We zijn er bang voor. De dood. Of liever gezegd, we zijn bang voor het eindige. Want wie weet wat erna komt? Is er leven na de dood? Hou je op met bestaan zodra je je laatste adem uitblaast? Of transcendeer je naar een nieuw leven; dezelfde ziel in een ander jasje? De gedachten en meningen zijn legio, maar feit is dat niemand precies weet wat er na de dood is. Er is nog meer dan genoeg dat wij mensen niet weten, en de dood is daar een goed voorbeeld van. En dat maakt ons bang.
Angst voor het onbekende
Omdat er zoveel meningen zijn over wat de dood betekent, wat erna is en hoe je leven dat je nu leeft reflecteert op de ‘dag des oordeels’, hangt er grote onzekerheid rondom de dood. We zijn er bang voor, en daarom willen we het liever niet bespreken.
Maar hoe bijzonder zou het zijn als je de dood of zelfs jouw dood met familie en geliefden bespreekbaar zou kunnen maken. En dan heb ik het niet eens over de vraag of je begraven of gecremeerd wilt worden of enig geloof dat je al dan niet hebt over wat er na de dood is – dit laatste is een discussie waar geen winnaars uit voortkomen.
Ik denk niet zelden na over de dood. Niet omdat ik klaar ben met mijn leven of dat ik vermoed dat mijn einde nabij is, maar omdat ik me bewust ben van mijn eindigheid. Door openlijk te praten over de dood en wat het betekent is de lading die erop ligt afgenomen en kan ik het nog makkelijker omarmen als onderdeel van het leven.
De dood omarmen
De dood is onderdeel van het leven. Net zoals een geboorte onderdeel is van het leven. We zien het ene als einde en het andere als begin. De ironie echter, is dat we rondom de geboorte van een baby tal van plannen maken. Hoe het ter wereld moet komen, wat voor opvoeding het gaat krijgen en uiteraard welke naam het krijgt. Wanneer we de dood zouden omarmen als onderdeel van het leven, dan zou den we ook veel beter in staat zijn om het taboe te doorbreken, het onderwerp bespreekbaar te maken en naar mogelijkheden te zoeken om het sterfproces op de best mogelijke manier te laten plaatsvinden – zoals we dat op dit moment doen bij een geboorte.
Door de dood te accepteren, zeker als je te maken hebt gehad met gezondheidsuitdagingen, kan het je helpen om een ander perspectief te krijgen op het leven. Omdat je gedwongen wordt door de ziekte of aandoening de dood als mogelijkheid te zien op kortere termijn in plaats van iets dat ooit zou kunnen gebeuren, kan het zijn dat je het leven met al zijn bijzonderheden en beperkingen meer kunt gaan waarderen.
Leef voor de dood
Wat ik met dit artikel beoog is niet zozeer het onderwerp aansnijden om naar de dood toe te leven, maar juist om het leven vóór je dood meer te gaan waarderen, om met een purpose te leven, en daardoor ook de dood te zien als belangrijk en zelfs een essentieel aspect van je leven. Hoe wil jij nu leven, wetende dat je vroeg of laat doodgaat? Het besef dat je leven eindig is ga mij het inzicht om bewust te leven. Om mijn tijd zinvol te maken, anderen te helpen op hun pad in deze wereld, zodat, wanneer ik ga, ik weet dat ik er alles aan gedaan heb om diezelfde wereld beter achter te laten dan dat ik heb bij mijn geboorte heb aangetroffen.
Een moeilijke opgave, ik weet het. Omdat de wereld continu verandert. En, zo het lijkt, in een steeds sneller tempo. Maar dat neemt niet weg dat er nog genoeg te doen valt tot het moment dat je kaartje voor ligt en je de beperkingen van een fysiek lichaam mag loslaten.
Tot het moment dat we dood gaan heb je daarom een paar opties. Leef je leven zoals je dat altijd gedaan hebt en vermijd na te denken of te praten over de dood. Praat over de dood, maar doe er verder niets mee. Of waardeer het leven, omdat de dood altijd aanwezig is. Zeg die dingen die gezegd moeten worden, doe wat je hart je ingeeft en maak een verschil in het leven van dierbaren en anderen, en waardeer wat er te waarderen valt. En ik geloof, dat als je je leven werkelijk zinvol en van betekenis voor anderen weet te maken, dat je zelfs de dood overstijgt en onsterfelijk wordt.
Het leven is kort. De korte tijd dat je hier bent is slechts een fractie van het totale bestaan. So stop and smell the roses. Al was het maar voor even.
Hier is mijn vraag voor jou: wat betekent de dood voor jou?
Ik ben benieuwd naar je mening en gedachte. Laat daarom hieonder je reactie achter en ik kom er zeker bij je op terug.
Op jouw succes,
Robert
Als je dit artikel over het doorbreken van de dood als taboe waardevol vond, deel het dan met mensen in je netwerk.
PS: kom je steeds weer die momenten tegen waarin je niet sterk in je schoenen staat? Is het tijd om echt de basis te leggen voor een leven van zelfvertrouwen en eigenwaarde? Download dan hier mijn gratis boek Sterker Dan Ooit.
Prachtig verhaal Theo. En inderdaad, je kleindochter is een pientere dame; op zo’n jonge leeftijd al het concept van de dood begrijpen en zonder enige vertwijfeling de vraag stellen.
Ik hoop, net als je kleindochter, dat je nog een mooi en vooral gezond leven toebedeeld mag krijgen. Hoe we gaan is altijd onzeker.
Ik heb zelf meerdere malen op de afgrond van de dood gestaan. Ook al ben ik slechts 38 ten tijde van dit schrijven, ik weet dat mijn leven eindig is, en schroom niet voor de dood – oe deze ook komt. Vooralsnog kies ik er zelf niet voor om uit het leven te stappen, daar acht ik mijn eigen leven te waardevol voor. Bovendien ben ik van mening dat ook de dood een proces is. Zou ik ervoor kiezen om het heft in eigne handen te nemen, dan tracht ik iets onder controle te houden dat niet in mijn controle ligt en krijg ik mogelijk de ‘les’ van het karma, waar ik zeker in geloof, nogmaals.
Hoe we ook deze wereld verlaten, voor mij is de vraag “Hoe leef ik vandaag en de rest van mijn leven?” een centrale. Of we nu geloven in God, Jezus, Allah, Krishna, Buddha, The Flying Spaghetti Monster of het Nietzsche’s nihilisme.
Dank je wel voor je reactie.
Robert
Beste Lucie,
Dank je wel voor het delen van je waarheid. Mooi hoe je het leven ziet, alsook de dood en de eeuwigheid die erop volgt.
Ik ben 71 jaar jong, mijn hersens werken (nog) goed. Wat mijn fysieke gebreken en beperkingen valt het niet tegen. Mijn nieren werken nog maar voor 60% en ik heb last van dichtgeslibde bloedvaten met als gevolg, dat mijn lichaam (onderbenen en voeten) te veel vocht vasthoudt. Dit euvel wordt opgelost door de inname van plaspillen. Ik zat laatst met mijn 5-jarige kleindochter Mai-Lynn in de tuin en vroeg ze mij uit het niets: ‘Opa, als jij dood gaat komt jouw ster dan aan de hemel te staan en kan ik jou dan ‘s avonds zien?’ Tja, die kleine heeft mij al vaker vragen gesteld waar je niet 123 een antwoord klaar voor hebt (van wie zou ze dat toch hebben?) en na wat bedenktijd antwoordde ik: ‘Mijn ster komt inderdaad aan de hemel, maar niet iedereen heeft een ster. Opa zit dan in de ster die voor jou het meeste opvalt’. Mijn hand vastpakkend reageerde de kleine wijsneus: ‘Blijf dan nog heel lang bij mij opa, van dat lang kijken naar die sterren krijg ik last van mijn nek’. Of ik zelf vaak over de dood heb gedacht? Niet vaak, maar wel regelmatig. Maar niet om emotionele redenen, zo van wat voor verdriet ik mijn nazaten zou aandoen of dat ik bang zou zijn voor de dood? Dat je dood gaat weet iedereen, maar de manier waarop je dood gaat is nog een onzekere factor. Voor mijzelf en mijn nabestaanden prefereer ik dood te gaan door een fatale auto-ongeluk boven eentje met een langdurige ziektebed. Maar daar heb ik geen grip op, tenzij ik een ziektebed zou willen voorkomen door mezelf van kant te maken. Ik wil hier niet op speculeren, maar ik ben wel al voorbereid op de dood. Mijn administratie en die van mijn dementerende moeder is up-to-date en ik laat niet teveel troep achter, die mijn vrouw en twee zonen plus aanhang zouden moeten opruimen. Ik ben dan weliswaar rooms-katholiek van huis uit, maar ik geloof niet in een hemel, een hel of vagevuur. Ik geloof ook niet in reïncarnatie en dus betekent de dood voor mij een definitief einde. Amen.
Robert, heb jouw betoog gelezen en dank daarvoor. Persoonlijk ben ik mij maar al te bewust van het feit dat ons Leven eindig is op deze aarde maar toch een oneindigheidswaarde heeft na het verlaten van deze aarde.
Daar bedoel ik mee: Een eeuwigheids Leven met God of zonder God.
Jij schrijft dat er velen zijn die het onderwerp “”dood”” vermijden.
En ik wil erbij vermelden dat er velen zijn die het woord eeuwigheid vermijden of er niet in geloven.
De realiteit is dat er NA DE DOOD 2 wegen ons ten deel vallen- Een Leven met de Almachtige God en een Leven zonder HEM.
Geen populair onderwerp en Bedreigend .
Het feit dat zo,n levens belangrijk issue wordt vermeden, gebagatelliseerd , ontkend , en belachelijk wordt gemaakt spreekt boekdelen.
Het Belangrijkste boek ( De BIJBEL) wordt door velen verguisd, belachelijk gemaakt en als niet relevant beschouwd. Zeer Verdrietig.
“”JOHANNES 1:1-5 is o.a.zondermeer de moeite van het Lezen waard
In den Beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God
2) Dit was in den beginne bij God. etc.etc.
** Ben zeer wel bekend met de geestelijke , psychische en fysieke klappen van het leven en toch zeg ik Hij ( ONZE VERLOSSER- JESHUA of tewel JEZUS is de REDDER van de hele WERELD.
Zonder HEM gaan Wij VERLOREN en solliciteren naar de Eewige Dood met de Duivel.- en dat gun je niemand want zoals de Hemel eeuwig blijf zo ook de Hel.
Zware stof maar kan en wil niet anders spreken omdat de BIJBEL ( GODS WOORD) ons waarschuwt en Wij allen hebben een Keuze.
Jaren her heb ik door te zoeken naar de Waarheid ( JESHUA ) een Openbaring gehad dat de Vader en Jeshua EEN zijn en de WEG, DE WAARHEID en HET LEVEN ZIJN.
Als dit Rhema in ons binnenste wordt dan kan Niemand en geen duivel uit de hel , dit beroven. Hoop en bid dat mijn betoog iets mag bijdragen voor anderen.
Robert, wens jou Zijn Liefde en Genade toe. Hartelijke groet. Lucie.