Wees Een Hond

  Het klinkt raar; wat kun je nou leren van een hond? Toch hebben de trouwe viervoeters ons een hoop te bieden naast hun loyaliteit en onvoorwaardelijke liefde. Laat een hond je helpen in je persoonlijke ontwikkeling. Onlangs was ik bij mijn moeder op bezoek. Zij en haar twee teckels, een jong beestje van 4 jaar, en een oude, dove, en blinde van 16 jaar, leven een heerlijk leven en genieten zo veel mogelijk van iedere dag die ze geschonken is. De dochter van één van haar buren, vroeg onlangs of ze haar jonge hondje bij haar mocht laten logeren, zodat zij en haar kersverse man zonder zorgen op huwelijksreis konden gaan. Deze hond, een tweejarig harig beestje, kon het goed vinden met de jongste hond van mijn moeder. De eerste dagen speelden ze veelvuldig en uitbundig; “‘veel beter dan die ouwe, dove en blinde!’ moet de jongste van mijn moeder gedacht hebben. Toch bleken de twee weken ietwat lang en toch wat vermoeiend te zijn om met een overactieve gast opgescheept te zitten. Tijdens mijn bezoek zag ik dan ook dat de jonge teckel, Babette genaamd, het liefste haar eigen ritme aanhield, in plaats van de hele dag rondjes om de salontafel te rennen met de één jaar jongere krullenbol Guapa. Het viel me dan ook op, dat Babette, rustig op de bank hangend, op een gegeven moment duidelijk haar grenzen aangaf, door de jonge enthousiasteling een korte, doch duidelijke snauw te geven. De verbazing was af te lezen van Guapa’s gezicht en even leek het door te dringen, wat Babette bedoelde. Helaas bleek de rust van korte duur, want binnen een paar minuten kwam de temperamentvolle Spaanse hond voor een tweede, derde en zelfs vierde keer met opgetogen hoofd Babette benaderen. ‘Wat heeft dit nu met persoonlijke ontwikkeling te maken?’ hoor ik je denken. Is het je wel eens opgevallen hoe honden onderling duidelijk zijn met hun lichaamstaal wat ze bedoelen (ongeacht het resultaat)? En dat wanneer de ene hond een Nee ‘zegt’, de ander zich niet afgewezen voelt of met de staart tussen zijn benen van het toneel verdwijnt? Honden zijn wat dat betreft een stuk onvoorwaardelijker dan mensen. Zelfs na een snauw heeft een hond nog meer dan genoeg eigenwaarde en zelfvertrouwen om een paar minuten later nog eens een poging te wagen op een potje ravotten of spelen. Hoe vaak komt het niet voor dat wij mensen na een opmerking of zelfs (tijdelijke) afwijzing onszelf flink wat aanpraten, over wat de ander ‘wel niet’ gedaan heeft en waarom. Zelfs wanneer er geen direct contact plaatsvindt, zoals bijvoorbeeld bij een rijexamen, kost het ons meer moeite om voor een tweede, derde of zelfs vierde keer opnieuw het rijexamen in te gaan. Nee, van een hond kun je nog heel wat leren. Om te beginnen zijn eindeloze nieuwsgierigheid en enthousiasme. Een hond zal, mits je hem goed behandelt, altijd met een kwispelende staart je bij de voordeur begroeten. Of je nu vijf minuten of vijf uur bent weggeweest. In het verlengde daarvan toont een hond je altijd zijn onvoorwaardelijke liefde. Zelfs als je hem afblaft voor het verzieken van je kussens (voor de zoveelste keer) zal hij altijd van je blijven houden en je deze liefde met affectie, een lik over je wang of een liefdesbeet in je neus. Het mag dan een hondenleven zijn, maar ik denk dat we nog flink wat te leren hebben van onze viervoeters, als het aankomt op relateren. Wanneer je dus een vriend(in), familielid of je geliefde ontmoet, denk dan eens terug aan hoe jij als trouwe tweevoeter in contact staat met de ander. Wat de ander ook zegt op dat moment, besef dat het van tijdelijke aard is, en dat jouw onvoorwaardelijke nieuwsgierigheid en liefde, enthousiasme van grote invloed zijn in hoe je contact met de ander zal zijn. Misschien heb je zelf een hond, of ken je iemand die er een heeft. Wat kun jij van die natte neus leren? Op jouw succes, Robert