“Waarom hebben alle dingen een naam?” Vroeg een meisje aan haar mentor op een dag. Even was het stil. De mentor antwoordde “wat een prachtige vraag”
Je hebt je naam gekregen van je ouders. En omdat je een naam hebt, kan ik je roepen. En omdat ik je kan roepen, kan je naar me toe komen. En omdat je naar me toe kan komen, kan ik je omarmen. En omdat ik je kan omarmen, kan ik je ook loslaten.
Dit gedicht is afkomstig van het boek Vonken van Verlangen en het geeft voor mij duidelijk aan hoe we met labels om kunnen gaan.
Alles in de wereld heeft een betekenis gekregen op het moment dat we er een woord aan gegeven hebben. Zonder het woord is de betekenis nog vrij. Zodra iets een label heeft gekregen, komen andere labels gemakkelijker. Voor je het weet lijkt alles met alles verbonden.
We leven elke dag in een oerwoud van woorden waar we betekenis aan moeten geven, ook al is die betekenis soms ver te zoeken. Ons brein zoekt, als een hittezoekend raket, naar dat wat opvallend is, beoordeelt het op mate van belangrijkheid, potentieel gevaar, en geeft er vervolgens betekenis aan: een overstekende duif op het fietspad: niet gevaarlijk.
Maar in sommige gevallen kan een label of naam juist voor een flinke verlichting zorgen. Misschien heb je wel eens een ‘onderbuik-gevoel moment’ gehad; een situatie waarin je intuïtie je iets wilde vertellen, maar je de woorden er niet voor kon vinden. Tegelijkertijd voelde je heel duidelijk aan dat er iets moest gebeuren of veranderen.
Je onderbewustzijn regelt nagenoeg al je dagelijkse handelingen, en het is daarom ook belangrijk om stil te kunnen staan bij wat het je wil vertellen. Hoewel niet alle informatie kraakhelder overkomt en direct te vertalen is naar de taal van je rationele brein, is het kunnen aanvoelen al een grote vaardigheid die meer waarde biedt.
We leven in een wereld waar de logica steeds meer de overhand krijgt. Alles lijkt volgens schema’s, logaritmes en plannen te moeten. Er zijn overal deadlines voor, en de lijst met afkortingen die je logische centra in je hoofd overuren doen draaien, neemt alsmaar toe.
Echt voelen lijkt er haast niet meer bij. Terwijl hierin juist een enorme kracht voor mensen ligt.
We gebruiken nog steeds spreekwoorden als ‘iets ligt je zwaar op de maag’, ‘een brok in je keel hebben’, of iemand vragen ‘wat heb jij op je lever?’ Al deze omschrijvingen zijn gebaseerd op het lichamelijke, het tastbare, en voelbare.
Je open kunnen stellen voor wat je voelt, emotioneel, maar ook intuïtief, is in de ogen van velen een teken van zwakte. Omdat je ‘emotioneel’ bent, laat je zien dat je feilbaar bent, dat je kwetsbaar bent, en dat je dus niet de sterkste bent.
Vanuit een rationeel perspectief gezien kan ik deze argumenten begrijpen. Maar dit betekent niet dat het waar is, wat er verondersteld wordt.
In de TED-talk van Brené Brown geeft zij deze stelling een fantastische onderbouwing. Haar talk heet “The Power of Vulnerability”.
Wanneer je jezelf kwetsbaar kunt opstellen, dan sta je jezelf toe om emoties en gevoelens te laten stromen. Des te groter de rol is die gevoelens mogen spelen, des te sterker ook de signalen van je intuïtie om je boodschappen te geven vanuit je onderbewustzijn.
Onderbuikgevoelens kunnen je dan ook erg goed helpen bij lastige keuzes, die je voor je hebt liggen. Denk bijvoorbeeld aan een verandering van je werk, een financiële investeringsmogelijkheid die je pad kruist of een relatie waarin je de keuze hebt tussen nieuw leven inblazen of hem beëindigen.
Vaak zegt je intuïtie al meer dan genoeg, maar proberen we door middel van onze ratio de argumenten en redenen te vinden om de beste keuze te maken. Terwijl je gevoel of intuïtie er juist is om de meest geschikte keuze te maken, en je ratio deze keuze op praktische wijze moet zien uit te voeren.
Het is dus eerst het hart, en dan het hoofd. Niet andersom.
Begrijp me goed, we hebben beide delen nodig; het is niet een ‘zwart-wit-verhaal’, waarbij je moet kiezen tussen de ene of de andere. Dat wat je in je intuïtie aanvoelt, is een signaal dat doorgegeven en vertaald moet worden aan je brein. En het is wanneer deze vertaling gemaakt is, dat je werkelijk de keuze hebt om de beslissing te nemen wat je met de labels wilt.
Zoals ik aan het begin al schreef: iets moet eerst een naam of label krijgen voor het werkelijk betekenis kan krijgen. Zodra iets eenmaal betekenis heeft, lijkt het in de meeste gevallen een etiket, dat niet meer te verwijderen is.
Neem beroepen, aandoeningen, titels maar eens als voorbeeld: je bent ex-staatssecretaris, voormalig directeur, Olympisch kampioen, cancer-survivor; zelfs ex-gedetineerde.
Er zijn zoveel gevallen waarin we refereren naar de naam die we ooit gekregen hebben; terwijl dat in lang niet alle gevallen in ons voordeel speelt.
Wat je ooit gedaan hebt, wordt hiermee een onderdeel van wie je bent; je identiteit.
Je bent je titel, je ziekte, je functie; je hebt het. En dat wat je hebt gekregen kun je ook weer loslaten. De identificering van wat je hebt en doet, zorgt eerder voor een vernauwing van de persoon die je werkelijk bent, dan voor een verbreding.
“Wie je werkelijk bent, is dat wat nooit verandert”, leerde ik ooit van een wijze mentor. Deze simpele uitspraak deed mijn kaart van de wereld ten aanzien van wie ik werkelijk was, totaal veranderen, omdat het liet zien dat er feitelijk geen grenzen zijn aan de ware identiteit van jezelf.
Al het andere is “fluff”; opvulling waar we, meestal van uit onzekerheid, enorm veel waarde aan hechten, en daarom uit angst niet meer los durven te laten.
Wat zou er gebeuren als je deze etiketten, labels en namen los zou laten? Zou het je wie je werkelijk bent in de puurste zin veranderen? Zou je minder waard zijn? Of juist meer?
In sommige gevallen is het loslaten van een label een enorme opluchting, in andere misschien eerder een grote angst, die werkelijkheid wordt (wie ben ik als ik mijn beroep niet ben?)
Hoe je er ook tegenaan kijkt – ik nodig je uit om die etiketten die je ervan weerhouden om te zijn wie je werkelijk bent, te omarmen, en vervolgens langzaam los te laten, vanuit de wetenschap dat je meer bent, dan deze labels en etiketten.
Je bent niet je lichaam. Je bent niet je beperking. Je bent zelfs niet je gedachten of gevoelens.
Laat je daarom niet langer tegenhouden door de namen die je hebt gekregen en verzameld; en durf de sprong te nemen om te ontdekken wie je nog meer bent.
Op jouw succes,
Robert
PS: Deel dit artikel door op de sociale mediaknoppen hieronder te klikken, zodat jouw vrienden ook van deze informatie kunne profiteren.
