Vanavond zat ik in de auto van een mededeelnemer waarmee ik de eerste workshop van een lieve vriendin van me heb bijgewoond. Hoewel het een boeiende en zeer informatieve workshop was, waarin ik onder meer opnieuw te horen kreeg dat als we een groot probleem willen aanpakken, we beter in kleine stapjes kunnen beginnen.
Nog voor de pauze was mijn inzicht dat een groot probleem vaak complex is en dus vaak bestaat uit kleine probleempjes. En laat het nou zijn, dat als we in kleine stapjes die kliene probleempjes aanpakken we gestaag, maar ZEKER, het grote en complexe probleem overwinnen! Boeiend.
Voor mij is een probleem niets meer dan het verschil tussen de gewenste situatie en de huidige situatie. Dat maakt het woord probleem tenminste niet zo zwaar beladen, maar maakt het behapbaar. “… Oh, is aat het verschil tussen wat ik heb en wat ik wil? Hmm, I can do that!” – Maar wat heb ik nu net gedaan?
Het is de manier waarop ik naar een situatie kijk. Is het glas half vol, of half leeg? De wereld buiten mijzelf kan ik misschien niet (direct) veranderen, maar mijn interne wereld tenminste wel. En hoe groot een probleem ook is, het zou geen probleem zijn als er ook geen oplossing voor is, right?
Het grappige is, dat op het moment dat we de workshop verlaten, de bestuurder en ik in een conversatie terechtkomen (zij noemde het ene discussie), waarin het gaat over het in beweging krijgen van anderen. In de daaraan voorafgaande context had ik zojuist uitgelegd dat ik me als trainer wil gaan richten op het motiveren en verder ontwikkelen van anderen om meer uit zichzelf te halen. ‘Groeien’ noemen ze dat ook wel. En daarbij wil ik graag veel mensen inspireren meer uit hun leven te hlaen. Heel veel mensen.
“MAAR dat lijkt me nogal lastig om grote groepen mensen te trainen, want hoe krijg je nou alle mensen in beweging?”, krijg ik als scherpe vraag voorgeschoteld. Niet iedereen leert even makkelijk en sommige mensen hebben na 1 workshop misschien wel meer enthousiasme om aan de slag te gaan, maar dat verdwijnt na verloop van tijd. Als je coacht, dan ga je tenminste een langer traject in en kun je ze op een gedegen manier begeleiden” – Tja, dat klopt. En het kost veel tijd om 1 persoon te krijgen waar hij wilt zijn.
Om grote groepen mensen aan te spreken heb je dus een andere aanpak nodig, en voordat ik mezelf betrap op het weggeven van mijn ‘gouden eieren’ bemerk ik dat ik te maken heb met iemand die misschien liever naar het probleem kijkt dan naar een oplossing. Dit in mijn achterhoofd houdende besluit ik een andere aanpak te kiezen en om meer duidelijkheid te vragen wat ze precies bedoeld. Al gauw krijg ik een duidelijk beeld wat het probleem is: mijn gastvrouwbestuurder heeft een functie waarin ze te maken heeft met mensen die niet in beweging willen komen en liever de verantwoordelijkheid voor hun burnout aan anderen willen toespelen. Zij op haar beurt heeft de rol van adviseur om voor een oplossing te vinden voor het probleem. Tja, niet even makkelijk… Maar zeker niet onmogelijk!
Ik besluit een voorbeeld te geven om mijn standpunt duidelijk te maken. “Ooit hoorde ik een verhaal over Thomas Edison, de uitvinder van onder meer de gloeilamp. Wist je dat hij meer dan 1100 pogingen heeft gedaan om uiteindelijk een spoel te vinden die niet doorbrandde, zelfs na meerdere keren bleef werken en bovendien ook nog voldoende licht gaf! Toen een journalist meneer Edison interviewde stelde hij de vraag “Zo meneer Edison, hoe voelt het om 1100 keer te falen in uw poging een gloeilamp te maken?” Hierop antwoordde de pientere man “Falen? Falen? Hoe bedoel je, falen? Ik heb 1100 keer een manier gevonden hoe je niet een gloeilamp kunt laten werken.”
Wat dit verhaal mij laat zien is de manier waarop je naar een probleem kunt kijken en hoe je met de situatie omgaat. Bovendien laat het verhaal zien waar meneer Edison op gefocust was. In ieder geval niet op het probleem, wan ik ken niet veel mensen die bereid zijn om meer dan 1000 keer iets te doen zonder het gewenste resultaat te behalen. Nee, in dat geval blijft het in veel gevallen bij 2, misschien drie keer proberen… (don’t get me started on that one).
Het wordt een interessante conversatie, want wat ik ook zeg, mijn gastvrouwbestuurder blijft volhouden dat niet iedereen zo toe te spelen is. Mijn antwoord daarop is dat ik daarom ook graag met gemotiveerde mensen werk, en niet met mensne die de verantwoordelijkheid voor hun eigen leven niet willen of durven te nemen en zichzelf dus liever zien als slachtoffer van hun omgeving.
Het grappige is zelfs, dat naarmate de conversatie meer en meer de diepte in gaat ik er steeds meer plezier in krijg en voel dat ikzelf in ieder geval mezelf heb geconditioneerd om op mogelijkheden te blijven focussen en niet op problemen of belemmeringen.
Hoe doe jij dat? Waar ligt jouw focus? Hoe ga jij met problemen om (groot of klein)? Betrap je jezelf er wel een sop dat je denkt “…ja, maar…” of “dat is onmogelijk” wanneer je voor een uitdaging staat?
Welk doel je ook hebt, op het moment dat je hem gesteld hebt, en met veel enthousiasme er tegen aan gaat, kom je iets tegen wat je een probleem kunt noemen. Hoe ga je er dan mee om? Stop je? Of zoek je een manier om het probleem op te lossen en dichterbij je gewenste resultaat te komen?
En wat levert het je op als je een oplossing voor het probleem zoekt? ‘Niets’ zul je misschien denken als je geen oplossing vindt, maar zelfs dan levert het je nog iets op. En ook als je uiteindelijk wel een oplossing vind om je probleem te tackelen, vraag je dan af wat je in het proces hebt gedaan. Mijn vermoeden is dat je je creatieve kant hebt aangeboord om een oplossing te vinden. En dat is net als het trainen van een spier. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het je uiteindelijk zult afgaan.
Het is dus maar hoe je naar een probleem kijkt. Niet alleen zorgt het al voor een verandering in perceptie wanneer je een probleem op een aangenamere en minder dramatische manier definieert, maar ook zorgt het voor de ontwikkeling van je creatieve geest. En waar zouden we zijn als we geen problemen hadden? Waarschijnlijk hadden we niet half de luxe die we nu kunnen genieten, omdat we niet zouden zoeken naar het verbeteren van producten. “…Het werkt toch?” zou je dan denken als je bijvoorbeeld ’s morgens een ketel water op zou moeten zetten om vervolgens koffiebonen te malen, te filteren en te begieten met heet water. Op die manier krijg je ook koffie. Ja, dat klopt. En zonder de doorontwikkeling en het tegenkomen van het ‘probleem’ van sneller en gemakkelijker koffie zetten zouden apparaten als het conventionele koffiezetapparaat, de Senseo of de Nescafé niet bestaan. Denk er maar eens over na, wat het vinden van problemen ons inmiddels heeft opgeleverd. Vrijwel elke nieuwe uitvinding die vandaag de dag wordt gedaan, berust op het oplossen van een bestaand probleem, en is daarmee een stimulans om te blijven verbeteren.
Vraag je eens af wat het meeste plezier, wat de meeste genoegdoening geeft. In problemen blijven denken en hopen dat iemand anders uiteindelijk met het verlossende juiste antwoord komt, of een probleem van een andere kant kunnen bekijken en daarmee uiteindelijk tot een oplossing komen? Welke mindset wil je hebben?
Bedankt voor het lezen.
Op jouw succes,
Robert
Wil je meer weten over doelen stellen en problemen aanpakken? Kom dan naar mijn eerste twee workshop op 9 en 17 November aanstaande!
Klik hier voor meer informatie en aanmelden
