4 Mei 2010. De hele dag al breng ik door in Ommen, zo’n heerlijk dorp in het Oosten van Nederland. Ik volg een mediaworkshop met jongeren uit heel Europa. Met enthousiasme en samenwerking wisselen we theorie over wat voor media we gebruiken, hoe we het kunnen inzetten en hoe we de nieuwsgierige weblezer enthousiast kunnen maken voor actieve deelname met media.
Plaatjes schieten, geluidsfragmenten opnemen en video’s recorden om een totaalpakket aan mediavormen te gebruiken. Ikzelf mag mezelf co-producer noemen, gelijk met acteur, geluidstechnicus, interviewer en cameraman.
Vrijheid
Op het landhuis waar de workshop plaatsvindt kunnen we in alle vrijheid genieten van de aanwezige faciliteiten. We doen verslaglegging van belangrijke gebeurtenissen, alsof we een dun plakje van de grote Tijdtaart afsnijden, uit het rek Oneindigheid halen en vastleggen voor toekomstige generaties.
Van half twaalf in de ochtend tot kwart voor zes in de avond ben ik bezig mijn kennis en vaardigheden te vergroten op het gebied van compositie, invalshoeken en andere film-schooting activiteiten. Ik heb het zo naar mijn zin, dat ik straal vergeet dat ik om half zes een afspraak zou hebben in Haarlem. Wanneer ik op de tijd geattendeerd wordt, bedenk ik me geen moment en excuseer me vanwege mijn abrupte velrlof. Hoewel ik weet dat het oké is voor de rest van de groep, hoor ik enige lichte teleurstelling als ik ze gedag zeg. “Was je nog maar even langer gebleven” hoor ik ze denken.
Keuzes
Op het station van Ommen aangekomen praat ik nog even na met een vriend. Over keuzes en dat het een goede leerschool is voor zowel mijzelf als de anderen uit de groep. Om voor jezelf te kiezen, en er ook voor anderen te zijn. De clou is, om jezelf op de eerste plaats te zetten. Doe je dat niet, dan ga je over je grenzen heen en put je jezelf uit. Op den duur ben je bekaf, overspannen of heb je zelfs een burnout en kan je voor niemand, inclusief jezelf, niets meer bieden. Zorg eerst voor jezelf. Daarna voor anderen. Wederom keuzes die je op je pad krijgt.
Mijn overstap in Zwolle gaat goed. We hebben genoeg tijd om nog een versnapering te nuttigen terwijl we op de trein naar Amersfoort wachten. Het is alles bij elkaar een ruime twee uur reizen en voordat ik thuis ben zal het half negen zijn.
Respect
Eenmaal in Amersfoort heb ik nog maar één overstap. Die op Amsterdam. Het statoin staat vol en ik besef me dat het goed zou kunnen zijn, dat ik om acht uur in de trein zit, wanneer ik mijn twee minuten stilte neem om de oorlogsslachtoffers te herdenken. Ik hecht enorme waarde aan mijn vrijheid en vind het daarom op z’n minst respectvol en eervol om die verkregen vrijheid te waarderen door voor twee volle minuten mijn totale aandacht, eerbetoon en dankbaarheid te tonen aan hen die hun leven hebben gegeven voor mijn vrijheid.
Op het perron hoor ik een Amerikaans echtpaar aan een conducteur vragen of hier de trein naar Amsterdam staat. Ik vertel ze, zonder te bedenken of het gepast zou zijn of niet, dat de trein die nu op het spoor staat naar Schiphol gaat en dat de volgende naar het Centraal Station zal rijden. “Ik ga zelf ook die kant op”, voeg ik er nog aan toe.
Eenmaal in de coupé zie ik dat het echtpaar naast ons is gaan zitten. Misschien omdat ze dan een houvast hebben en me kunnen aanspreken voor als ze iets zouden willen vragen. Misschien om een andere reden. Gedurende de reis hoor ik ze praten over het landschap, hoe dicht alles hier op elkaar staat (vergeleken bij hen thuis). We rijden langs de prachtige Vinkeveense plassen en het beeld geeft me een rustig gevoel. Besef, dankbaarheid, glimlach, paradijs. De woorden komen en gaan in hetzelfde tempo door mijn gedachten als dat de intercity trein over het spoor raast.
Dankbaar
In mijn eigen wereld ben ik veilig. Met mijn ogen dicht laat ik de wereld in deze sneltrien even aan me voorbij gaan. Het genot en het plezier om de bedenken wat ik maar wil, fantasie even de werkelijkheid laten zijn en durven opgaan in totale dromenfantasieën.
Bijna is het acht uur en we naderen de volgende halte. Hier wordt het overstappen naar mijn eindbestemming, Haarlem. Ik ben bijna thuis. Mijn reiscompagnon attendeert het echtpaar vlak voor aankomst dat we elke 4 mei om acht uur twee minuten stilte nemen. Dit is het startteken van een gesprek dat gedoemd is in de lucht te blijven hangen. Het Amerikaanse stel, uit Florida hoor ik niet veel later, heeft de smaak te pakken en blijft ons mededelen hoe fascinerend en bijzonder Nederland is. Morgen gaan ze Maastricht bezoeken. Het Monument voor Amerikaanse oorlogsslachtoffers bevindt zich daar.
Stilte
Als de trein op Amsterdam Centraal station stopt is het aftellen totdat de grote klok acht uur precies slaat. Mijn goede vriend en ik staat op het perron naast de trein, als er oomgeroepen wordt dat het acht uur is. Als in een trance staan we naast elkaar in gedachten verzonken.
Ik herinner me de mooie en vrije momenten die ik in mijn leven heb meegemaakt, sta stil bij de mensen die voor die vrijheid gezorgd hebben en hoe ik ze in gedachten bedankt voor hun moed, inzet en uiteindelijk hun leven. De gedachten vormen beelden in mijn verbeelding en als in een slow motion film zie ik, herinner ik en stel ik me voor, hoe die tijd geweest moet zijn. Die enorme aantallen mannen en vrouwen die hun leven gegeven hebben.
Ik word langzaam uit mijn trance gehaald door de stationsbel, gevolgd wordt door het Nederlandse volkslied. Ik bedenk me dat ik op Amsterdam Centraal station sta, en wat een eer het is om deze muziek door de luidsprekers van het centraal station van Amsterdam te kunnen horen. Het kippenvel staat op mijn armen en de rillingen gaan over mijn rug.
Paradijs
Ik ben bijna thuis, thuis waar ik in alle vrijheid kan genieten van het paradijs op aarde. Want dat is het. Nederland is een paradijs. Met alle vrijheid, maar ook met alle gemakken en voorzieningen die we maar kunnen bedenken. Het besef dat dit alles anders had kunnen zijn, als de wereld door een aantal andere beslissingen was gevormd, doet me enkel nog meer beseffen dat ik Godsdankbaar mag zijn dat ik in deze mooie, luxe en waardevolle tijd leef.
Verspil het niet. Elke moment is kostbaar. Leef bewust en leef in dankbaarheid.
Op onze vrijheid!
Robert
