Tijdens mijn ongebruikelijk film-kijk avondje word ik gebeld door een goede vriend van me. Wanneer hij vraagt of hij stoort antwoord ik dat ik de film inmiddels al op pauze heb gezet en dat hij mijn volledige aandacht heeft. We hervatten het gesprek van een aantal dagen geleden. Hierin liet hij me weten dat het niet-roken hem niet makkelijk afging, en ook deze keer schetst hij een situatie waarin hij me laat weten at hij op korte termijn toch voor die sigaret gaat.
In algemeen detail beschrijft hij het plaatje waarin hij met een andere vriend op vakantie is op één van de Nederlandse eilanden. Op dit eiland is het gebruikelijk, dat wij als trio een aantal dagen kunnen genieten van ontspanning en vertier. Maar doordat ik dit jaar ben opgehouden in verband met mijn gezondheid, zal ik het vertier moeten overlaten aan de twee vrienden.
Omdat we alle drie kampen met een verslechterd gezichtsvermogen is er een soort unanimiteit ontstaan waarin we elkaar op dit gebied in ieder geval maar al te goed begrijpen. Bovendien was tot voor kort het ontdrukken van bepaalde frustraties een oorzaak om het bekende staafje te pakken en toe te geven aan de verslavende werking van de ingrediënten van het stokje. Maar nu niet meer.
Ik ben zelf in 2008 gestopt met roken, en afgelopen maand heeft ook mijn goede vriend besloten een punt te zetten achter zijn rokerscarrière. Niet geheel eenvoudig, want zoals elke roker wel weet, is het radicaal stoppen en in staat blijven sinds dat moment niet meer in contact te komen met het hele rokerijgebeuren niet eenvoudig. Sommigen hebben meerdere pogingen nodig, variërend van 2 tot wel 20 keer.
Het omzetten van de knop om een gewoonte vaarwel te zeggen echter is iets wat in een ogenblik gebeurt. Niks jarenlange sessies waarbij vanalles erbij wordt gehaald dat betrekking zou kunnen hebben op de actie (of juist de inactie) om het roken te beëindigen. Argumenten als ‘het is verslavend’ zijn hierin weliswaar feitelijk onderbouwd, maar in mijn optiek mag het geen reden zijn, en al helemaal geen excuus, om je achter te verschuilen. Als je echt wilt stoppen met roken, dan doe je dat.
Hoe je dat het beste doet?
Omdat het hier gaat om een gewoonte, een ritueel (ochtendsigaret, bij de lunch of koffie, in een pauze of juist na het avondeten) is het zaak om dit ritueel te vervangen voor een ander ritueel. Een goed alternatief is bijvoorbeeld sporten, of schrijven of een activiteit waarbij je focus ligt op de bezigheid en waarbij afleiding weinig ruimte krijgt.
Daarnaast is het één van de belangrijkste redenen om ervoor te zorgen dat je weet waarom te stopt. Vrijwel alle mensen uit mijn kennissenkring die hun rokerscarrière permanent achter zich hebben gelaten, zijn gestopt omdat ze een voor hen diepgewortelde en gegronde reden hadden. Zo stopte mijn overbuurman na ruim 50 jaar van de ene op de andere dag, omdat zijn jongste dochter ging bevallen van een beeldschoon meisje. De kans om zo lang mogelijk nog te kunnen genieten en haar te zien opgroeien was voor hem reden om deze verslaving voorgoed vaarwel te zeggen.
Wanneer je een beweegreden hebt om iets te doen of juist iets te stoppen, dan is de kans veel groter dat je door zult zetten als er momenten komen waarop het minder makkelijk lijkt te gaan. En dat is precies waar de grootste uitdaging ligt. De beslissing nemen om te stoppen met een gewoonte die vaak al jarenlang in je systeem zit is in beginsel relatief makkelijk. Maar het doorzetten op die moeilijke momenten, dat is waar het om draait. Op het moment dat je die horde(s) voorbij bent, dan wordt het gemakkelijker om je oude gewoonte voorgoed achter je te laten en je nieuwe, ondersteunende gewoonte een vaste plek te geven in je leven.
Tijdens mijn voettocht naar Santiago de Compostella heb ik vele malen de gedachte gehad om te stoppen. Met name de eerste paar dagen, waarin ik ook de zwaarste berg van de hele tocht voor mijn kiezen kreeg, waren bijna reden genoeg om mijn onmogelijke droom voor gezien te houden. Ik dacht echt dat ik het zou afleggen als ik door zou zetten.
Maar omdat ik vanaf het moment waarop ik de beslissing maakte om deze tocht te gaan lopen een fundamentele reden had om deze uitdaging aan te gaan, lukte het me om, ondanks de demotivatie mijn droom levendig en dichtbij te houden, zodat ik ondanks alle obstakels en tegenslagen toch wist waarom ik nooit zou opgeven.
Vijf weken en 500 kilometer peesontsteking later bereikte ik mijn doel, en weet je, dat moment van overwinning en voldoening zal altijd bij me blijven.
Net als elke andere uitdaging die je bewust of ongevraagd aangaat, gaat het om een aantal factoren die er het meest toe doen als het gaat om het bereiken van je doel: je moet weten waarom je het doet, en je moet jezelf altijd blijven stimuleren door te zetten. Juist op moeilijke momenten. Die zullen zeker komen.
Niets is onmogelijk. Weet dat. Besef dat. Leef dat.
Op ons succes!
Robert
