Ik word midden in de nacht wakker. Uit een diepe droom, waarin ik desperaat de demonen van de nacht bevecht schrik ik rechtop wakker in een bed in het gastenvertrek van mijn ouders. Ik ben op vakantie bij mijn ouders, die in België een vakantiehuis hebben. Eén van de honden die ze hebben, een teckel met de naam Baguette volgt me waar ik ga. Ook nu is ze bij me komen liggen op bed. Ze geeft me een lik over mijn gezicht, alsof ze zegt ‘rustig maar. Het was maar een heftige droom.’
Mijn heftige droom, die ik tot in de vroege middag in mijn gedachten blijf houden, en gedeeltelijk heb opgeschreven, is er één die na wat beredenering een goede verklaring zou kunnen zijn van de gedachtes en stemmetjes die ik me de afgelopen tijd heb laten toespreken.
Beperkende overtuigingen, angsten en doomscenario’s
Beperkende overtuigingen, angsten of zelfs doomscenario’s, die me in eerste instanatie allesbehalve ondersteunen en verblijden met hun informatievoorziening. Om die reden heb ik ze dan ook aan de kant geschoven, genegeerd of gesust met afleidingen en kalmerende opmerkingen. Maar iets wat zo diep genesteld zit, dat het zelfs in het onderbewuste nog naar boven geduwd wordt, dat kan niet met een enkele lichte rationalisering worden weggespoeld.
Hoewel ik weet dat een beperkende overtuiging me niet ondersteund, ben ik me er momenteel terdege van bewust dat ik er dus nog een paar in stock heb liggen. Na jarenlange oefening, training en persoonlijke ontwikkeling kan ik niet anders constateren dat de erfenis aan beperkende overtuigingen groter is, dan ik had durven dromen. Toch nog iets om mee aan de slag te gaan.
Pan met aardappels
Mijn eerste – en tot nog toe beste – trainer, sprak ooit eens over een mooi voorbeeld om dergelijke situaties te verduidelijken. “Het is net als een pan aardappelen, dat je op het vuur zet”, zo begon hij dan. “Je weet inmiddels hoe je moet koken, en je bent van plan een goed gerecht te bereiden. Alles ligt klaar; de aardappels zijn geschild, het water is opgezet en de piepers heb je in de pan gedaan. Het vuur staat op en het is enkel nog afwachten totdat ze gaar zijn.” So far so good.
“Maar dan komt er nog iets tussendoor: de telefoon gaat, iemand vraagt je wat of je wordt afgeleid door iets anders. Het gevolg is dat je de aardappels laat aanbranden en je kunt niets anders doen dan ze weggooien. Geen ramp, maar toch jammer. Omdat je de aardappels hebt laten aanbranden, kun je nu ook de pan of weggooien of schoonschrobben.” Logisch verhaal tot nu toe, zo bedacht ik me toen ik het hoorde.
Maar stel je nu eens voor dat het niet om een pan met aardappelen gaat, maar om je leven en bijvoorbeeld de overtuigingen die je gaandeweg je leven tot je hebt genomen. Beperkende en ondersteunende. Je bent er tenslotte niet elk moment van de dag mee bezig.
In dit geval is de pan dan metafoor voor jouw leven, iets wat je niet zomaar weggooit. Je zult dus moeten schrobben om de zwarte aangeklonterde stukken aardappel uit de pan te krijgen. Het is dan de bedoeling dat je net zo lang doorgaat totdat je weer in die pan kunt koken. Dat betekent overigens niet, dat je een brandschone pan moet hebben.
Restjes
Zo blijkt dus nu, dat wanneer ik terug kijk op de afgelopen tien jaar, waarin ik flink mijn pan heb geschrobd om hem weer schoon en bruikbaar te krijgen, dat hij weliswaar ready for use is – ik weet hoe ik effectief met anderen in communicatie kom en blijf, ik heb geleerd hoe ik problemen snel en makkelijk kan aanpakken en oplossen, hoe ik beter in mijn vel kan komen, mijn energie kan bewaren en reguleren, en hoe ik mezelf ertoe kan aanzetten om me te motiveren, te mobiliseren en onder meer mijn dromen en doelen te bereiken, ondanks tegenslagen – mijn pan bevat nog steeds wat kleine zwarte spikkeltjes die als restjes zijn overgebleven van mijn aardappelervaring.
Signaal
Ook de angsten en doomscenario’s zijn met de aardappels te vergelijken. En alle drie hebben ze een boodschap, zo besef ik dat ook. Het zijn geen signalen die erg, negatief of kwaad zijn, die me niet ondersteunen. Integendeel. Het zijn signalen die me waarschuwen.
Zo is angst een signaal dat me ervan bewust maakt, dat ik me beter nog beter kan voorbereiden op dat waarover ik angst ervaar. Het zegt in feite “Je bent misschien nog niet goed genoeg voorbereid op wat er gaat komen, onderneem actie om dat dicht te timmeren en beter voorbereid te zijn’.
Een doomscenario is een signaal dat je een worst-case laat zien als je niets of nagenoeg geen actie onderneemt. Ook dat is een signaal dat je vertelt wat je kan verwachten als je doorgaat op de route van verstarring of inactiviteit.
Tiny voices
Het zijn net kleine stemmetjes die je niet kunt wegdrukken, maar waar je beter kunt luisteren, naar wat ze te zeggen hebben en er vervolgens actie op ondernemen. Op die manier zullen ze in volume verzachten of zelfs verdwijnen. Doe je dat niet, dan is de kans groot dat ze blijven terugkomen, en zelfs harder worden of zelfs gaan schreeuwen, net zolang totdat je ze niet meer kunt negeren en er of stapelgek van wordt, in een depressie van raakt (je dus gewonnen geeft en in de slachtofferrol blijft hangen) of er mee aan de slag gaat.
Actie!
Voor mij werkt het goed om mijn goede vriend en coach op te bellen. We hebben dezelfde achtergrond in NLP en Emotioneel Lichaamswerk op het vlak van persoonlijke ontwikkeling – dezelfde opleidingen gevolgd destijds – en daarom ook een goede sparringpartner die me de juiste vragen stelt en kan helpen de volgende stappen te zetten om het probleem op te lossen.
Ik weet dat angsten en beperkende overtuigingen, om maar een paar te noemen, niet onoverkomelijk zijn. De mind, de plek waar succes – zowel positief als negatief – ontstaat, is net als een supercomputer, alleen dan beter. Dat betekent ook dat je de software kunt aanpassen zoals jij dat wilt.
Change your mind, change your outcome, change your world.
Ctrl+F5 vandaag? (probeer het maar, als je Internet Explorer gebruikt 🙂 )
Op ons succes.
Robert
Deel dit artikel door op de Facebook en WhatsApp knoppen te klikken, zodat vrienden uit jouw netwerk ook van deze informatie kunnen profiteren.
