Woensdag 24 November.
Soms vallen dagen zwaar. En vandaag is zo’n dag. Het lijkt wel alsof het leven tijdelijk uit mij verdwenen is, ik in dit omhulsel van carbon, zuurstof, waterstof en stikstof een afstand heb genomen van mijn bewuste ik, en even als een passieve renegaat afstand heb genomen van wat mij doorgaans door moeilijke tijden heen helpt. Het is alsof ik de rekening van de afgelopen week nu gepresenteerd krijg.
Ik geloof ook, dat wanneer je dingen voor je uit schuift, je uiteindelijk vroeg of laat toch wel weer een mogelijkheid of kans – hoewel het vaak niet zo wordt gezien – op je pad komt. Lijkt het dan het onvermijdelijke, dat plaats moet vinden, om zo te voldoen aan het grotere geheel? Als dat zo is, dan is het leven pre-manufactured, en maakt het eigenlijk niet uit wat je doet. Toch denk ik dat dit niet zo is. het is juist die vrijheid van keuze die bepaalt hoe het leven verloopt. Jouw leven. Mijn leven . ons leven. Daarentegen kan het best zijn, dan bepaalde dingen toch moeten gebeuren. Omdat je ze voor dit leven hebt gekozen. Omdat je dit wilde leren.
Niemand heeft me ooit gezegd dat het leven eenvoudig was. come to think of it, niemand heeft me ooit ook gezge dat het leven moeilijk is. cliché misschien, maar het leven is wat je er van maakt. De omstandigheden en gebeurtenissen die erin plaatsvinden kan ik misschien niet stuuren, maar de manier waarop ik ermee om ga wel. En zo ook de keuze om deze week bij te tanken.
Zoals ik al zei, de rekening van afgelopen week krijg ik nu gepresenteerd. En het is een flinke rekening. Ratio lijkt langzaam maar zeker uitgewerkt te zijn. met de VUT, en tijdelijk niet beschikbaar. Ik kan me slecht concentreren en er komt nauwelijk iets zinnigs uit mijn handen. Daar bovenop komt nog dat ik me moet redden met slechts een hand en een arm. Tijdens de dialyse van afgelopen maandag is er waarschijnlijk een lek ontstaan in de shunt, en daardoor voelt mijn rechterbovenarm nu alsof het een beating van een uur heeft gehad en daarna nog eens een uur is gaan gewichtheffen met een halter van 25 kilo. Gespannen, pijnlijk, gekneusd en nauwelijks goed te bewegen probeer ik de dag door te komen met taken die het minste van me vergen.
Ja het is een keus. Ik sta mezelf toe niet altijd door te pacen en als een kip zonder kop mezelf achterna te zitten. Dat werkt averechts. Daarmee draai ik meer in de soep dan dat ik goeddoe, en dan kan ik maar beter zo min mogelijk doen. Toch druist dat in tegen mijn gewoontes. Ik wil graag iets te doen ehbben, iets om handen hebben. Een project, een taak een klus; wat dan ook! En dat maakt het daarom ook tot zo’n moeilijke keus. Want ook de blogmarathon is een project. Weliswaar een project waarover ik de controle heb, en kan bepalen of ik er al dan niet mee doorga. Maar toch! Ik weet dat ik het wil. No matter what. Dat was mijn motto vroeger.
Toen ik Santiago de Compostella liep, heb ik mezelf op een gegeven moment ook voor de keus gesteld. Om door te gaan of pauze te nemen. Ik had in slechts drie dagen tijd een verschrikkelijke peesontsteking opgelopen in mijn rechtervoet. En doorzetten kostte me elke ochtend minstens een uur om door de pijn heen te lopen, mijn voet op te warmen en op gang te komen. ik had ook kunnen stoppen. Kunnen genieten van een paar dagen of zelfs een week rust van een mooie Spaanse stad. Olijven eten, en heelrijk belegde bocadillos. Ontspannen in de zon een siësta houden totdat het weer dragelijk zou zijn om de eerste nieuwe stapjes te nemen. Maar ik deed het niet. Ik koos ervoor om het anders te doen. Om door te zetten.
Destijds maakte ik de keuze om door te zetten op basis van een paar, voor mij belangrijke opties. Ik wilde doorzetten omdat het in mijn aard ligt. Wanneer ik mijn zinnen ergens op zet, dan ga ik ervoor. Van begin tot eind. Koste wat kost. Dit laatste, besef ik nu, is zeker niet altijd de slimset keuze. Want aan het behalen van je succes hangt een prijskaartje. En het is de vraag of je die prijs wil betalen. Ik wilde mijn succes tegen elke prijs. En die heb ik dan ook betaald. Elke dag, vanaf het moment dat ik de peesontsteking opliep, heb ik een uur moeten opwarmen, inlopen, door de pijn moeten heen bijten om mijn einddoel te behalen. Ruim 500 kilometer heb ik met peesontsteking gelopen. Maar het was het me waard. Toen. Als ik het nu zou doen, zou ik wellicht nog een keer mijn opties overwegen.
Wat ik daarvan geleerd heb ik dat ik niet altijd koste wat kost een keuze hoef door te zetten. Dat weet ik. Maar zoals bij vele facetten in het leven. Er zit een klein verschil tussen iets weten en iets daadwerkelijk doen.
Toch doe ik het deze keer al een stuk beter. Met nog een week te gaan tot het einde van de blogmarathon heb ik met mezelf afgesproken dat ik na de blogmarathon even een pauze neem. Tijd om bij te tanken. Tijd om dingen een plek te geven. Okay, de kans ik zeker aanwezig dat er nog een blogje hier en daar komt, maar dat is meer omdat ik schrijf voor mijn plezier. Voor mijn passie. Voor mijn verwerking, en om mijzelf verder te verkennen. Ik geloof steeds meer dat ik een schrijver ben. Want ook dat is een gewenningsproces. Net als het wennen aan een gedragsverandering. Dat gaat meestal in kleine stapjes. Na een eerste grote stap, meestal de beslissing om iets op een bepaalde manier te doen, komen de kleinere, meer subtiele stapjes, die er uiteindelijk toe leiden dat je een nieuw soort gedrag eigen maakt.
Voor mij dus de keuze om pauze te nemen. Eerst de marathon afmaken, want dat is een doel wat ik nog zeker wil behalen. Een doel waarvan ik weet dat ik hem kan behalen. Ik ben zo dichtbij. Maar zoals ook bij een fysieke marathon, komt de man met de hamer altijd aan het einde. Het zijn die laatste loodjes die het zwaarst wegen. Omdat de eerste loodjes het meeste van de spierkracht hebben gevraagd, en nu de rek uit die spieren is. zo ook de kracht. Doorgaan op wilskracht. Op determinatie.
Ironisch genoeg roep ik nu tegen mezelf dat ik pauze wil, maar heb ik geen idee wat ik met mijn tijd wil doen. Ook dat zal wel komen. het zal de gewenning moeten zijn om werkelijk rust te vinden. Om te genieten van het niets doen. Misschien is het wel, dat als ik dat meester ben, ik ook beter in mijn vel zit.
Want het zijn juist de momenten van stilte voor mijzelf, met mijzelf, waarin mijn hoofd het meest actief is. dat heb ik vaak wanneer ik op het punt sta wakker te worden, maar nog net in die fase zit tussen slaap en ontwaken. En dat heb ik dus ook als ik een moment voor mezelf heb, waarop ik mezelf toesta om me even met niets bezig te houden. Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat die momenten vrij schaars zijn geweest tot nu toe.
Rust. Dat is het sleutelwoord. In een tijd waarin het bad overloopt van gedachtes, emoties, automatische processen, handelingen, werk, gezondheid, sociaal leven is het goed om te zorgen dat de stop er even uitgaat. En voordat je dat doet, is het wellicht fijn om nog even te genieten van dat bad. Om niet meer ‘water’ erin te laten lopen, maar te genieten van dat wat er al in de badkuip zit. Of het nu om leuke dingen gaat of om niet leuke dingen.
Hier ligt mijn uitdaging voor nu. Voor mij is dit bad nu warm genoeg.
Robert
