Overwin Je Angsten

Met een duf hoofd word ik om 05:27 uur wakker in mijn eigen bed. Het is maandagochtend en het lijkt alsof ik in een andere wereld ben gestapt. Niet omdat ik net wakker ben geworden, maar meer omdat ik langzaam aan besef in wat voor fase van mijn leven ik me nu bevind.

Ik heb het warm en ben bezweet, maar uit angst voor bloedingen durf ik mijn T-shirt niet uit te doen. Mogelijk dat de leiding bij mijn hals dan pijn gaat doen of gaat lekken, en dat wil ik al helemaal niet na de verse ziekenhuiservaringen van de afgelopen twee dagen.

Toch vat ik gelukkig weer de slaap, om vervolgens om klokslag 08:00 uur wakker gebeld te worden door mijn moeder. Een goede toevalstreffer, want mijn alarm is niet afgegaan en over een uur moet ik alweer in Beverwijk zijn voor mijn tweede dialyse.

Gauw pak ik mijn spullen bij elkaar, trek de deur achter me dicht en begeef me naar het station. Een twintigtal minuten later kom ik aan in Beverwijk.

Het dialysecentrum is gelegen boven een bank en is op loopafstand van het station. Ik ken de omgeving hier vrij goed, want met mijn 23 jaar aan woonervaring in Heemskerk heb ik de naastgelegen stad ook goed leren kennen. Daarnaast is ook het ziekenhuis, waar ik het merendeel van alle opnames uit mijn leven heb doorgebracht, hier ook niet ver vandaan.

Wanneer ik binnenloop, adem ik een paar keer diep in en uit om de rust weer terug te vinden in mijn lijf. De vorige keer was ik met een vriend hier en hij heeft me tijdens de eerste dialyse goed af weten te leiden. Nu echter ben ik alleen en zal ik mezelf moeten afleiden. Daarom heb ik mijn laptop meegenomen, zodat ik zoveel mogelijk kan werken en nieuwe informatie kan opnemen terwijl ik de verplichte tijd moet uitzitten.

Één van de dingen die me opvalt is dat ik erg gevoelig blijk te zijn voor kinesthetische ervaringen. Dit zijn dingen die op gevoel gaan, zoals emoties en instinct.

Modaliteiten
Mensen functioneren in drie verschillende modaliteiten: de visuele modaliteit, de auditieve en de kinesthetische modaliteit. Visuele mensen praten ook visueel. Met opmerkingen als ‘Ik zie het voor me’, ‘hoe ziet dat eruit?’ en ‘even scherpstellen’. Ze leren het beste als ze daadwerkelijk zien hoe iets in elkaar zit. Met enkel een uitleg kom je er bij deze mensen vaak niet.

Auditieve mensen praten meer vanuit wat ze horen en gebruiken daar ook de bijbehorende woorden voor: ‘Dat is luid en duidelijk’, ‘Er gaat een belletje rinkelen’ en ‘Hoor je wat je zegt?’ zijn goede voorbeelden. Auditieve mensen hebben ook nog wel eens de neiging om hun ogen te sluiten wanneer je iets uitlegt. Dat is niet omdat ze geen contact met je willen maken, maar juist omdat ze dan vaak zich beter kunnen concentreren op wat je zegt.

Kinesthetische mensen zijn dus echt de gevoelsmensen. Onze taal zit vol met kinesthetische uitdrukkingen. Denk maar eens aan “Dat ligt zwaar op de maag” en “een brok in je keel hebben”. Deze groep mensen hebben naast hun communicatie ook de neiging om fysiek contact te maken in een gesprek. Ze pakken je hand vast, raken je knie even aan of leggen hun hand op je schouder.

Hoewel ikzelf visueel ben ingesteld (wat erg lastig kan zijn als je haast geen donder ziet), heb ik zonder het te weten in de afgelopen jaren mijn kinesthetische voelsprieten uitgeschoven. Ik merkte het al toen ik vrijdag onder het mes moest. Met een lokale verdoving die ervoor moest zorgen dat ik geen pijn zou voelen lag ik op de behandeltafel toen de dokter een paar minuten later de leiding in mijn ader bij mijn sleutelbeen duwde.

Ik voelde inderdaad geen pijn, maar mijn hoofd ging tekeer als een bezetene. Angst en stress kwamen als een vloedgolf over me heen en mijn ademhaling stokte. Met in elkaar gevouwen handen kneep ik zo hard dat mijn knokkels wit werden terwijl ik de spanning door mijn lichaam kon voelen gieren.

Hetzelfde gebeurt nu net weer. Ik zit in een stoel, met een slang die uit mijn borstkas steekt waaruit ik mijn eigen bloed kan zien vloeien. De wond nog vers, net als de herinnering.

Na drie uur is het zover. Ik word afgekoppeld. En dat is het meest enge van het hele proces. Elke beweging die de verpleegster aan mijn leiding maakt voel ik, en dat maakt me zenuwachtig. Het idee dat je iets uitstekends hebt (en niet in de zin van perfectie) waar ‘per ongeluk’ iemand dan aan zou kunnen gaan trekken of achter blijft haken bijvoorbeeld) geven me beangstigende gedachtes.

Nog meer gefrummel aan de leiding. Ook de pleister die de boel moet beschermen wordt eraf getrokken en ik voel de schraalheid van mijn huid, die in de afgelopen dagen ongelooflijk veel te verduren heeft gehad. “Bijna klaar”, zegt de verpleegster, terwijl ze een citraatoplossing door het slangetje spuit. Ik voel het mijn aderen trekken en word misselijk.

Misschien verbeeld ik het me, misschien is het echt (ik kan niet zien wat ze doet, en als ik het al kon zien dan zou ik het niet willen zien), maar hoe dan ook, alles voelt echt.

Rond half één zit het erop. Na ruim drie uur ben ik klaar voor vandaag. Één van de gedachtes die ik hier vandaan meeneem is “Wat als ik dit elke keer voel?” Wat als ik elke keer zoveel spanning voel als ze me aan- en afsluiten? En ik bedenk me dat mijn bloed dan misschien wel schoon is, maar dat mijn hart vanwege de stress in elkaar zakt.

En dan besef ik het. Dit is inderdaad ontzettend stressvol. Maar het is ook een gelegenheid, een kans, om die angst te overwinnen. Hoewel ik er niet graag voor kies, is het nu een noodgedwongen situatie waardoor ik met deze angst te maken krijg. Het is een onderdeel van mij, wat betekent dat ik hiermee mag dealen.

De beste manier om je angst te overwinnen is om er doorheen te gaan. Dat zei iemand ooit eens tegen me en dat is wat nu in mijn gedachten opkomt.

Angst is een slechte raadgever, wordt ook wel gezegd. Maar het is wel een onderdeel van je dat je iets te vertellen heeft. Het zegt je over het algemeen dat je je beter moet voorbereiden op situaties die komen. Hoewel er verschillende soorten angst zijn, denk ik dat dit zeker klopt.

Daarnaast helpt het als je je gedachten kunt dirigeren naar kalmere plekken. Rust, ontspanning en gecentreerdheid. En ja, dat is niet makkelijk. Ikzelf flipte tijdens de operatie uit mijn spreekwoordelijke dak en ook bij de afkoppeling van de dialyse merkte ik dat ik er nog geen meester in ben.

Maar een troost is dat ik nog genoeg kansen krijg om mijn angst te overwinnen. En met die gedachte sluit ik dan ook af.

Op jouw succes.

Robert