One Step At a Time

Het is half drie en ik leg de laatste hand aan mijn programma voor de avond. Het is mijn eerste workshop, getiteld IN ZICHT, en het beloofd een mooie avond te worden. Niet in eerste instantie omdat ik nog een droom van mij in vervulling laat gaan (en dus nog ene doel van mijn lijstje af kan strepen – wat een supergevoel is dat trouwens!), maar te meer omdat ik weet dat ik mijn deelnemers vanavond iets waardevols kan meegeven. En alleen die gedachte al motiveert me nog meer om alles te geven wat ik heb.

Hoewel de lichte stress duidelijk aanwezig is (dat manifesteert zich bij mij vrijwel altijd in druk en soms overmatig actief gedrag), focus ik me op systemaitsche wijze dat wat er gedaan moet worden. En om half vier exact loop ik dan ook het gebouw binnen waar ik over twee en een half uur de spits afbijt van mijn nieuwe carrière als trainer.

Ondanks dat ik een assistent/collega-trainer heb om me te helpen, ben ik de eerste anderhalf uur even helemaal alleen. In eerste instantie baal ik wat, omdat ik alle in het lokaal aanwezige tafels en stoelen eigenhandig moet stapelen, maar tijdens het sjouwwerk merk ik dat mijn humeur al snel verandert. Door het van een andere kant te bekijken, namelijk dat ik nu zelf de regie in handen heb en kan bepalen hoe ik mijn zaal wil inrichten, wordt het steeds leuker en gemakkelijker om de ruimte in te richten.

Met nog wat laatste finishing touches zo vlak voordat de eerste deelnemrs zich melden, voel ik dat de spanning bij mij stijgt. Het is bijna zover. De klok slaat bijna 18:00 en druppelsgewijs komen de mensen binnen. Wanneer mijn assistent/collega-trainer voor de groep gaat staan om me aan te kondigen, besef ik dat er a) geen weg meer terug is, b) het nu echt gaat gebeuren, en c) ik nog steeds behoorlijk zenuwachtig ben om dit te doen.

Met een flinke stap uit mijn comfortzone loop ik naar voren en voor een ongeveer een seconde kijk ik mijn publiek aan… En dan begin ik. Hoewel ik weet waar ik mijn verhaal begin, voel ik mijn lichaamstemperatuur flink stijgen. Mijn handen zijn klam en terwijl ik aan mijn verhaal bezig ben, komt er even een piepklein stemmetje in me op dat allemaal beperkende overtuigingen afvuurt. Gelukkig ligt mijn focus op het hoe en wat ik wil overbrengen en niet op wat ik op dat moment over mezelf wil denken.

Langzaam maar zeker gaat het dan ook de betere kant op. Ik voel me meer en meer ontspannen en ik krijg er ook steeds meer plezier in om dieper in te gaan op wat ik vertel. En hoewel ik de workshop in zijn algemeenheid laat verlopen, er zijn genoeg puntjes om aan te passen, zodat het de volgende keer nog beter gaat.

Vanuit dat perspectief hoef ik ook niet perfect te zijn of te doen. Het beste wat ik in huis heb op dat moment geef ik dan ook, en dat is de geruststellende gedachte dat ik me niet schuldig hoe te voelen over wat ik doe en de manier waarop. Eén thema in het bijzonder blijft ook tijdens deze avond hangen, zelfs nadat ik de workshop om een paar mintuen voor tien afsluit. Mijn gecommiteerdheid, mijn commitment naar continue en oneindige verbetering. Ik hoef van mezelf niet te verwachten dat deze avond zonder problemen moet verlopen. Maar zolang ik besef dat ik mijn programma en de manier waarop ik het trian kan aanpassen, zodat het nog beter wordt, dan ben ik tevreden.

Hoe vaak merk je zelf dat je iets graag perfect doet? Wat vraag je dan van jezelf? Want perfectie is ene killer. Het zorgt voor onnoemelijk veel stress en frustratie of het zorgt ervoro dat je überhaupt niet meer in beweging komt. De kans dat je het namelijk perfect doet is zo onwaarschijnlijk, dat je er in eerste instantie al niet aan begint.

Als je iets doet, neem dan kleine stapjes. Want het zijn juist al die kleine stapjes bij elkaar zorgen voor grootse resultaten. Of het nu gaat om een verbetering of investering in je relaties, je werk, je financiële situatie, je gezondheid of je eigen ontwikkeling. Het nemen van kleine stapjes werkt als een trein. En het is bovendien nog leuker ook!

One step at a time.

Het kostte me anderhalf miljoen stappen om van Saint Jean-Pied-de-Port in Zuid Frankrijk naar Santiago de Compostella te lopen.  Als ik niet die eerste stap had genomen en vervolgens de daarop volgende kleine dagelijkse stappen, dan had ik niet in 39 dagen Santiago bereikt. Kleine stapjes zorgen voor grootse resultaten.

Welke stap neem jij vandaag om morgen dichterbij jouw doel, jouw droomleven te komen?

Op jouw succes,

Robert