Niet Ok Signalen

Elke maandag-, woensdag- en vrijdagochtend is het een race tegen de klok. Mijn wekker gaat om even over zeven, ik blijf altijd nog even een minuut of tien liggen, en in de resterende tijd die ik nog heb tot mijn vertrek houd ik dan altijd een wedstrijdje met mezelf om te zien of ik a) alle ochtendrituelen kan voldooien, en b) of er eventueel nog speling over is om andere zaken te doen. Dat resulteert bijna altijd in een last minute benenwagenhordeloop naar het station, om zo de juiste trein nog te kunnen halen. Vandaag was dat niet anders.

Meestal heb ik nog een minuut of zes á zeven over om een kaartje te kopen, en met een back-uptrein die drie minuten later vertrekt heb ik nog wat extra speling. Maar elke keer dat ik het station binnenloop zie ik de lange rijen bij de automaten al staan. Soms zijn het maar drie mensen voor me, maar een enkele keer – meestal op maandag – staan er wel tot 10 mensen voor me. Op zich niet erg, als je genoeg tijd incalculeert voor dit soort ‘onvoorzienigheden’. Maar wat me nog het meest verbaasd, mijzelf doende incluis, is dat de wachtende rij mensen duidelijke niet-ok signalen vertonen om zo aan de kaartjeskoper aan te geven dat hij of zij er te lang over doet.

Kijk, het kan natuurlijk voorkomen dat je pas het niet doet. Of dat de automaat stuk is (dan is gelijk de rij bij die andere automaat twee keer zo lang), of dat er een buitenlandse toerist voor dat ding staat die niet weet hoe zoiets werkt. Op zich zijn dat allemaal situaties die kunnen voorkomen; ik vraag me echter af in hoeverre het een meerwaarde biedt om er als (wachtende) toeschouwer over te zuchten, te steunen, te knorren of zelfs te stampvoeten.

Helemaal is het uit den boze – in de ogen van de wachtende kaartjeskoper achter je – als jij aan de beurt bent om je welverdiende plastic geld in de gleuf van de geautomatiseerde NS-medewerker stopt, een kaartje koopt, en besluit nóg een kaartje te kopen. ‘…omdat het nog geen 09:00 uur is, en je dus nog niet met korting mag reizen. Voor de terugreis mag dat wel, dus nu je er toch bent, kun je net zo goed gelijk maar even een tweede kaartje kopen, toch?’ AAAAAHHH!

Ik voel niet alleen de ergernissen bij mijn wachtende medereizigers, ik zie het zelfs. De verkramping in hun gebalde vuisten, de bloeddoorlopen ogen die als in een trance voorbij de kaartjeskopende passagier kijken. Als blikken konden doden, dan zouden de meeste slachtoffers vallen bij de kaartjesautomaat van de NS.

Ik had nog vier minuten, en er stonden nog zo’n vijf mensen voor me. Geen enkele kans natuurlijk dat ik mijn eerste trein zou gaan halen. Maar ik had besloten dat ik deze ochtend geduldig zou zijn. Grappig is, dat het me dan altijd meevalt, in die zin, dat de rij verbazingwekkend snel oplost en mensen in sneltreinvaart hun kaartje zonder problemen weten te bemachtigen. Misschien zou ik het toch nog gaan redden…?

Nog één wachtende voor me. Een dame. Ik schat een jaar of 35. Blond, dat wel J. Ook al staat ze voor de machine en kan ik niet zien wat ze doet, ik weet precies welke handelingen ze uitvoert. Dat moet wel, want ik kan zelfs nauwelijks iets van het scherm aflezen, en dus is het noodzakelijk voor mij om dit proces uit mijn hoofd te leren. Automatiseren van de automaat, zullen we maar zeggen.

Maar nu komt het. Mevrouw tikt haar bestemming in, drukt op de kortingsbutton, vervolgens op de geldigheid van haar te kopen ticket en kiest afsluitend haar betaalmethode. Alles ging goed, totdat de pas door de gleuf ging. De automaat spuugt hem uit en geeft een foutmelding. In een soort schrikreactie haalt de dame het pasje eruit, kijkt ernaar en stopt hem er opnieuw in. Na het bevestigen van de juiste betaalmethode, komt er weer een foutmelding in beeld. En zelfs een derde keer weigert de automaat mevrouw’s pas te accepteren.

In plaats van de mensen achter haar, die nu zouden moeten beginnen met zuchten, steunen en kreunen, begint de mevrouw zelfs te zuchten, te steunen en te kreunen. Klaarblijkelijk kun je ook gek worden van je eigen acties!

Okay, misschien zijn het niet helemaal je eigen acties; immers de automaat is er ook bij betrokken, maar dat deze blonde dame niet-ok signalen uitzond was in ieder geval voor mij duidelijk op te merken.

We hebben allemaal niet-ok signalen: met je handen over elkaar zitten, zuchten, knorren, mopperen,  harder gaan praten, de tonaliteit van je stem veranderen, zelfs een stel gekruiste benen of een hand voor de mond kan een niet-ok signaal zijn.

Wanneer je dit nou bemerkt bij iemand, bijvoorbeeld in een gesprek, check dan tijdens je verhaal even of dit ook een niet-ok signaal is. Het kan natuurlijk altijd zo zijn dat je er een interpretatie op los hebt gelaten, en als je dat niet navraagt of dat ook zo is, dan vergroot je daarmee alleen maar de kans op miscommunicatie.

Mocht je nou bij jezelf merken dat je niet-ok signalen de kosmos instuurt, bedenk dan dat het a) slechts tijdelijk is, b) je te allen tijde in staat bent om je energie en humeur te veranderen, en c) dat waar je niet ok mee bent, hoogstwaarschijnlijk te veranderen is.

Zo wordt een niet-ok signaal een ok signaal.

Ok?

Op ons succes!

Robert