Het is midden jaren ’80 en ik ben een eigenzinnig kereltje. Mijn moeder vindt, omdat we in een waterrijk land leven, dat ik mij moet kunnen redden in het water. Al dik een jaar ‘oefen’ ik er op los in het pierebadje, de ondiepe oceaan. Hoewel ik moet zeggen dat ik er niet echt graag kom om te leren zwemmen, vind ik het heerlijk in het warme water. Met name de dames van mijn zwemklasje trekken mijn aandacht.
Met stoere acties, zoals het zo lang mogelijk onder water blijven om vervolgens proestend en al boven te komen, doe ik mijn uiterste best om de meisjes te imponeren. Want echte aandacht voor het zwemmen heb ik niet. De badmeester (eveneens een vrouw) roept van tijd tot tijd dat ik me moet aansluiten bij de groep. Van de andere kant kom ik dan snel aangezwommen en sluit me bij het schooltje aan. Eenmaal aan de andere kant van het zwembad begint mijn imponeergedrag weer van voren af aan.
Dit gaat zo dik een jaar door. En hoewel mijn moeder tijdens de lessen aanwezig is, lijk ik de overhand te hebben en kan ik de indruk blijven geven dat ik hier in dit pierebadje het meest tot mijn recht kom. Waarom zou ik in het diepe springen als ik makkelijk in het ondiepe kan blijven en de dames kan versieren?
Toch is het mijn ‘ome Peter’ (een vriend van mijn moeder) die op een gegeven moment aan de bel trekt. Hij ziet dat ik de boel aan het manipuleren ben en dat ik allesbehalve leer om te zwemmen. Met een kordate pas loopt hij op de badmeester af, start een discussie en overtuigt haar dat ik inmiddels makkelijk capabel ben in het diepere deel van het zwembad te zwemmen. Op zijn verantwoordelijkheid gaat de docent met hem akkoord en wordt ik uit het pierebadje gevist en in het diepe gestopt.
Mijn vrolijke humeur slaat direct om naar één van weerstand, omdat ik uit mijn comfortzone gehaald word, en meer nog, omdat ik nu niet meer die leuke meisjes mag imponeren in het pierebadje. Met een zwemhaak naast me voor onder mijn buik laat ik me langzaam in het diepe deel van het zwembad zakken en hou ik me vast aan de rand van het zwembad. “Nou Robert, zwem maar langs de rand van het zwembad naar het einde van het bad. .
De afstand schat ik als zo’n 20 meter lang en hoewel ik lichtelijk bang ben, maar bovenal geïrriteerd nog, zwem ik zonder problemen van de ene kant naar de andere. Met de haak onder mijn buik om me, in geval van nood, te weerhouden van verdrinking, lukt het me zonder moeite om het diepe water te trotseren. De badmeester is stomverbaasd en mijn Ome Peter grijnst alsof hij geen seconde aan me getwijfeld heeft.
Comfortzone
Hoewel je soms heerlijk comfortabel kunt genieten van het ondiepe water, en daarin alle gemakken bij de hand hebt, kan het op den duur toch een comfortzone worden. Een comfortzone is een zone in je leven waar geen nieuwe uitdagingen meer in voorkomen, waar je op de automatische piloot kunt functioneren. En hoewel dit soms erg verleidelijk klinkt, is het toch in zekere zin een mate van achteruitgang.
We gaan namelijk slechts twee kanten op in het leven. En dat is achteruit of vooruit. Sommigen zouden beweren dat stilstand ook nog een gradatie is, maar ik ben zelf van mening dat stilstand ook een vorm van achteruitgang is. Zet bijvoorbeeld maar eens 100 euro op de bank, zonder rente. Als je er een jaar lang niets mee doet zal je na dat jaar toch minder kunnen doen met je 100 euro vanwege de inflatie. Je geld is dus minder waard geworden, ook al heb je er niets mee gedaan. Of neem de spieren in je lichaam. Ze worden alleen sterker als je ze blijft trainen. Doe je er niets mee – zou je bijvoorbeeld de hele dag in je bed blijven liggen voor een jaar lang – dan zou je merken dat het veel meer moeite kost om die spieren te gebruiken dan wanneer je ze elke dag zou gebruiken. Dit geld ook voor het leven en de uitdagingen die je aangaat.
Door uit je comfortzone te stappen en nieuwe dingen aan te gaan, train je als het ware je mentale en psychische spier om zijn horizon te verleggen. Op die manier blijft je mind actief en alert en prikkel je het zenuwstelsel om krachtiger te worden.
Emoties
Dat je lichaam, en met name je mind hierop reageert is niet raar. Je mind is er namelijk op gebouwd om je te beschermen en dus zoekt het continu naar veiligheid in de vorm van comfortzones. Op het moment dat je buiten jouw comfortzones stapt, op welk gebied van je leven dan ook – zal de kans erg goot zijn dat je mind zal protesteren, simpelweg omdat het je wil beschermen. Je kunt je mind geruststellen door het de erkenning te geven en te bedanken voor de waarschuwing, en er toch voor te kiezen om die stap uit je comfortzone te nemen.
Ook al was ik niet blij dat ik niet meer in het pierebadje meisjes kon imponeren, ik bleek wel in staat te zijn me in het diepe te redden. Na 18 maanden van oefening haalde ik mijn A-diploma met vlag en wimpel, en vanaf toen volgden de successen zich in razendsnel tempo op. Mijn B-diploma in 4 weken tijd, mijn C-diploma in minder dan 3 maanden.
Soms heb je even een duwtje nodig om de sprong in het diepe te nemen. Maar de kans dat je blijft drijven en het redt naar de andere kant is veel groter dan wanneer je jezelf ervan overtuigd dat het beter is om in het pierenbadje te blijven.
Let’s jump together into the deep. Into the pool of challenge.
Op ons succes!
