3 Redenen Waarom Je Je Dromen Om Zeep Helpt

Leef je dromen. Realiseer je doelen. Ik weet het: ik heb je met dit soort one-liners overgoten en in laten sudderen tot je gaar was! De kans bestaat dat je me inmiddels helemaal zat bent (optie 1), óf… dat je langzaam maar zeker ontdekt dat je daadwerkelijk meer kunt dan je denkt. Dat je van een ongelovige Thomas-houding, naar een neutralist bent geschoven; iemand die geen ‘ja’ en ook geen ‘nee’ zegt, maar de gulden middenweg nog even aanhoudt en denkt: “misschien…” Mocht je nog niet zover zijn, dan heb ik hier drie redenen waarom ik denk dat jij nog niet je doelen hebt behaald: why you kill your dreams.

We hebben het druk. Bijna iedereen van ons heeft een drukke baan, een partner of een familie om voor te zorgen en tijd mee door te brengen, huisdieren, kinderen, boodschappen, klusjes, sociale contacten. De lijst is eindeloos. Frappant genoeg komen doelen en het stapsgewijs behalen van die doelen ergens onderaan de lijst. We zeggen dat we geen tijd hebben, maar feit is dat de meesten van ons simpelweg geen tijd ervoor vrij maken. Vraag de drukstbezette mensen hoe ze hun dag indelen, en bemerk dat ook zij eigenlijk altijd wel ergens de tijd vandaan kunnen halen om iets tot stand te brengen. Voor degenen die nagenoeg niets omhanden hebben is tijd als een massa zandkorrels waar geen grip op te krijgen is en die daardoor in no time door de vingers glijdt.

Naast tijd is er nog een andere doodsoorzaak als het aankomt op onze dromen, en dat zijn zekerheden. Zolang iets een zekerheid blijft, is het ook geen uitdaging, en wanneer iets geen uitdaging meer is, dan wordt het saai. Saaie doelen bestaan niet, en dus is het de zekerheid die saai is, en er voor zorgt dat doelen niet gesteld en behaald worden. De grap van zekerheid is, dat op het moment dat je iets nieuws doet, het überhaupt al geen zekerheid meer is! Je begeeft je op onbekend terrein en elke nieuwe stap die je neemt is er één in het spreekwoordelijke donker. Zekerheden hebben we dan ook eigenlijk niet. Op haast geen enkel vlak in het leven. Maar we willen graag dat die er zijn, nietwaar? Het is een stuk makkelijker als je weet wat je kunt verwachten. Vandaag, morgen, volgende week. Hoewel we van verrassingen houden (dat zijn de onverwachte onzekerheden), zijn het de problemen (de andere kant van de onverwachte onzekerheden) die we het liefst zo ver mogelijk van ons vandaan houden. Daarom gaan we op zoek naar zekerheid. Het nadeel alleen is, dat wanneer je helemaal ingemetseld bent in je Fortress of Solitude and Certainty je geen enkele stap meer kunt zetten buiten je comfortzone, en je dus ook niet meer in staat bent om nieuwe dromen te realiseren.

De laatste reden is vrede. Leven alsof het een zondagmiddag is. Hoewel ik niet zeg dat zondagmiddagen niet goed zijn, kan ik me niet voorstellen dat er iemand is die alleen maar de zondagmiddagen wil leven. Vrede (op deze manier uitgelegd) zorgt voor immobiliteit. Voor genoegen nemen met dat wat je al hebt. Now don’t get me wrong: het is goed om blij en dankbaar te zijn voor dat wat je nu hebt. Veel van dat wat je nu hebt is de fundering van je bestaan; een woning, relaties, eten, werk. Maar zeg nou zelf – het is toch veel fijner als je kunt doorbouwen op dat wat je al hebt? Of leef je liever alleen in de eerste drie lagen baksteen van een huis dat nog afgebouwd moet worden? Het gaat om de stappen die je zet in de onzekerheden, die ervoor zorgen dat je verder gaat met bouwen. En het is enkel aan jouw om jouw droomhuis te bouwen; verder te gaan dan je had gedacht.

Wanneer we onze dromen afwijzen en in vrede leven dan beginnen we aan een periode van rust. Dat kan in het begin best fijn zijn, maar op een gegeven moment beginnen die dode dromen te rotten, en uiteindelijk infecteren ze ons als mens. Wreedheid doet dan langzaam zijn intrede  – eerst naar anderen, later naar onszelf. Dat wat we eerst zo graag wilden vermijden – verslagenheid en teleurstelling – komt als een boemerangeffect terug naar ons en zorgt uiteindelijk voor verlamming.

Het is de dood die je er bewust van maakt dat je leeft. Dat je in staat bent om nog te investeren in dingen die je kunt doen. In het verleggen van je grenzen. Zolang het niet de dood is binnen jezelf.

In het afgelopen jaar heb ik nu twee keer de dood van dichtbij ervaren. Van twee geliefde personen. En het deed me realiseren dat ik nog niet klaar ben voor de dood. Dat ik nog meer kan doen in dit leven, en dat ik nog meer wil doen. Dat ik nog meer van mijn potentieel te vervullen heb. De dromen en wensen die soms lang vergeten waren en ondergesneeuwd in een dikke laag mentale stof er nog liggen om gerealiseerd te worden.

Daarom ben ik er nog.

Waarom ben jij hier  nog? Leef je en leef je jouw dromen, al dan niet stap voor stap? Of denk je dat je leeft, in de routinematige zekerheiden en vrede van die zondagmiddagen, wachtend, of misschien wel hopend, totdat geluk jouw kant op komt?

Op ons succes.

Robert