Imago

  Het is half twee in de nacht en ik kijk met wazige kleine oogjes naar mijn beeldscherm. De cursor staat te knipperen op een dia van mijn PowerPoint presentatie die ik aan het maken ben voor mijn afstudeerpresentatie morgen. Heb ik nou echt een writersblock? De materie zit niet alleen in mijn hoofd, maar ook in mijn hele systeem. Ik weet precies waar mijn scriptie over gaat, ondanks dat ik het maanden geleden voor het laatst heb bekeken en afgemaakt. In de tussentijd dat ik naar Santiago de Compostella ben gelopen is de punctualiteit misschien wat gezakt, maar mijn gedrevenheid over het onderwerp is allerminst verdwenen. Toch is de vraag wat ik nu ga opschrijven… Rond de klak van half drie vind ik het welletjes en sluit de boel af. Mijn presentatie niet helemaal af, maar in ieder geval de belangrijkste dingen genoteerd die ik wil vertellen. Hoewel ik weet dat ik mijn presentatie morgen goed zal doen, voel ik toch al wat nervositeit om dit af te ronden. Wanneer ik de volgende ochtend te laat wakker wordt, en mijn lege telefoon glazig aankijk om te zien hoe laat het is, besef ik dat ik er goed aan doe om nog even wat aandacht en tijd te besteden aan het doornemen en nachecken van mijn presentatie. De grap is dat veel van mijn vrienden me bestempelen als iemand die makkelijk presenteert en nagenoeg geen moeite heeft met het staan voor een groep mensen. Bizar eigenlijk hoe je zo’n imago opgedrukt krijgt, en nog vreemder hoe we daar soms ook naar gaan leven. In mijn geval werkt deze opmerking dan gelukkig ook in positieve zin en ik maak mezelf meer en meer wijs dat ik dit zonder problemen kan doen. ‘Omdat anderen dit ook van mij vinden’ is mijn overtuiging. Even na 13;00 pak ik mijn spullen bij elkaar. In de afgelopen anderhalf uur heb ik nog wat kleine aanpassingen kunnen maken aan de presentatie, maar echt voorbereiden zat er niet meer in. Ik gok dan ook maar op de kwaliteit van mijn geheugen en mijn eigen passie voor het onderwerp. Als ik om kwart over twee in het betreffende lokaal aankom waar ik mag presenteren, zie ik dat er nog les wordt gegeven. Direct concludeer ik dat de boel uitloopt, en ik ben dan ook best blij dat ik geen andere afspraken heb gemaakt voor vandaag, want anders zouden die behoorlijk in de soep kunnen lopen. Even voor half drie is het dan zover. Mijn begeleider en beoordelaar zijn er klaar voor en zitten als een klein minifront aan de voorste rij tafels van het lokaal waar ik mijn presentatie mag gaan geven. Wederom die spanning. Misschien ook wel goed, een klein beetje spanning, want als ik er helemaal geen spanning voor zou  hebben, dan zou ik wellicht nog nonchalant en laks kunnen worden! Na een haperende start gaat het na een minuut of wat al een stuk vlotter en op de gebruikelijke onbewuste ‘ehh’s’ na vlieg ik er in een sneltreinvaart doorheen. Kennelijk ad ik gister toch een heldere mind toen ik dit in elkaar zette, want de opbouw is erg logisch en ik kan dan ook vrij gemakkelijk door alle slides heen komen. Als het belangrijkste gedeelte is gekomen, mag ik gaan zitten en komt het tweede, voor mij veel leukere deel: het vragenvuur. Ik verwacht kritische vragen op de inhoud van mijn presentatie waarbij alles doorgezaagd wordt, maar in tegenstelling tot mijn verwachting valt het allemaal erg mee. Enkel de laatste vraag zet mij even op een dwaalspoor, maar ook na een paar snelle overpeinzingen weet ik dan toch een gedegen antwoord te geven op de vraag. Een kwartier later, nadat beide docenten in conclaaf zijn geweest over de uitslag, wordt ik het kleine lokaaltje binnengeroepen en ik wordt door mijn beoordelaar gefeliciteerd met het behalen van mijn diploma. Grappig is dat ik niet in extase vlieg bij het horen van dit nieuws, maar dat er een glimlach tevoorschijn komt op mijn gezicht. De details over mijn uiteindelijke cijfer worden besproken en met me doorgenomen, en binnen een half uur sta ik dan ook weer buiten voor de school. Bizar hoe zoiets kan lopen. Had ik begin dit jaar nog een hoop onduidelijkheden en een flink aantal grote doelen (waaronder het halen van mijn Hbo diploma), zo sta ik nu bijna aan het einde van het jaar, met meer dan de helft van die enorme doelen behaald! Bij veel vrienden en kennissen sta ik te boek als optimist en/of doorzetter, en dat imago vind ik dan ook prima bij me passen. Simpelweg om die reden ben ik in staat om ook mezelf te motiveren om mijn doelen te behalen. Het is mijn overtuiging die me hierin ondersteunt en de oorsprong is van mijn handelingen. Maar hoe vaak ik ook andere imago’s heb gehad? En hoe vaak heb ik ook geleefd naar het imago dat anderen op mijn plakten, al dan niet terecht? Ik ben me er nu ontzettend van bewust dat imago’s ontzettend krachtig zijn. De manier hoe ik me wil presenteren aan de buitenwereld en de manier waarop de buitenwereld mij ziet zijn de wortels van enkele overtuigingen om gedrag toe te laten, te hanteren of ander gedrag uit te sluiten. Dit vormt dan ook de basis van de toekomst van het leven. Voor mij in ieder geval. Welk imago heb jij, en is dat het imago dat je wilt hebben? Komt dat van jezelf of is dat hoe anderen je zien? Think about it. Op jouw succes, Robert