Het Grootste Cadeau

Het is tien voor acht ’s morgens en de straten zijn enkel nog verlicht door de lantaarnpalen. Hoewel het de laatste dag van de werkweek is, is het erg rustig op straat. Misschien door de sneeuwval van de afgelopen dagen, waarvan nu een deel is omgevormd naar ijs. Slippend en glijdend waggel ik de paar honderd meter van mijn huis naar het station om zo mijn trein naar het ziekenhuis in Beverwijk te kunnen pakken. Helaas is het datzelfde ijs dat me halverwege doet uitglijden, en heel elegant val ik onopvallend op mijn achterwerk. Niets aan de hand;  ik ben nog heel en mijn tas vertoont ook geen schade. Ik sta op, veel de natte sneeuw van mijn mouwen en broek en loop de laatste honderd meter naar het station. Het is pas de tweede keer dat ik onderuit ben gegaan, en dat is eigenlijk best een prestatie voor iemand zonder zicht en leren schoenzolen. Eenmaal in het ziekenhuis begint mijn ochtend pas echt. Het is de routine van het wegen op een enorme weegschaal, het installeren in de tandartsachtige grijze stoel, het opstarten van mijn laptop en uiteindelijk het aanprikken in mijn rechterarm. Tijdens het aanprikken kijkt een verpleegkundige naar mijn laptop en roept luidkeels ‘Jeetje! Wat een grote barst!’ ietwat verbaasd, maar tegelijkertijd nonchalant reagerend vertel ik dat ik onderweg onderuit ben gegaan en dat de schoudertas waar mijn laptop in zat waarschijnlijk lichtjes de grond heeft geraakt. Zelf zie ik de barst niet; dat komt omdat de weerkaatsing van het licht het niet duidelijk laat zien – vandaar ook mijn nonchalante reactie. Zonder enige moeite werk ik verder, totdat ik besef dat mijn laptop eigenlijk ontzettend veel voor me betekent. Telkens wanneer ik met dialyseren bezig ben werk ik op mijn laptop. Als ik onderweg ben in de trein dan heb ik hem bij me, en ook bij lezingen en seminars zorg ik dat mijn trouwe laptop me vergezelt. Als ik hem nu ter reparatie opstuur, dan ben ik hem zeker een paar weken tot zelfs een paar maanden kwijt en dat zou betekenen dat mijn werk voor een groot deel stil zou komen te liggen. Al deze gedachtes schieten door me heen in een kwestie van secondes, en vrijwel tegelijkertijd herinner ik me een email die ik enkele dagen geleden van mijn laptopfabrikant heb ontvangen. Alleen op 23 en 24 december geven ze een korting van €150,- op een nieuwe laptop! Nu wilde ik eigenlijk toch al een nieuwe laptop, en samen met de barst in mijn scherm én deze aanbieding zie ik genoeg redenen om de knoop door te hakken en mezelf op een geweldig mooi nieuw kerstcadeau te trakteren. Enig probleem is wel, dat ik nog tot 13:00 uur bezig ben met dialyse, en dat ik vanmiddag de trein moet nemen naar mijn moeder in België. Kerstmis staat voor de deur en ik kan het niet maken om op Eerste Kerstdag pas in de middag aan te komen schuiven bij mijn familie. Het zal dus een race tegen de klok worden om op tijd alles geregeld te krijgen: 13:00 klaar, dan naar Haarlem, direct door naar de winkel, laptop halen, thuis achterlaten, de eerstvolgende trein pakken naar Amsterdam en vervolgens de overstap maken naar de trein richting Maastricht. Als het meezit ben ik rond 19:00 uur bij mijn moeder. Maar mijn moeder belt me tijdens deze tijdsplanning op om me te zeggen dat als gevolg van het slechte weer de trein tussen Eindhoven en Maastricht niet rijdt en dat er een kleine kans van slagen is dat ik nog enigszins op tijd zou komen als ik de trein pak. Best een behoorlijk probleem dus. Mijn broer zou nu al zo’n beetje halverwege moeten zijn – hij had vanmorgen met zijn vriendin de auto genomen om zo de files te vermijden en de rest van de dag met mijn moeder door te kunnen brengen. Toch waren de plannen anders uitgepakt en rond 12:00 uur was hij nog steeds in Haarlem. Als hij nog een uurtje zou kunnen wachten, dan kon ik misschien met hem mee en dan zouden we met z’n allen tegelijkertijd aankomen. Ik bel hem op en leg hem mijn probleem voor, en samen spreken we af dat als ik om 13:00 voor de ingang van het station van Beverwijk sta, hij nog wel een uurtje wil wachten en ik met hen mee kan rijden. Ik begrijp zijn drang om zo snel mogelijk richting het zuiden te gaan, want er zijn meer mensen die maar al te graag die kant op willen. Niet alleen is het Kerst, maar voor velen is ook de vakantie van start gegaan. De verwachting is dat de A2 vol zal staan met vakantiegangers en de ANWB adviseert zelfs om de snelwegen (mede door het slechte weer) te vermijden. Mits goed getimed is mijn vervoersprobleem nu dus opgelost. Maar dat neemt niet weg dat ik nog steeds met een kapotte laptop zit en – als ik nog een nieuwe wil kopen – ik nu als gevolg van mijn afspraak met mijn broer geen tijd meer heb om langs de winkel in Haarlem te gaan. Het lijkt een keuze te worden van het één of het ander: laptop en het risico om te stranden of geen laptop en vandaag nog veilig aankomen in België. Een moeilijke keuze. Mijn afweging wordt onderbroken door het gerinkel van mijn telefoon. Het is mijn goede vriend Jorgen. In het kort leg ik hem uit wat er gebeurd is en voor welke uitdaging en beslissing ik nu sta. De enige mogelijkheid om er toch voor te zorgen dat ik zowel een nieuwe laptop kan aanschaffen én per auto naar België kan komen is als iemand voor mij nu naar Haarlem kan gaan en op mijn naam een nieuwe computer koopt. Nog voordat ik deze gedachte uitspreek hoor ik aan de andere kant van de lijn ‘Yay! Ik ga een nieuwe laptop kopen!’ Ik ben stomverbaasd en vertwijfeld vraag ik wat hij bedoelt. ‘Ik kom zo wel naar je toe, dan neem ik je portemonnee mee en dan haal ik een nieuwe computer voor je. Is toch geen probleem!’ ik ben verbouwereerd en de tranen staan in mijn ogen. Dit had ik niet kunnen of durven vragen, en het betekent zo ontzettend veel meer voor me dat hij dit nu aanbiedt! Binnen een half uur staat Jorgen naast mijn stoel en in de minuten die volgen laat ik hem de barst in mijn scherm zien en overleggen we de details van ons plan. Ik geef hem mijn pinpas mee en we spreken af dat ik van hem hoor zodra hij in Haarlem is. In de tussentijd had ik de winkel in Haarlem al gebeld en gevraagd of ze er nog eentje voor me konden vasthouden, maar omdat het een actie betrof en deze dingen als warme broodje over de toonbank gingen kon hij er helaas niet een voor me apart houden. ‘Ik heb er nog 38 en verwacht dat ik ze allemaal zal verkopen vandaag.’ – Hmmm. Tijdens het wachten bel ik nog met de fabrikant om te vragen wat een nieuw scherm kost (maar kom helaas niet veel verder), spreek ik mijn moeder, mijn broer en zoek ik naar meer informatie op het internet. Na een klein half uur gaat, nadat ik net mijn laatste telefoongesprek heb beëindigd, de telefoon. het is Jorgen. ‘Wat is je postcode?’, vraagt hij. ‘Je staat in de winkel!’, roep ik van blijdschap. ‘Dat heb je snel gedaan, zeker met dit barre winterse weer!’. ‘Ja, en ik ben blij toe, want het is echt niet te geloven hoe druk het hier is. De hele winkel staat afgeladen vol!’ Ik geef hem mijn postcode en wat andere gegevens en voel de spanning toenemen. Niet te geloven. Niet alleen heb ik een nieuwe laptop, maar belangrijker nog – ik heb een fantastische vriend die zo veel meer voor me bereid is te doen dan ik ooit had durven dromen! Het is echt waar wat ze zeggen: je hoeft niet honderden vrienden te hebben; een paar is al geweldig. Zeker als het vrienden zijn met wie je lief en leed kunt delen, die voor je klaarstaan wanneer dat nodig is en die dingen voor je doen waar je zelf nog nooit aan gedacht hebt. Ik heb maar een aantal werkelijk goede vrienden; ik denk dat ik ze op één hand kan tellen en eerlijk gezegd voelt dat ook goed. Ik ben een redelijk behouden persoon en daarom deel ik mijn totale innerlijke wereld met maar een handjevol mensen. Het is bijna 13:00 uur en mijn broer staat met zijn vriendin te wachten in de auto voor het station. De naalden worden zo uit mijn arm gehaald. Het is dan nog 10 minuten afdrukken (om te zorgen dat de boel niet verder blijft bloeden) en then I’m free to go! Ik bel Jorgen om te vragen waar hij is, en hij laat me weten dat hij in de file staat, maar niet heel ver van me vandaan is. ‘Nog even geduld, I’m on my way.’ Tien minuten later staat hij voor mijn neus met een spiksplinternieuwe laptop. Wow! De timing is perfect en nadat er een verbandje om mijn arm gelegd is lopen we samen het gebouw uit. Mijn broer staat nog steeds te wachten en ik wordt netjes door Jorgen ‘afgeleverd’ bij de auto. We praten nog even wat en dan gaan we ieder ons eigen weg. Ik ben ontzettend dankbaar. --- De weg naar België is lang en er is inderdaad ontzettend veel verkeer p de weg. Wanneer de radio laat weten dat er 14 kilometer file op de A2 bij Eindhoven staat en de snelweg zelfs is afgesloten, besluiten we dat we waarschijnlijk minder moeilijk is om een andere route te nemen. Via Breda rijden we richting Turnhout het Belgische land binnen om zo oostwaarts richting Maasmechelen te sjokken. Toch heeft het allemaal niet zo’n vaart, want we doen er alleen al 3,5 uur over om de grens met België te bereiken. Op de weg ligt oude tot slush gereden sneeuw en er valt nieuwe uit de lucht, wat er voor zorgt dat de meeste automobilisten hun snelheid flink verlagen. Eenmaal in België merken we dat de wegen nog minder goed begaanbaar zijn en helemaal op de provinciale wegen is het uitkijken geblazen. Omdat het rond 16:00 al donker begint te worden is er nu ook een extra factor bijgekomen die het rijden moeilijker maakt. Pas om 18:30 uur sjokken we, zo gaar als een klontje, de straat binnen van mijn moeder, die na lang wachten ongerust opbelt om te vragen waar we zitten. Gelukkig komen we met goed nieuws. Wanneer we de auto uitstappen en naar binnen lopen staat mijn moeder ons daar met open armen om ons te verwelkomen. We zijn allemaal blij dat we er zijn, zeker voor de gelegenheid. Kerstmis is voor mij een moment waarop ik mijn tijd doorbreng met de mensen die het belangrijkst voor me zijn, en dit jaar – na het overlijden van mijn vader vorige maand – is dat besef nog groter geworden. Geniet zoveel als je kunt met de mensen van wie je zoveel houdt en geef het beste van jezelf. Het gaat niet om cadeautjes of hoeveel zilveren ballen de kerstboom bevat, en ook niet om hoe groot of luxe de kalkoen is (als je die al hebt). De werkelijke waarde is dat je samen bent met mensen van wie je houdt en die veel voor je betekenen. Mensen die een verschil maken in je leven. That’s the true spirit of Christmas, and life. Robert PS: tweede Kerstdag kwam een hele lieve vriendin van me langs en hebben we samen met mijn moeder – mijn broer en zijn vriendin waren al weg – konden we genieten van een heerlijke synergie. Onvoorstelbaar, de tijd en de energie die ze erin wilde steken om helemaal naar België te rijden en tweede Kerstdag met me te vieren. Wat ben ik toch gezegend met liefdevolle en fantastische mensen om me heen! Dank je wel!