F#%k It!

Als ik denk aan wat ik denk te kunnen, zal ik nooit doen wat ik daadwerkelijk kan. Waarom? Omdat ik dan genoegen neem met de grenzen van mijn verbeelding zonder ze te testen aan de werkelijkheid. Resultaten uit het verleden plaveien de weg naar de toekomst zolang ik blijf geloven dat wat het geweest is, het ook allemaal was en zal zijn.

Afgelopen weekend was ik deelgenoot van een vrijgezellenfeest dat we voor een vriend hadden georganiseerd. Vanaf het middaguur tot diep in de nacht maakten we het centrum van Amsterdam onveilig, met veel vermaak. Een avontuur dat ik nog niet eerder had meegemaakt. En ja, alle voor de hand liggende stigma’s zijn de revue gepasseerd.

Ontzag

Naarmate de dag vorderde en menig vriend toch wat minder op zijn woorden ging letten, kreeg ik van een aantal mensen te horen dat ze toch wel erge bewondering voor me hebben ‘hoe ik het doe’ en dat ik hier bij ben. Na een vragend gezicht te trekken en een stilte te laten vallen zeg ik: “verklaar je nader.”

“Wel, je loopt hier door donker Amsterdam, je bent ons nog geen één keer uit het oog verloren en je bent ook nog nergens tegen aan gelopen.” “Ja,” valt een vriend hem bij, “en je bent er toch maar positief onder en je doet ook allemaal van die gestoorde dingen, zoals 800 kilometer door Spanje lopen… Respect.”

Natuurlijk vind ik het tof dat ik erkenning krijg voor mijn vreemde escapades, maar wat er aan ten grondslag ligt is een ‘Fuck It-mentaliteit’: grenzen overboord gooien die geen meerwaarde hebben en gewoon de stap nemen om te gaan voor het onmogelijke.

Zelftwijfel

Ik kan vaak genoeg tegen mezelf blijven aanpraten dat ik misschien beter een rustiger leven kan gaan leiden. Dat ik me niet zo gek moet maken met allerlei wilde fantasieën die ik toch niet kan realiseren of e kan veroorloven. Wat denk ik nou wel?! Een volledige marathon rennen? Doe toch normaal!

Dit soort gedachten verlammen. Ze zorgen ervoor dat je niet meer in beweging komt en dat je langzaam maar zeker begint te geloven dat wat dat stemmetje in je hoofd zegt ook daadwerkelijk de enige waarheid is. Nou, ik heb mijn portie aan Fikkie gegeven en ik hoop dat hij het smakelijk vindt.

Andermans twijfel

Naast je eigen onzekerheden hebben we vaak ook te maken met meningen van anderen om ons heen. Vrienden, familie, kennissen; allen weten wel iets te zeggen over jouw droom. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik in het verleden aardig wat weerstand heb ondervonden bij mensen met wie ik mijn dromen deelde. Bijna altijd vroeg ik me af waarom ze me nu juist afraadden om mijn hart te volgen. Mijn conclusie: om één van twee redenen.

in het ene geval hebben ze zelf ervaringen met dromen die zij wilden vervullen, maar er niet in geslaagd zijn om ze te realiseren. Mogelijk omdat zij zelf niet het succes behaald hebben waar ze naar op zoek waren, zijn zij gaan geloven dat als zij het niet kunnen, het door niemand gedaan kan worden. Een universele onwaarheid die tot de top drie van realiteitsverstoringen behoort.

Een andere mogelijkheid is dat zij werkelijk het beste met je voor hebben, en dat zij je liever niet onderuit zien gaan en met hangende pootjes terug zien komen. Uit voorzorg planten ze angstzaadjes in je hoofd om zo je er misschien van te weerhouden niet het avontuur op te zoeken. Better safe than sorry...

Dromen die gevoelsmatig zo hoog liggen dat ze onbereikbaar lijken, gecombineerd met de wens om ze te verullen zijn wat dat betreft een goede motivator om in beweging te komen. het geeft me een sense of urgebcy: het onderbuikengevoel dat ik dit gedaan moet hebben om te zeggen dat ik mijn leven ten volste leef. Thuis op de bank televisie zitten te kijken hoe anderen mijn dromen realiseren kan ik altijd nog doen.

Het gaat om durven en doen, dat is de waarheid. Het gelijknamige spelletje zorgde vroeger al voor spannende momenten, zeker als iemand ‘doen’ antwoordde in plaats van de veel veiligere en gemakkelijkere ‘durven’ of ‘waarheid’, en die spanning hebben velen met zich meegenomen naar hun volwassen wereld.

Angst en Onzekerheid

Soms vraag ik wel eens: wat is het ergste dat je kan gebeuren? Een doordacht antwoord is dan meestal ‘dat ik nee te horen krijg’. De angstige reactie is vaak ‘dat ik dood neerval’.

Zolang je thuis blijft zitten en niets doet, denk ik dat er al een stukje binnen in je gestorven is. En dat is zo ontzettend zonde. Je leven is er om geleefd te worden, en je zult nooit weten hoe iets gehad had kunnen zijn als je niet de gelegenheid grijpt om het te doen.

Angst voor het onbekende – wat vaak de reden is voor immobiliteit; bewegingsloos blijven zitten en wensen dat je een mogelijjheid had om zonder de risico’s aan je avontuur te beginnen. Maar diezelfde angst, ook al doet het Nederlandse spreekwoord anders voorkomen – kan ook een raadgever zijn: een signaal dat je alert maakt op de potentiële risico’s, zodat je daarop actie kunt ondernemen.

Onzekerheid kan leiden tot de grootste doorbraken. Denk eens terug aan je eigen sucecssen. Toen je er aan begon, was je toen 100% zeker van je zaak? En toen je met succes je doorbraak voltooide, hoe goed voelde je je toen? Onzekerheid geeft dus ook een enorme boost aan (zelf)vertrouwen. En kijk je terug op het pad wat je toen nam, dan zie je dat je ten opzichte van voor het avontuur en erna een flinke groei hebt doorgemaakt. Of het nu in je zelfvertrouwen is, het overwinnen van die angst of het behalen van je doel – onzekerheid geeft je de ruimte om te ontwikkelen.

Had ik van te voren geluisterd naar mijn eigen angsten en die van anderen om mij heen, dan had ik nooit de eerste stap durven nemen om mijn voettocht door Spanje te gaan doen. Dan was ik thuis blijven zitten en had ik me hoogstwaarschijnlijk achteraf voor m’n kop geslagen dat ik destijds niet de actie had ondernomen om aan dat avontuur te beginnen. Gelukkig heb ik die angst niet de hoofdrol laten spelen, maar mijn droom om toch te gaan.

Dit jaar sta ik weer voor zo’n beslissing. Mijn wens: de New York marathon. Een gigantisch doel waar veel voor gedaan moet worden. Niet alleen trainen, maar ook de praktische voorbereidingen, zoals zorgen dat ik daar de mogelijkheid heb om te kunnen dialyseren, sponsors die me willen supporten, een hardloopmaatje die gek genoeg is om met me mee te gaan. Er liggen genoeg uitdagingen voor me, maar met de gedachte dat ik liever alles geef om aan de marathon deel te nemen dan adt ik achteraf moet bekennen dat ik het wel wilde doen, maar het niet gedaan heb ligt mijn besluit vast. Fuck it, ik doe het!

Ik sluit af met nog een avontuur dat ik een antal jaar geleden al gedan heb, nog voor mijn tocht door Spanje. Mijn toenmalige vriendin had me uitgenodigd om te gaan parachutespringen. Hoewel ik geen hoogtevrees heb, vond ik het toch wel erg spannend. Na wat onderzoek mbet betrekking tot de druk op mijn ogen kreeg ik een akkoord van mijn behandelend arts en schreef ik me in om uit een vliegtuig te spirngen.

Het was een superspannende dag! In afwachting op mijn beurt kreeg ik instructies hoe ik me uit het vliegtuig moest laten vallen en wat ik kon verwachten. Het wachten leek een eeuwigheid te duren, maar eindelijk was het dan zover. Samen met enkeel anderen klom ik het kleine propellervliegtuigje in en stegen we naar een hoogte van 10.000 voet, zo’n 3 kilometer. De deur ging open en direct voelde ik de snerpende wind naar binnen vliegen. Het geluid van het vliegtuig was oorverdovend, maar ik voelde nog nooit zoveel adrenaline door me heen gaan. En toen sprong ik.

 Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven. Daag jezelf uit. Droom. Durf te leven en volg je hart. Die geeft aan waar het gepassioneerd van is.

Wat zijn jouw dromen?

Op jouw succes.

Robert