De nefroloog komt tijdens de dialyse aan mijn stoel staan en laat me weten dat ze met de vaatchirurg heeft overlegd. Op korte termijn willen ze toch een nieuwe shunt gaan aanleggen, zodat de behandeling voortgezet kan worden zonder een slang die uit mijn borstkas steekt, maar door middel van een soort infuus dat via mijn onderarm gaat. Hoewel ik afgelopen week elke dag in het ziekenhuis heb doorgebracht, waarvan zelfs nog 1 dag op een behandeltafel (waarin ze in mijn arm sneden zonder dat de verdoving zijn werk kon doen), blijft een bezoek – en zeker een aan de chirurg – er niet één waar ik zonder hartkloppingen of stresssymptomen mee omga.
Ja, zelfs een doorgewinterde ziekenhuisganger als ik ervaart angst. Ik heb gemerkt dat mijn mind behoorlijk sterk is geworden in de afgelopen jaren en dat het in sommige gevallen (meestal de fysiek inspannende) al gauw iets van zich laat horen: tijdens het aanleggen van de leiding in mijn borst begon ik te hyperventileren en verstarde elke spier zich in mijn lichaam en ook afgelopen week, tijdens de kijkoperatie in mijn arm stond ik strak van de zenuwen. Medeoorzaak (of misschien zelfs wel gevolg) was dat de verdoving niet werkte en ik elke aanraking (door mens of instrument) tot in detail kon voelen. Niet fijn als er een dikke buis met brute kracht in je arm geduwd wordt.
Het is niet verwonderlijk dat de schrikreacties wat sneller komen dan voorheen het geval was, met deze recente ervaringen nog vers in het geheugen. Tja, ik merk dat ik last heb van angstaanvallen.
Een effectieve manier om dit te verwoorden is om het buiten mijzelf te plaatsen. Normaliter zou ik zeggen dat ik me bang voel, hetgeen aantoont dat ik de eigenaar ben van deze specifieke gevoelens (‘ik ben bang’ of ‘ik voel me bang’). Maar door juist dit gevoel te plaatsen buiten mijzelf en te veranderen in een passief proces, verdraai ik ook de werking van mijn woorden.
Nominalisatie
De verandering van ‘Ik ben bang’ naar ‘Ik heb een stuk angst’ heet nominalisatie. Nominalisatie is de omschrijving van een actief proces dat tot stilstand komt. Naast het voorgaande voorbeeld vind ik deze ook vaak erg duidelijk: ‘Ik heb een relatie’. Hoewel menigeen roept dat hij of zij een relatie heeft, is in mijn optiek het aangaan van een emotionele, mentale, spirituele (en zelfs fysieke) verbintenis een actief proces; relateren. Ook al klinkt dis nogal sullig, het betekent (in ieder geval voor mij) een wereld van verschil.
Positieve dingen, zoals je ‘relatie’ houd ik liever dicht bij me. Het tot een proces makend waarbij ik ook kan voelen en ervaren wat de woorden met me doen. Niet positieve opmerkingen, zoals ‘pijn’ en ‘angst’ zijn soms makkelijker behapbaar als ik ze iets verder plaats dan heel dicht bij mij. Dit hoeft overigens niet te betekenen dat dit altijd de beste keus is. Besef dat elke emotie een signaal is dat je iets te vertellen heeft, waarmee je jouw huidige situatie kunt verbeteren.
Nominalisaties behoren ook toe de groep Universal Quantifiers. Net als het weglaten van vergelijkingen zit onze taal vol met nominalisaties. En met de versoepeling van onze taal lijkt het, in ieder geval voor het oplettende oor, een dagelijks wederkerend geval te zijn.
Mijn angst wordt er misschien minder op, de uitdaging blijft natuurlijk om ervoor te zorgen dat ik zo min mogelijk (of zelfs helemaal geen) angst ervaar wanneer ik een nieuwe prikkelende situatie aanga. Ik weet dat mijn angst me wil vertellen dat ik me wellicht beter kan voorbereiden op dat wat er komen gaat.
Welke acties moet ik nemen om beter voorbereid te zijn en dus met een rustiger mindset de noodzakelijke behandeling te ondergaan?
Door op zo’n manier met mezelf in dialoog te gaan, komen de antwoorden dichterbij en neem ik weer een nieuwe stap voorwaarts.
Op ons succes!
Robert
