Doorgaan of Pauze

Korte tijd geleden zat ik voor mijn computer in een chatgesprek met een dame. In de weken daarvoor hebben zij en ik elkaar een aantal keren ontmoet en het klikte wel: zelfde diepgang, gemeenschappelijke interesses en beiden hebben we een interessante kijk op het leven. In dit chatgesprek echter, ontstond een verhit gesprek over doorgaan, of niet.

Uit eigen ervaring weet ik dat ik een gedreven persoon ben. Maar dat is lang niet altijd zo geweest.

De jonge versie van mijzelf, die uit de jaren ’90, was er één die nog zoekende was naar de juiste route van het leven. Ik ging wel naar de middelbare school, maar het kon me eerlijk gezegd niet heel veel schelen hoe het verliep. Ik was drukker bezig met het ontdekken van zaken die ik op dat moment interessant vond. En dat waren over het algemeen nu precies niet de zaken die volgens de norm goed voor me waren. School was een bijzaak, en op een aantal vakken na waren de lessen meer een bijkomstigheid dan een verplichting.

Het gevolg hiervan was dat ik menig uurtje buiten de schoolbanken mijn zoektocht voortzette. Veelal in de vorm van een ontspannen uurtje op een bankje bij een vijver, genietend van het uitzicht, of hangend in de tribune van een voetbalstadion in de buurt, discussiërend met een medeklasgenoot over de betekenis van het leven.

Kort samengevat, ik was een dromer. Iemand die met zijn gedachten makkelijk de realiteit van het moment kon verlaten door zich terug te trekken in zijn gedachten; naar een andere wereld die me veel spannender leek.

Deze dromerige momenten resulteerden in een paralyse. Een verlamming van acties, van bereid zijn te werken voor dat wat ik werkelijk wilde. Stilstand. Het duurde dan niet lang voordat ik meer lesuren oversloeg en de tijd opvulde met doelloze bijbaantjes, die uiteindelijk het merendeel van mijn tijd opslokten.

Ik ben zo lang als ik mezelf bewust ken al een dromer geweest. En ik was ook liever lui dan moe. Uitslapen, bankhangen, televisie kijken tot diep in de nacht, gamen. Wat moest ik anders doen? Ik had geen idee wat ik wilde!

Pas rond mijn twintigste verscheen er licht aan het eind van de donkere tunnel des stuurloosheid. Ik vond mijn liefde in persoonlijke ontwikkeling.

Tijdens een introductieworkshop over NLP, waarin ik eigenlijk meeging omdat mijn broer de uitnodiging van mijn moeder had aangenomen en ik niet wilde achterblijven, leerde ik iets wat me diep van binnen raakte. En hoewel de trigger om te blijven en meisje was, dat ‘toevallig’ daar ook was (ik werd verliefd, en kwam nog twee workshops terug omdat ik haar wilde zien), dat moment was een keerpunt in mijn leven. Ik had iets gevonden waar ik voor wilde gaan.

Vanaf dat moment trok de luiheid ook langzaam maar zeker weg en maakte plaats voor actie. Ik werd meer gedreven. Wilde meer weten, meer doen, meer ervaren.

Nu ben ik bijna tien jaar en bijna 100 opleidingen, trainingen, workshops, seminars, cursussen en lezingen verder. Ik heb een eigen bedrijf, verschillende websites, een boek, en talloze behaalde doelen op mijn nam staan.

Allen behaald omdat ik met passie actie neem op de verlangens en dromen die mijn mind met regelmaat opspurt.

Een draai van 180 graden. Van stuurloos naar laserfocus. Van lui naar actief. En dat brengt me gelijk op het volgende.

De overtuiging dat ik niets kon heb ik verruild voor de overtuiging dat ik alles kan waar ik mijn mind toe zet. Ik ga door, net zo lang totdat het af is. Of het nu een kort artikeltje schrijven is, of een langdurig project zoals een blogmarathon of zelfs een pelgrimstocht naar Santiago de Compstella – wanneer ik er mijn zinnen op zet, dan behaal ik het gestelde einddoel.

Dat heeft een voordeel en een nadeel.

Het voordeel is dat ik dingen voor elkaar krijg. Dromen worden doelen, fantasieën veranderen in concreet haalbare plannen, fictie wordt realiteit. Mijn leven is nog nooit zo rijk geweest als dat het nu is. Ik ben gelukkig, ik ben gedreven, ik heb een toekomstvisie op verschillende vlakken; ik weet waarvoor ik leef. En ik leef met passie.

Maar de schaduwzijde is dat ik doorga. Koste wat kost. Ik ben zo gedreven en gefocust, dat ik mezelf soms niet toesta pauzes te nemen, te relaxen. ‘Pitstop’ is een woord dat ik niet gebruik, omdat ik dan direct een verlies in tijd en dus potentie ervaar. En dat is mijn leermoment.

Soms zijn pauzes effectiever dan steevast doorwerken. Hoewel ik hou van het gevoel me ergens in te kunnen vastbijten, besef ik dat het goed is om zo nu en dan een rustmoment in te bouwen, bij te tanken (daar heb je die ‘pitstop’) en mezelf weer op te laden voor de volgende stint.

Toeval
Ik heb  altijd al gezegd dat ik niet geloof in toeval. Dingen, hoe onverklaarbaar soms ook, gebeuren niet zonder reden. Zo ook het volgende: medio oktober hoorde ik van mijn nefroloog dat ik spoedig zou worden aangeprikt in de shunt in mijn arm. Dat zou betekenen dat ik niet meer die arm mocht bewegen, omdat er anders een kans zou zijn op een soort slagaderlijke bloeding (als de naald door het bloedvat heen prikt als gevolg van beweging). Dat zou dus betekenen dat ik tijdens dialyse niet meer zou kunnen werken. Vier uur lang down the drain.

Meer nu zie ik dat het een kans is waarop ik mijn rustmomenten kan pakken. Kan bijtanken. En desnoods een boek kan lezen of een tape kan beluisteren. Zo vul ik toch nog mijn tijd nuttig in én haal ik het maximale uit de situatie.

En daarmee sluit ik niet alleen een compromis met mezelf. Ik vind ook de gulden middenweg tussen actief bezig zijn en rust nemen.

Het leven is een zoektocht over een pad dat alleen jij kunt bewandelen en waarvan je op een gegeven moment wellicht te weten komt welke koers je wilt zetten.

“You cannot teach a man anything. You can only help him to find it within himself.”
– Galileo Galilei

Op jouw succes!

Robert