De Boodschap van Angst

  Vanavond betrapte ik me op het feit dat ik doelloos voor de televisie zat te zappen zonder enig vooruitzicht om aan de slag te gaan met mijn gestelde plannen voor deze week. Er waren genoeg excuses te vinden; te moe, te druk, andere prioriteiten. Terwijl ik NCIS zit te kijken besef ik ineens wat het zou kunnen zijn. ‘waar ben ik bang voor?’ is een van de vragen die in me opkomt, en ik besluit deze blog te schrijven. Wat maakt het dat ik dit procrastinatiegedrag vertoon? Er zijn genoeg leuke uitdagingen die voor me liggen. Een daarvan is een workshop. Met nog geen twee weken op de teller heb ik nog een hoop te doen om te zorgen dat alle details ingevuld zijn. Hoewel ik er aan de ene kant ontzettend veel zin in heb, omdat het een nieuwe stap is uit mijn comfortzone. Toch is het aan de andere kant eng om iets nieuws te beginnen. Onze mind is er om ons te beschermen, en het heeft een erg sterke invloed op de maneir waarop we handelen. Hoewel we bewust veel handelingen kunnen maken, is hons onderbewustzijn vele malen sterker, en op het moment dat we een geroutineerde handeling willen veranderen, komt de mind om de hoek kijken. Hoe graag we ook op een bewuste manier iets willen veranderen of aangaan, diezelfde mind heeft als oerinstinct om ons te beschermen. En het aangaan van nieuwe uitdagingen of veranderingen wordt door de mind soms aangezien als potentieel gevaar. Kort gezegd, het is de mind die ons ervan kan weerhouden om nieuwe dingen te doen, simpelweg om de reden dat het ons wil beschermen. Toch is het ook diezelfde mind die ons ook in staat kan stellen nieuwe uitdagingen aan te gaan... als je weet hoe je hem aanspreekt. Simpelweg de stem van je mind negeren (als je hem hoort) werkt vaak niet. We doen de dagelijkse dingen omwille van twee mogelijkheden: het vermijden van pijn of het opzoeken van plezier. En hoewel we liever veel dingen doen omdat we er plezier in beleven, toch ish et de pijn die de boventoon voert, en het vermijden van pijn is zelfs iets waar we bereid toe zijn behoorlijk veel moeite in te steken. Maar hoe komt het dat sommige dingen die (ogenschijnlijk) plezierig lijken, toch uitgesteld worden? Kan het zijn dat dingen die leuk zijn toch ervaren worden (door het onderbewustzijn of de mind) als iets pijnlijks? Overigens bedoel ik met pijn, niet in eerste instantie fysieke pijn (hoewel dit wel hiertoe gerekend kan worden), maar eerder emotionele, mentale of psychische pijn. Laat ik mijn workshop als voorbeeld nemen. Hoewel ik er met veel plezier en spanning naar uitkijk en het in eerste instantie dus lijkt op iets plezierigs, ben ik aan de andere kant ook bang. Faalangst is iets wat al een tijd door me heen giert, want misschien loop ik wel volledig vast of misschien komt er wel helemaal niemand opdagen. Of misschien gaat het totaal niet zoals ik hoop, m wat voor reden dan ook. Misschien ben ik wel bang om succes te hebben. Succes is een groot woord en het bevat veel energie. Ik hoor van aardig wat mensen om me heen dat ze op een bepaald vlak of meerdere vlakken graag succesvoller willen zijn, en ik droom er net zo van om meer successen te behalen. Toch is er iets in me dat die sucessen wil uitstellen, misschien omdat de verwachting is dat er dan een hoop gaat veranderen, of dat het leven juist moeilijker gaat worden. “Mo money, mo problems” hoorde ik een aantal jaar geleden in een rapnummer van wijlen Biggie Smalls a.k.a. Notorious B.I.G. En als er iets is wat ik niet wil, dan zijn dat wel meer problemen. Maar wat is de boodschap van angst voor succes, of elke andere vorm van angst? Want ik geloof dat een emotie niet zomaar spontaan opkomt, maar dat het ons kan helpen om verder te komen, te groeien in ons leven. Angst heeft als boodschap dat je beter voorbereid kunt zijn op dat wat er gaat komen. Als je angst hebt, wil je emotie zeggen dat je beter een actie kunt nemen om op een betere en adequatere manier voorbereid te zijn op de situatie die gaat komen. Wanneer je meer voorbereiding hebt getroffen en dus beter voorbereid bent, dan zal de angst ook afnemen en zeker op het moment dat je door de ervaring heen gaat. Angst voor succes of faalangst wil dus zeggen dat wanneer je je beter voorbereid door stappen te nemen op dat wat er komen gaat (in mijn eigen geval het geven van een workshop) waardoor het als een waarschuwing fungeert om je te behoeden voor potentieel ‘gevaar’ (in dit voorbeeld falen). Vaak zien we emoties zoals bijvoorbeeld angst, boosheid of eenzaamheid als negatief en kiezen we vaak uit vier mogelijkheden om er mee om te gaan: Of we negeren ze en doen alsof ze niet bestaan – totdat de kracht van die emotie zo groot is geworden dat het eruit knalt. We lopen er voor weg, zodat we ze niet hoeven te voelen en daarmee riskeren we op lange termijn niet alleen mentale, maar ook fysieke problemen. Een andere manier is door te ontkennen dat ze er zijn, en voor mooi weer spelen. Terwijl er ban binnen een atoombom aan het tikken is lijkt er van buitenaf niets aan de hand te zijn. Het nadeel is alleen dat het ontzettend veel moeite kost om voor mooi weer te spelen en dat er op lange termijn ongetwijfeld een moment komt waarop die interne bom gaat ontploffen. De trigger kan dan iets minuscuuls zijn zelfs. De derde manier waarop je met emoties kunt omgaat is door het houden van een wedstrijd. Wie heeft het het ergst? Ik heb wel eens een aantal mensen ontmoet die me vertelden dat wat ik aan problemen had totaal kleinzerig was vergeleken met de problemen die zij hadden, en daarmee wordt het automatisch een wedstrijd wie er het slechts aan toe is. Het gevolg is overigens dat geen van alle partijen er beter op wordt en de situatie en de sfeer er mogelijk zelfs op achteruit gaat. De vierde optie lijkt mij persoonlijk het beste; signaleer wat voor bedoeling je emotie heeft en leer ervan. Wat is de boodschap die de emotie heeft en leer van de ervaring die je nu hebt. Op die manier zorgt je emotie ervoor dat je kunt groeien. Ok, terug naar de angst (bizar eigenlijk want door het te benoemen als ‘angst’ en niet als ‘ik ben bang voor’ houde we de emotie buiten onszelf; wederom om hem vaak niet te hoeven voelen). Angst wil dus zeggen dat je je beter goed kunt voorbereiden op dat wat er komen gaat. Op het moment die angst zich laat zien – hetzij in een gevoel, maar soms ook in de vorm van een stem of een gedachte, wat doe je dan? Wat doe je op het moment dat er een bang kind voor je staat? Negeer je dat dan ook? Of stap je er op af met de intentie het gerust te stellen. ‘waar ben je bang voor?’ of ‘wat kan ik voor je doen?’ – De grap is at het met onze emoties, onze mind net zo gaat. De kortste weg naar een ‘negatieve’ emotie is er door heen, en dat wil ook zeggen dat je er contact mee maakt. Nu klinkt dat misschien wat zweverig, maar als je angst personifieert dan wordt het vaak al makkelijker om er contact mee te maken en te achterhalen wat de boodschap is wat het wil overdragen. Op het moment dat de boodschap duidelijk is, kun je er mee aan de slag. Want ja... actie blijft toch het sleutelwoord. Of het nu gaat om angst, boosheid, pijn, frustratie, teleurstelling, schuld, depressie of eenzaamheid, al deze emoties zijn allemaal signalen om tot actie te komen. En hoewel het allemaal emoties zijn die we liever niet ervaren, besef dat ze er zijn om ons te dienen. Ze stellen ons in staat te groeien. En laat dat nou precies zijn waarvoor we op deze planeet rondlopen.. De volgende keer dat er iets op je pad komt waar je bang voor bent, of boos over bent, bedenk dan dat datgene wat je voelt er is om jouw te helpen, om je te dienen. Ook al lijkt dat misschien niet altijd even makkelijk. Vraag jezelf wat het je verder kan helpen. Misschien kom je zo weer een stap dichterbij plezier of verder van pijn. Voor mij is het in ieder geval een duidelijk signaal dat ik er met de schouders onder wil. Mijn intentie is om mijn eerste workshop tot een succes te brengen, en dat betekent dat ik nog werk te doen heb om er voor te zorgen dat ik goed voorbereid ben. Bedenk dat dezelfde handelingen leiden tot dezelfde resultaten. wil je dat er een ander resultaat komt, verander dan de handeling(en). Bedankt voor het lezen. Op jouw succes, Robert