Daag Jezelf Uit

Ongeveer twee weken geleden werd ik door een vriendin van me gebeld met de vraag wat ik de eerstvolgende zaterdag voor plannen heb. Nadat ik antwoord dat ik van plan ben wat te werken, vraag ik haar wat de reden is van de vraag die ze me stelt. ‘Hoe zou je het vinden om op mijn hond te passen? Een behoorlijke stap uit mijn comfortzone.

Maar ik ken haar goed, en ik ken haar hond ook, en we liggen elkaar wel. Dus zonder enige twijfel zeg ik ‘ja’. Zonder dat ik weet wat ik moet doen om op een hond te babysitten. ‘Leuk!’ denk ik nog. ‘Een  prachthond om de hele dag mee te spelen en te showen’. Maar gaandeweg de dagen dichterbij komen, voel ik toch het stressniveau beetje bij beetje stijgen.

Ik weet niet hoe ik een hond moet onderhouden. Ik kan geen commando’s geven (althans niet op een dominante manier, zodat honden luisteren), en deze hond is toch wel zo’n vijf formaten groter dan de teckels van mijn ouders, die overigens ook al niet naar me luisteren. Ik besef me steeds meer dat ik hier niet alleen totaal blanco inga, maar dat ik ook een verantwoordelijkheid op me draag, waarvan ik niet eens weet ik of die wel kan dragen.

Nu denk je misschien ‘ach, het is maar een hond’. Maar als je hondeneigenaar bent, en je gaat erop uit en je laat je hond achter, dan weet je dat je toch je schatje bij iemand wilt achterlaten die je vertrouwt, waarvan je weet dat hij of zij goed voor je baby zorgt. Er zijn zelfs eigenaren die spreken van hun kind, en zo voelt het waarschijnlijk ook. Een flink gewicht op je schouders dus, als je besluit de verantwoordelijkheid te nemen.

Lola is slechts een pup nog. Maar ze ziet er uit als een bijna volgroeide jachthond. Strak in het vel, gitzwart, met eigenschappen van een terriër. Ze is poeslief naar me, maar je moet niet met haar dollen, want als ze je niet mag dan zal ze dat ook zeker laten weten.

De dagen vliegen voorbij en de avond voordat ik mijn oppashond krijg racen de gedachtes door mijn hoofd heen. Morgen is het zover en ik weet eigenlijk nog niets. En alsof het lot een spelletje met me speelt, kom ik al channel-flippend uit op The Natonal Discovery Channel, die een uitzending heeft over the Dog Whisperer.

In ongeveer 3 uur tijd (tot diep na middernacht) kijk ik naar mensen die problemen hebben met hun honden: ongehoorzaamheid, OCB (obsessive compulsive barking), agressie, zindelijkheid, commando’s; alles komt aan de orde.

Alles wat ik voorbij zie komen wil ik in me opslaan, wat natuurlijk van geen kanten lukt. Maar de essentie snap ik: als eigenaar of baas ben je the leader of the pack. Jij bepaalt de commando’s, de richting en de stemming. Dat hoef je niet verbaal te uiten (want een hond begrijpt je woorden toch niet letterlijk), maar dat moet je denken. Visualiseren.

Hoewel het 03:00 in de ochtend is en mijn ogen dichtvallen besef ik dat hondenpsychologie veel overeenkomsten heeft met mensen. Mensen doen niet wat je zegt, ze doen wat je doet. En met de juiste mindset snapt zowel hond als mens beter dat wat je bedoelt. Ik kan nog heel veel leren van de Mexicaanse Dogwhisperer, genaamd César.

De volgende ochtend is het zover. Ik heb amper geslapen, maar om 08:00 sta ik naast mijn bed. Over een goed half uur komt mevrouw de baas met Lola (de hond) aan. Ik voel me rustig en besef me dat ik vandaag voornamelijk mijn mind onder controle wil houden. Bewust leven. In het moment.

Moeder de baas belt inderdaad even voor 09:00 aan, en samen met de black beauty lopen we mijn appartement binnen. Terwijl mijn vriendin en ik aan de espresso zitten, wordt er door bebe flink gesnuffeld en alle hoekjes worden onderzocht. Het lijkt alsof mijn huis goedgekeurd is, want even later komt Lola weer bij ons zitten.

Totdat haar baas zegt dat ze er vandoor gaat. Ze gaat naar de Efteling met haar kind en ze wil er graag vroeg zijn, zodat ze de hele dag kan genieten van al het leuks. Ik krijg een dikke knuffel en een zoen en de hond krijgt een aai over zijn bol en de mededeling dat baas zometeen weer terug is.

Hoewel er even wat gejank volgt terwijl we samen turend uit mijn erker mevrouw de baas zien verdwijnen op haar fiets, wordt de vertrouwensband al weer snel opgepakt. We spelen wat met een bal, ik geef haar een lekkere stok (hoewel ik me niet kan voorstellen dat dit lekker is – heb je ooit zoiets geroken? Aan de andere kant kan ik me dan ook wel weer voorstellen dat een hond zijn neus ophaalt voor een lekkere kaassoufflé J) en we blaffen vanachter het raam wat naar andere honden en mensen die op straat lopen.

Ik probeer nog wat te werken, maar dat wordt me nagenoeg onmogelijk gemaakt, want overal waar ik naartoe ga, daar is Lola, die mijn aandacht wilt.

Een uur of twee later is het dan zover, we gaan naar buiten. Ik pak de riem en mijn sleutels en trek de voordeur achter me dicht. Nog geen 20 meter verderop doet mevrouw al een grote boodschap midden op straat; ze moest dus kennelijk echt nodig. We lopen verder richting station, want de binnenstad wil ik niet in.

Voor het station wordt er gebouwd aan de weg, en dus ligt de hele boel open. We nemen een alternatieve route, maar als gevolg daarvan verdwaal ik. Ik ken deze buurt niet. En tot overmaat van ramp voel ik dat mijn bloedsuiker onder niveau komt, wat betekent dat mijn energie en kracht afneemt, mijn focus verschuift, en ik eigenlijk alleen nog maar kan denken aan stilzitten en eten. Maar ik ben zo’n kleine twintig minuten van mijn huis!

Ik besluit op een trappetje in een portiekje te gaan zitten en gelukkig (alsof ik het had voorzien) kan ik wat druivensuiker uit mijn jas halen. Ik voel me moe, mijn lijf ik kletsnat van het zweet en ik heb een ADHDog, zo lijkt wel, want ze trekt als een bulldozer.

Twintig of dertig minuten gaan voorbij en mijn bloedsuiker trekt langzaam weer bij. Ik blijf nog even zitten en telepatheer aan Lola dat we zo direct weer gaan wandelen. Alsof ze haarfijn begrijpt wat ik denk, want ze blijft rustig staan, terwijl ze om zich heenkijkt om te zien of er nog gevaar schuilt in één of andere hoek.

Via de stationshal loop ik uiteindelijk weer richting centrum, waar ik door een medewerker van de NS nog een chocoladereep krijg aangeboden. Kennelijk waren er vertragingen of is er iets anders belemmerends voor passagiers. Eenmaal thuis ploffen we neer op de bank en ben ik blij dat ik het gehaald heb.

Zo’n anderhalf uur later wordt ik wakker, met de hond tussen mijn benen en nog steeds op de bank liggend. Ik heb geslapen. Wij hebben geslapen. En relaxed als we zijn hangen we nog even met wat oude Tom Waits muziek op de achtergrond.

De rest van de dag is ontspannen. Ik speel nog wat met haar, kan zelfs nog werken en laat haar vlak voordat ze opgehaald wordt nog een keer uit. Alles is goed gegaan.

Ik ben blij dat ik heb toegezegd. Ik vond het een spannende én een leuke uitdaging. Toch een aardige stap uit mijn comfortzone. En daarmee voel ik dat ik vandaag iets gedaan heb wat mij als mens groter heeft gemaakt. Ik ben de uitdaging aangegaan en heb iets gedaan wat ik nog nooit gedaan heb.

Je comfortzone is de zone waar je je comfortabel in voelt in datgene wat je doet. In je comftortzone vindt je geen nieuwe uitdagingen meer, hoeft je mind (en/of je lijf) zich niet meer in te spannen om continu alert te zijn. De stappen die je uit je comfortzone neemt vergroten niet alleen je comfortzone – want naarmate je telkens een nieuwe stap uit je comfortzone neemt wordt die stap op een bepaald moment ook weer ‘comfortabel’ – elke stap vergroot ook je zlelfvertrouwen, je innerlijke kracht en je doorzettingsvermogen.

Zo is een kleine actie toch een grote stap geweest.

Welke uitdaging neem jij aan?

Op ons succes!

Robert