Beweging Tijdens Stilstand

Vandaag is het dan zover. De start van mijn officiële blogmarathon! Een spannende dag, want 60 blogs schrijven in een tijdsbestek van 30 dagen is iets wat ik nog nooit eerder heb gedaan. Een enorme uitdaging voor zowel mind als lijf. Want laat ik je even op de hoogste brengen waarom dit zo’n grote uitdaging is. Allereerst is het al een kunst om met 60 verschillende onderwerpen te komen die desondanks toch allen te maken hebben met persoonlijke groei en succes! Gezien het aantal artikelen dat ik het afgelopen jaar al heb geschreven kun je misschien voorstellen dat het behoorlijk wat tijd kost om met een nieuw, interessant en goed geschreven onderwerp te komen. Daarnaast zit ik met de factor tijd en de fysieke factor. Voorheen werkte ik namelijk tijdens mijn dialyse (van totaal 12 uur per week, plus extra tijd) aan mijn bedrijf. Ik schreef nieuwe artikelen, breidde mijn websites uit, werkte aan mijn nieuwe boek of ontwikkelde een nieuwe training. Het voordeel was dat ik in de afgelopen zes maanden de tijd aan mijn zijde had. Beide armen waren vrij om mijn handen te gebruiken over het toetsenbord mijn gedachten te verwoorden. Maar dat is nu niet meer zo. Sinds korte tijd hangt er tijdens de dialyse een tweetal naalden aan mijn arm, die daarmee de bewegingsvrijheid van mijn rechterarm totaal stilleggen. Dat betekent dat ik slechts één hand overheb. En vanwege mijn gezichtsvermogen (<10%) kan ik niet met één hand werken, laat staan een complete blog van gemiddeld 800 woorden schrijven. Natuurlijk zijn er andere mogelijkheden om de tijd door te komen, hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik graag productief bezig ben en moeilijk tegen ‘stilzitten’ kan. Televisie kijken doe ik niet, radio luisteren evenmin, laat staan dat ik de krant lees. Het eerste alternatief kwam van een goede vriend van me, die me aanraadde audioboeken te gaan luisteren. “Je kunt dan misschien niet echt werken. Je kunt altijd nog leren.” En daar heeft hij absoluut een belangrijk punt te pakken. Tijdens je leven blijf je continu leren. Voor hen die denken dat leren alleen toehoort aan de periode in het leven waarin je leerplicht hebt (tot 16 jaar), die heeft het mis. Want het leven is één groot leeravontuur. Elke ervaring, elk moment waarop je voor een uitdaging staat waar je nog niet eereer in je leven voor hebt gestaan, is een leermoment. Daarnaast ben ik een groot voorstander van nieuwe informatie tot me nemen op gebieden waar ik mezelf graag verder op wil ontwikkelen: mijn werk en carrière en mijn expertise, mijn financiële status, mijn gezondheid, mijn relaties met anderen; de onderwerpen zijn legio! Of ik nu een seminar of training, of een boek of luistertape pak, juist door deze middelen stel ik mezelf in staat om sneller te groeien als persoon. En daarmee kom ik sneller dichterbij het leven dat ik altijd al wilde hebben. Hoewel het een uitdaging wordt om letterlijk stil te zitten en te luisteren, besef ik tegelijkertijd dat ik een unieke kans voor me heb liggen om in sneltreintempo nieuwe kennis in me op te nemen. Kennis waar ik blijer van wordt. Gelukkiger. Kennis wat ik kan omzetten in gedrag. Kennis wat ik met anderen kan delen. Zo lijkt een noodzakelijk periodieke verplichting toch nog op een onverwachte kans. En zo zie ik ook mijn grootste doel voor het nieuwe jaar: het lopen van de marathon. Ik heb nog een heel jaar om me voor te bereiden, en dat geeft een hoop meer lucht dan in slechts een paar maanden proberen zover te komen, dat ik ternauwernood de finish zou halen. Nee, uitdagingen zijn goed, en ik ben er helemaal voor. Maar het moet niet ten koste gaan van dat wat nog belangrijker is dan het behalen van die uitdagingen. En daarom deze blogmarathon: ik weet dat ik het kan. Het is een enorme uitdaging – zowel geestelijk als fysiek. En met het luiden van het startschot komt er weer beweging. Beweging is energie. Energie is leven. Leven is potentieel. En met deze gedachte luid ik dan officieel de start van mijn blogmarathon in! Drie… twee… één… GO! Op ons succes! Robert