Wat Maakt Jou Opmerkelijk?

Naar aanleiding van een blogartikel van Nisandeh Neta. Ik had mijn hele leven goed kunnen zien. 100%, 20 jaar lang. Deed mijn dingen op de 'gewone' manier, zoals velen destijds met mij. Totdat ik, als gevolg van Diabetes, hoorde van mijn oogarts, dat ik een laserbehandeling moest ondergaan. 'Kleine ingreep', dacht ik nog. Maar deze kleine ingreep bleek uiteindelijk twee jaar te duren. En in die twee jaar zou die kleine ingreep zich omvormen tot 8 (acht) intensieve en ingrijpende oogoperaties, waarbij tussendoor nog een keer 0f 40 een laserbehandeling kwam. Ik weet het niet exact; ik ben opgehouden met tellen...   Naderhand kwam pas het dal. Het dieptepunt. Wat moet je doen als visueel gehandicapte in een voornamelijk visuele maatschappij? Ik had geen diploma, geen werk, geen eigen huis, geen geld. En nu ook geen gezichtsvermogen. Rond dezelfde tijd (±2003) leerde ik kennismaken met trainingen op het vlak van persoonlijke groei. Mijn moeder, die al een jaar of wat bezig was met het opruimen van haar eigen beperkende overtuigingen en oud zeer, nodigde mij uit om een keer mee te gaan naar een introductieworkshop NLP. Hoewel ik er geen zin in had, ging ik schoorvoetend mee, omdat mijn broer met open armen dezelfde uitnodiging had geaccepteerd. 'Als hij gaat, dan ga ik ook!', dacht ik toen nog. Ik had nooit kunnen weten dat die ene workshop mijn leven zou veranderen: Ik werd verliefd op de dochter van de trainer, schreef me vervolgens nog drie keer in voor een vervolgworkshop, bouwde een relatie op met dit meisje, en in de tussentijd leerde ik me suf over dat wat juist nu zo essentieel is in dit leven: contact maken. Met jezelf, en met anderen. Oud zeer opruimen en nieuwe tools leren om beter te functioneren. De relatie hield niet lang stand, maar het was wel de katalysator om verder te gaan met persoonlijke ontwikkelingstrainingen. En dat bracht me uiteindelijk in 2005, via Roy Martina's IK-week, bij Nisandeh en Open Circles Academy. Ik had nog een lange weg te gaan, want veel zelfvertrouwen had ik niet. Het liefste bleef ik op de achtergrond aanwezig. En als ik al in gesprek kwam met iemand, dan vertelde ik wat ik wist, niet wat ik leefde. Tja, het omzetten van kennis in gedrag is voor mij nog steeds de grootste uitdaging... Daarom denk ik dat ik ook zo'n enorme groeispurt heb gemaakt bij Open Circles. Ik kreeg daar een beetje theorie, en heel veel praktijk. 'Ga maar doen', was voor mij het motto, toen ik de trainingen volgde. Eerst het Leef Lekker Evenement, later de Breakthrough To Success (wat toen The Discovery heette), gevolgd door The Life Skills University, die ik overigens het jaar erop nog heb geassisteerd. In slechts een paar jaar heb ik vrijwel alle trainingen gevolgd bij Open Circles. Niet omdat ik een trainingsjunkie ben, maar omdat ik wist, nee, voelde, dat ik dit op dat moment nodig had. Het was de laatste grote stap die ik wilde zetten om de persoon te worden die ik nu ben. Juist door trainingen als het Leef Lekker Evenement (wat ik uiteindelijk meer dan 20 keer heb gevolgd en geassisteerd) en The Life Skills University leerde ik om weer te dromen. Om mijn dromen om te zetten naar doelen. Dromen die ik jarenlang had weggestopt, omdat ik ervan overtuigd was dat ik ze toch niet meer zou kunnen behalen. 'Wie zit er nou op een blinde, zieke jongen net ambities te wachten?', was mijn gedachte. Je kunt meer dan je denkt dat je kunt. Dat is mijn motto geworden. En dat wilde ik mezelf, en anderen laten zien. Omdat ik tijdens de afgelopen jaren geleerd heb dat niets onmogelijk is. Dat de kwaliteit van mijn leven gelijk staat aan de dromen die ik realiseer, en de hoeveelheid plezier die ik er vervolgens aan beleef. Om die reden ben ik in 2009 mijn voettocht naar Santiago de Compostella gestart. Toen wist ik al dat het een enorme uitdaging zou worden. Want niet alleen liep ik toen nog steeds met Diabetes en kampte ik met mijn slechtziendheid, mijn algehele gezondheid verslechterde in rap tempo. Nog geen drie maanden voor mijn vertrek hoorde ik van mijn internist dat mijn nieren op het punt stonden ermee op te houden. Dat betekende voorbereidingen voor dialyse, een toekomst van spoelingen en een vooruitzicht van transplantatie. Ik heb de Camino gelopen. 800 kilometer. En ik ben zelfs verder gegaan. Tot het einde van de wereld, Finisterre, nog een kleine 150 kilometer erbij. De reeks doelen die ik voor mezelf gesteld heb in 2009 heb ik allemaal behaald. Van het opzetten van mijn eigen onderneming, tot het schrijven van mijn eerste boek en het vervullen van mijn jarenlange droom om de pelgrimstocht te lopen. En nu? Nu heb ik nieuwe plannen. Nieuwe dromen. Ik ga door. Verder dan het gezichtsvermogen reikt. Want je moet het eerst geloven voordat je het ziet, wat 'het' ook is. Ik ben sinds 28 mei 2010 gestart met dialyse, en geloof me, dat is geen pretje. Drie keer per week spoelen, hangend aan een machine voor 4 achtereenvolgende uren. Het kost me in totaal een hele werkdag. Transplantatie is nog ver weg, maar de onderzoeken zijn in volle gang. Dat is nog niet het zwaarste. Het zwaarste kwam later pas. Mijn vriendin, die me aanspoorde om de Camino te gaan lopen (en wie ik overigens heb ontmoet tijdens The Life Skills University) overleed aan de gevolgen van kanker op 24 Juni dit jaar. Ze was nog net geen 36 jaar oud. En nog geen twee weken geleden, een dag na mijn verjaardag, overleed mijn vader plotsklaps. Een enorm verlies. 2010 is niet het beste jaar ooit. Maar wat het me wel geleerd heeft, is dat je er goed aan doet zoveel mogelijk van elk moment te genieten. Want dat is het leven; een aaneenschakeling van momenten waarin je ervaart en beleeft. Elk moment is uniek. Het biedt je de mogelijkheid om te groeien als mens. Naar andere mensen, naar zaken die belangrijk zijn voor je (zoals werk en hobby), maar ook naar jezelf. En ook al heb je misschien, net als ik, een zwaar jaar achter de rug, ik besef dat ik gezegend ben dat ik dit allemaal mag meemaken. Niet omdat ik dit graag allemaal wil meemaken, maar omdat het ervaringen zijn die me de gelegenheid geven om te groeien. Om lief te hebben, om te voelen. Om te leven. Mijn doelen voor 2011 zijn groter dan die van afgelopen jaar if het jaar ervoor. En ik geloof dat ik ze ga halen. Van die doelen is er één waar ik nu al mee bezig ben: het rennen van een volledige, 42 kilometer lange marathon. Ik zie het mezelf al doen. Ik geloof erin. Ik kan het. Ik kan meer dan dat ik denk dat ik kan. Met dank aan mijn trainers, mensen die in me geloven, en de mensen die niet in mij geloven. En met dank aan jou. Voor het lezen. Iedereen heeft een Remarkable Me in zich. Jij ook! Resultaten die jij behaalt hebt in jouw leven, successen. Momenten waarop jij durfde door te zetten. Waarop jij tegen jezelf zei: 'Ik ga ervoor!' Ik ben gezegend met een heldere mind, daar zit mijn kracht. En jij? Wat is jouw verhaal? Wat is jouw droom? Robert