Durf Om Hulp Te Vragen

 De Paasdagen mogen dan alweer achter de rug zijn, voor velen is de betekenis van de Christelijke wederopstanding van Jezus ver te zoeken in hun persoonlijke leven. Het lijkt alsof dagen en weken op elkaar beginnen te lijken de mentale en emotionele capaciteit om met jezelf “opgescheept” te zitten dun gesmeerd zijn geworden. Sociale distantiëring en isolement hebben stuivertje gewisseld en de conclusie dat het internet geen vervanging is voor live sociaal persoonlijk contact is een feit. Toch ziet het er naar uit dat de situatie zoals hij is nog wel even aan houdt. Wat moet je dan doen?

In de afgelopen weken heb ik meer online mensen kunnen coachen dan ooit tevoren. Dit komt mede door mijn aanbod om dit geheel kosteloos te doen, maar zeer zeker ook omdat ik zie dat de trend van dit collectieve bewustzijn zich steeds meer naar binnen richt in plaats van naar buiten. En met introspectie komt ook een hoop onverwerkt verleden naar boven, evenals vragen waar we zelden echt bij stilstaan.

• Waar sta ik nu eigenlijk in mijn leven?
• Wat wil ik werkelijk?
• Hoe gelukkig ben ik met wat ik nu heb en doe?
• Kan ik zeggen dat ik werkelijk 100% tevreden ben met wie ik ben?

Er zijn genoeg vragen die op de stille momenten naar boven komen. Zodra de afleiding wegvalt, is het juist deze stilte die voor dergelijke vragen zorgt. En des te langer je erbij stilstaat, des te dieper je afdaalt naar de kern van je bestaan. Zelfs wanneer je er voor zou kiezen om keihard weg te hollen voor jezelf en de antwoorden die je zou kunnen vinden; dan nog is het eerder een kwestie van tijd voordat je werkelijke Ik je oppervlakkig Ik inhaalt. Niemand weet immers hoe lang deze situatie nog zal aanhouden, maar bijna iedereen is ervan overtuigd dat het niet met een paar weken helemaal voorbij is. Tijd genoeg dus.

De angst om voor jezelf weg te rennen is me niet onbekend. Ik weet dat ik, zonder er bewust van te zijn, dit niet maanden of jaren, maar decennialang gedaan heb. Totdat Ik zo hard werd geconfronteerd met mijn onopgeloste oude delen, dat ik niets anders kon dan er mee aan de slag te gaan.

Het afgelopen jaar heb ik voor de zwaarste uitdagingen van mijn leven gestaan; en dat voor iemand met een enorme medische geschiedenis. Wat me telkens weer drijvende heeft gehouden, en er uiteindelijk bovenop heeft geholpen en in staat heeft gesteld om met nog meer kracht en drive voor mezelf en empathie en compassie naar anderen te kiezen, was het feit dat ik na ruim 30 jaar mezelf eindelijk toeliet om om hulp te vragen.

Zeer recentelijk nog sprak ik twee van mijn coaches op dezelfde dag, en ben ik met hen een uitwisseling aangegaan. De aanleiding was een reeks van gebeurtenissen bij mensen die heel dicht bij me staan, waaronder een dierbare met een gedwongen psychiatrische opname, een oude vriend die in coma belandde, en mijn beste vriend met wie ik een urenlang openhartig en zeer kwetsbaar gesprek heb gevoerd toen hij me liet weten uit het leven te willen stappen .

Het leven vandaag de dag is allesbehalve ‘gewoon’. De hele wereld zit op slot, en een financiële crisis staat al voor de deur. Ook al hebben we meer tijd door het thuiswerken, we worden ook steeds meer met onszelf geconfronteerd. Om oude bagage op te ruimen, uit ons hoofd te stappen en even stil te staan door middel van introspectie, en die vragen te stellen die zo belangrijk zijn voor de koers die we na deze hele crisis willen gaan varen.

Zo’n proces is niet een makkelijke. Naast de vele verleidelijke afleidingen als het nieuws, Facebook en Netflix kan een kijkje in de spiegels van je eigen ziel soms oncomfortabel aanvoelen. Het verleden mag dan qua tijd achter je liggen, maar je onderbewuste heeft de hele database van alle jaren actief en draaiende en hanteert nog steeds die systemen, mechanismen en overtuigingen die je destijds geholpen hebben, maar nu niet meer werken.

**Ontvang nu 60 minuten gratis coaching via Skype. Klik hieronder en boek direct je sessie op de dag en het tijdstip dat voor jou het beste uitkomt **

​

Weten dat je leven voor 95% draait op je onderbewustzijn en voor slechts 5% op je bewustzijn zou je al genoeg motivatie moeten geven om de patronen, regels en gewoontes van je eigen gedrag en kijk op de wereld nader onder de loep te willen nemen; of je nu schoon schip wilt maken met het verleden, een frisse start in het Nu wilt maken, een toekomst voor jezelf wilt creëren waar je werkelijk blij van wordt, of allen tezamen.

Nu weet ik dat ik behoorlijk fanatiek kan zijn in mijn aanpak in persoonlijke ontwikkeling. Per slot van rekening is het ook al 19 jaar mijn werk en passie. Maar dat neemt niet weg dat we allemaal van tijd tot tijd best eens stil mogen staan bij wat werkt, wat niet en waar er aanpassingen en verbeteringen nodig zijn. Een soort persoonlijke APK voor je leven.

Een slimme stap die hierop volgt is om die hulp te vragen die je daarin het beste kan helpen. Immers, wanneer je gaat verhuizen, dan vraag je ook om hulp van je vrienden of een verhuisbedrijf. Je werkt niet alleen sneller, effectiever en efficiënter, maar het kost je per saldo ook minder energie om hetzelfde, of zelfs een beter resultaat te halen.

Voor velen van ons zit er een taboe op het durven vragen van hulp. Niet alleen zijn wij Nederlanders behoorlijk individualistisch ingesteld, maar ook de gedachte dat als we een ander om hulp vragen – zeker wanneer het aankomt om psychische, mentale of emotionele hulp – het voelt alsof we het niet alleen zouden kunnen, gefaald hebben of erger nog, we zwak en afhankelijk zijn.

Het is simple common sense dat wanneer je weet dat je met de hulp van anderen beter af bent. Toch blijkt deze common sense niet zo common te zijn.

In een tijd waar termen als productiviteit, effectiviteit en efficiëntie erg hoog staan, is het zo tegenstrijdig om te constateren dat we allemaal ergens die koppige drang hebben om telkens weer het wiel opnieuw uit te willen vinden. Alsof de durf om te vragen een grotere barrière is dan de investering in tijd, energie en geld die het je kost om het in je eentje te doen.

Niet alleen heb ik daarom mijn persoonlijke barrières doorbroken door anderen om hulp te vragen, maar nodig ik jou ook uit om voor jezelf die ondersteuning te vragen waar je dat kunt gebruiken.

Juist in deze tijd moeten we er voor elkaar zijn. Om niet alleen hier doorheen te komen, maar ook om straks samen sterker te staan dan we ooit hebben gedaan. Voor mij is dat een toekomstvisie waar ik me voor wil inzetten. Nu en straks. Mensen zijn niet gemaakt om in isolement te leven. En hoewel dat nu de (zelf)opgelegde trend lijkt te zijn, hoop ik dat we straks elkaar weer begroeten, de hand durven te schudden of elkaar omarmen en elkaar ook in levenden lijve weer om hulp durven te vragen om persoonlijk en collectief sterker en hechter te staan dan ooit tevoren.

“United we stand, divided we fall” luidt het gezegde immers. Wel, in mijn toekomstvisie staan we in verbinding. Met onszelf en met anderen. We kunnen elkaar dan misschien niet letterlijk een handreiking  geven; we kunnen wel de spreekwoordelijke handen in elkaar steken door er voor elkaar te zijn en elkaar te helpen daar waar het kan.  

Hoewel ik je deze week geen vraag wil voorleggen, nodig ik je wel uit om van je te laten horen. Laat je mening, visie of gedachte hieronder daarom achter en ik kom er zeker bij je op terug.

Op jouw succes,

Robert

Deel dit artikel als jet het waardevol vindt dat jouw vrienden hier baat bij hebben. Klik op de social mediaknoppen hieronder en deel op jouw meest gebruikte platform.